บทที่ 18
“หวังว่าเหตุการณ์ทำร้ายร่างกายคงไม่เกิดขึ้นอีก แต่ถ้ายังเกิดขึ้น ต่อให้คุณเป็นเมียพ่อผม ผมก็ไม่เอาไว้แน่”
ดวงตาคู่สวยของวารุณีเบิกกว้าง ก่อนตวัดขวับมองโยษิตาด้วยสายตาวาววับ แต่หญิงสาวเมินเจ้าของดวงตากราดเกรี้ยวคู่นั้น ไม่สนใจว่าวารุณีจะเกลียดชังหล่อนมากขึ้นอีกสักเท่าใด รู้เพียงแค่ว่าเวลานี้หล่อนอุ่นใจเมื่อมีมารุตอยู่ข้างๆ
หญิงสาวปล่อยให้เขาจับจูงไปจนถึงห้องหนังสือ ยอมให้เขาดึงตัวนั่งลงบนโซฟาขณะที่ตัวเขาเอนกายลงนอนหนุนตักของหล่อนแล้วหลับตานิ่ง
โยษิตามองคนที่นอนหนุนตักตนแล้วผ่อนหายใจออกมา พลางคิดว่าวันนี้เขามาแปลก
“คุณพูดแบบนั้นคุณวาต้องโกรธแน่เลย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปนาน คนที่นอนพักสายตาถอนหายใจเฮือก
“แก้แค้นให้แล้วไง ไม่ชอบเหรอ”
คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น แต่ริมฝีปากกลับหยักยิ้มออกมา เขาทำตัวเหมือนเด็กเกเรไม่มีผิด มีอย่างหรือที่แก้แค้นแทนหล่อน
“คุณจะทำใ
