📗 สัญญาณไฟกระพริบในหัวใจ ☪︎*｡꙳ ᨳ ﹅♥︎₊˚
1605 คำ
📗 ☪︎*｡꙳ ᨳ ﹅♥︎₊˚
ลินะสะดุ้งตื่นจากฝัน เสียงเหล็กกระแทกก้องในหัว เหมือนเพิ่งหนีออกจากไซต์ มือยังสั่นนิด ๆ ภาพสุดท้ายคือคิมหันดึงแขนเธอหลบเหล็กตก เสียงตะโกนยังติดหู
เธอลุกไปเปิดหน้าต่าง ลมเย็นพัดเข้ามา กลิ่นไม้หอมบ้านข้าง ๆ ช่วยให้ใจช้าลงหน่อย “ฝันอีกแล้ว…” เธอบ่นเบา ๆ
ตีห้า เธอโทรหาแม่
“ฮัลโหลลูก”
“หนูตื่นเช้าค่ะแม่ แค่คิดถึง”
“ทำงานไหวไหม”
“ไหวค่ะ แค่ฝันแปลก ๆ”
“ไม่ต้องคิดมาก กินข้าวให้ครบ พักด้วย”
“ค่ะ แม่ก็รักษาสุขภาพนะ”
วางสายแล้วอกอุ่นขึ้น แต่ใต้ความอุ่นยังมีควันจากความฝันค้างอยู่
มือถือเด้งข้อความ
“เช้า 6 โมง ลงไซต์” — คิมหัน
เธอตอบสั้น ๆ “รับทราบ” ใจกลับเต้นแรงขึ้นอีก
เธอล้างหน้า แต่งตัวง่าย ๆ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาว ทับด้วยเสื้อกั๊กสะท้อนแสง มัดผมสูง เหลือบเห็นแฟ้มเรื่องพ่อบนโต๊ะ เอามือแตะแล้วบอกตัวเอง “ยังไม่ใช่ตอนนี้” จากนั้นออกจากห้อง
ตีห้าครึ่ง รถบริษัทมารับ เธอนั่งเงียบ ๆ กอดกระเป๋า พอถึงไซต์ กลิ่นฝุ่นกับคอนกรีตลอยมา คิมหันยืนรออยู่ หมวกนิรภัย ใบหน้าเรียบ
“มาแล้ว?”
“ค่ะ”
“ตามมา”
เขาพาเดินไปจุดรอยต่อเหล็ก มีร้าวเล็ก ๆ ที่คนทั่วไปอาจมองเลย เขาถามทันที
“เมื่อคืนฝัน?”
ลินาชะงัก “นิดหน่อยค่ะ เรื่องเก่า”
“คืนก่อน ถ้าเธอช้าสามวิ ก็คงโดนเหล็กทับ”
“รู้ค่ะ แต่หนูยังยืนอยู่”
“ยืนอยู่ เพราะมีคนดึงไว้”
คำนี้ทำให้ใจเธอสะดุดเหมือนไฟกระพริบ เธอหลบตา “ค่ะ”
“อย่าให้เกิดอีก”
“จะพยายามค่ะ”
ทั้งเช้าเดินตรวจรอบไซต์ เสียงเครื่อง เสียงค้อนดังเป็นจังหวะ ลินาจดตามทุกจุด เขาบอก “ตรงนี้เช็กซ้ำพรุ่งนี้” เธอตอบ “ค่ะ” บางจังหวะเขาอยู่ใกล้มากจนได้ยินลมหายใจของกันและกันในหมวกนิรภัย
พักเที่ยง นั่งกินข้าวคนละฝั่งใต้ร่มเหล็กเก่า เขาพลิกเอกสารไปมา แต่ยังเตือน
“กินให้หมด”
“ค่ะ”
“เมื่อคืนไม่ได้กินใช่ไหม”
“ไม่ค่อยหิวค่ะ ฝัน”
“ต่อให้ในฝัน ก็อย่าอยู่คนเดียว”
ลินาก้มหน้า “หนูอยู่กับคนที่ดึงหนูออกมาแล้วค่ะ”
เงียบไปชั่วอึดใจ เขามองตึกสูง “กินต่อ เดี๋ยวบ่ายขึ้นชั้นยี่สิบ”
ช่วงบ่าย ขึ้นชั้นสูง ลมแรง เสื้อปลิว เหล็กกระทบกันดังแข่งเสียงหัวใจ
“กลัวความสูงไหม” เขาถาม
“ไม่ค่ะ กลัวใจเต้นแรงเกิน”
เขาเหลือบมอง “เพราะลม หรือเพราะฉันอยู่ใกล้”
ลินาไม่ตอบ เขายิ้มบาง ๆ แล้วสั่งต่อ “ตอนลง อย่าก้มมองล่าง ฉันอยู่ข้างหน้า กลัวก็บอก”
“ไม่กลัวค่ะ”
เขาก้าวนำช้า ๆ ลมแรงเมื่อไร เขาจะหันมาเช็กเสมอว่าเธอยังอยู่
ช่วงเย็น นั่งรถกลับ เขาคุยโทรศัพท์ “เอกสารคืนนี้ต้องจบ” วางสายแล้วถาม
“เหนื่อยไหม”
“ไม่ค่ะ”
“อย่าโกหก”
“เมื่อยข้าค่ะ”
“ดี อย่างน้อยยังยืนไหว งานจริงเพิ่งเริ่ม”
ถึงอาคาร เขากดลิฟต์ให้
“พรุ่งนี้ลงกับฉันอีก จะมีคนใหม่มาดูด้วย อย่าพูดเยอะ”
“ทราบค่ะ”
“คืนนี้…พักให้พอ”
“ค่ะ”
เธอกลับโต๊ะ เปิดคอม เห็นข้อความอีก
“คืนนี้อย่าคิดมาก” — คิมหัน
เธอตอบ “จะพยายามค่ะ” ไม่มีคำต่อ แต่ขึ้น “อ่านแล้ว” ใจก็ร้อนขึ้นนิดหนึ่ง
เธอมองแสงหน้าจอแล้วพึมพำ “ไฟในใจฉันเหมือนไฟเตือนในไซต์…กระพริบไม่หยุดเลย” 🙂
กลับบ้าน เปลี่ยนชุดเป็นสบาย ๆ แต่ใจยังไม่พัก เธอยืนที่หน้าต่าง ดูไฟเมืองกระพริบเป็นจุด ๆ เหมือนส่งรหัสอยู่—เปิด ปิด เปิด ปิด เหมือนบอกว่า อยู่ใกล้ ระวัง อย่าหนี
มือถือเด้งอีกครั้ง
“พรุ่งนี้ 7 โมง รถรอ”
เธอตอบ “ค่ะ” แล้ววางมือถือข้างหมอน
ก่อนหลับ เธอคิดถึงมือในฝัน คำเตือน “อย่าไว้ใจใครง่าย” และความจริงที่เขาเริ่มเข้ามาในทุกช่วงเวลาของเธอ
ในความมืด เธอยอมรับกับตัวเองเงียบ ๆ ว่า ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วว่า ใครคุมเกมกันแน่เขา หรือหัวใจของเธอเอง 💛
ลินานั่งมองไฟเมืองที่กระพริบอยู่ข้างนอก แสงสีเหลืองจากตึกไกล ๆ ส่องผ่านม่านเข้ามาในห้อง เธอพิงกรอบหน้าต่าง สูดลมหายใจยาว เหมือนพยายามกล่อมหัวใจให้เงียบลง แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ เสียงเต้นในอกก็ยิ่งดังขึ้นทุกที ❤️🔥
“จะให้หยุดคิดได้ยังไง…” เธอบ่นเบา ๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีคำตอบ
โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นอีกที คราวนี้เป็นข้อความจากพีท
“พรุ่งนี้เธอลงไซต์เหรอ เห็นชื่อในตาราง”
เธอตอบกลับ “ใช่ค่ะ บอสสั่ง”
พีทส่งกลับทันที “ระวังด้วยนะ ไซต์นั้นเพิ่งมีปัญหาสายไฟหลวม”
“รับทราบค่ะ ขอบคุณนะ”
“อย่าหักโหมมาก เดี๋ยวล้มอีก”
เธอยิ้มบาง ๆ “ไม่ล้มง่ายหรอกค่ะ”
ข้อความสุดท้ายของพีทคืออีโมจิรูปกำปั้น ✊ เหมือนบอกให้สู้ต่อ
เธอวางโทรศัพท์ลง มองมันนิ่ง ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ “ทุกคนชอบเตือนว่าอย่าล้ม แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าฉันกลัวแค่ใจมันจะล้มก่อนขา…”
เธอลุกไปชงน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว นั่งลงข้างโต๊ะ เขียนลงในสมุดเล็กเหมือนทุกคืน
⎙ ฝันเดิมซ้ำอีก
⎙ เขาดึงฉันออกมา
⎙ ลงไซต์อีกครั้ง
⎙ ไฟในหัวใจยังไม่ดับ
ปากกาเธอหยุดอยู่ตรงบรรทัดสุดท้าย แล้วมือก็เผลอวาดรูปสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ คล้ายกรอบหมวกนิรภัย ข้างในมีจุดกลม ๆ ที่เธอเขียนเบา ๆ ว่า “K”
เธอมองมันแล้วยิ้มจาง ๆ “บ้าไปแล้ว…” 😅
เธอลุกไปล้างแก้ว ปิดไฟ เหลือแค่แสงหัวเตียง ก่อนเอนตัวลงใต้ผ้าห่ม
เสียงฝนข้างนอกเริ่มดังอีกครั้ง เม็ดฝนกระทบกระจกเบา ๆ เหมือนจังหวะหัวใจเธอ
“อย่าฝันนะคืนนี้” เธอพูดกับตัวเอง แล้วหลับไปทั้งที่ยังมีรอยยิ้มเล็ก ๆ บนมุมปาก
เช้าวันถัดมา ลมเย็นและอากาศขมุกขมัว เธอมาถึงไซต์ตรงเวลา
คิมหันยืนอยู่ข้างรถกู้เครื่องจักร เขาหันมาพอดีตอนเธอก้าวลงจากรถ
“เช้าเร็วดี” เขาพูดเรียบ ๆ
“ค่ะ” เธอตอบ พร้อมยกมือไหว้คนในทีม
“วันนี้คนของกรมจะเข้ามาตรวจหน้างาน อย่าพูดเกินที่เห็น”
“ทราบค่ะ”
เขาพยักหน้า “อยู่ข้างฉัน อย่าแยกไปไหน”
ทั้งคู่เดินตรวจตามจุดเหมือนเมื่อวาน เธอถือแฟ้ม เขาถือแบบแปลน เสียงเครื่องกลทำให้ต้องเดินใกล้กันตลอดเวลา จนแขนแทบจะชนกัน
ระหว่างหยุดพัก คิมหันถามเสียงเบา
“เมื่อคืนฝันอีกไหม”
“ไม่ค่ะ หลับเร็ว”
“ดีแล้ว”
“แต่ใจยังไม่ค่อยนิ่งค่ะ”
“ไม่ต้องนิ่ง แค่ยังเดินได้ก็พอ”
คำพูดเขาง่าย ๆ แต่เข้าใจง่ายกว่าใคร เธอเงยหน้ามอง เห็นแววตาเขาอ่อนลงแวบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันกลับไปทางตึกสูงอีกครั้ง
เสียงพีทดังจากอีกฝั่ง “คุณลินา! ตรงเสา B4 สายไฟขาดครับ”
เธอรีบเดินไปดู คิมหันตามมาทันที พีทยื่นคีมให้ “ต้องปิดระบบก่อนถึงจะซ่อมได้”
“รอก่อน” คิมหันสั่ง แล้วกดวิทยุสั่งปิดไฟชั่วคราว เสียงตอบรับดังกลับ “รับทราบ”
พอระบบดับ เธอและพีทร่วมกันเช็กจุดสาย
“มันโดนบีบจากเหล็กตรงนี้ค่ะ” ลินาชี้
“จริงครับ ถ้าไม่เห็นไว คงลัดวงจร” พีทเสริม
คิมหันก้มดู “ดีที่มีคนตาไว”
ลินายิ้มเบา ๆ “โชคดีค่ะที่วันนี้ไม่ฝัน”
เขาเหลือบตามองนิดหนึ่ง “เพราะตื่นอยู่”
คำสั้น ๆ นั้นทำให้ใจเธออุ่นวาบแบบไม่ทันตั้งตัว 🫶
สายตรวจจากกรมเดินเข้ามาพอดี คิมหันกลับเป็นโหมดทำงานทันที “จุดนี้เราพบความเสี่ยง แต่แก้เรียบร้อยแล้วครับ”
เสียงเจ้าหน้าที่ตอบ “ดีครับ ไวดี”
หลังตรวจเสร็จ ทีมทั้งหมดแยกย้าย พีทเดินมาหา “เก่งมากวันนี้ ถ้าไม่ได้เธออาจโดนไฟลัด”
เธอยิ้ม “ทำงานของเราเองค่ะ”
คิมหันเดินผ่านมา หยุดนิดเดียว “กลับได้แล้ว เดี๋ยวสาย”
พีทยิ้มบาง “ครับบอส” แล้วถอยออกไป
บนรถกลับบริษัท คิมหันพูดช้า ๆ
“เธอเริ่มอ่านไซต์ได้แล้ว”
“ค่ะ หนูพยายามจำจากที่คุณสอน”
“ดี จำแค่ที่จำเป็น อย่าเก็บทุกอย่างไว้ในหัว เดี๋ยวหนัก”
“บางอย่างมันลืมไม่ได้ค่ะ โดยเฉพาะ…ตอนที่มีคนดึงไว้”
เขาหันมามอง เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเบา ๆ
“จำได้ก็พอ แต่อย่าให้มันค้างในใจ”
คำของเขาเหมือนลมเย็น ๆ ที่พัดเข้าหัวใจ เธอแอบยิ้ม “จะพยายามค่ะ”
เมื่อถึงตึก เขาเปิดประตูให้ “ขึ้นไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตาม”
“ค่ะ”
พอเธอเดินเข้าอาคาร เสียงโทรศัพท์ก็ดังอีกครั้ง ข้อความสั้น ๆ จากเขา
“อย่าลืมกินข้าวเที่ยงให้หมด”
เธอมองข้อความนั้นแล้วยิ้มออกมา “คนอะไร สั่งเหมือนพ่อ แต่ใจเหมือน…” เธอหยุดพูด เพราะแค่คิดก็หน้าเริ่มร้อนขึ้น 😳
เธอพิมพ์กลับ “กินแน่ค่ะ ไม่ต้องห่วง”
เขาอ่าน แต่ไม่ตอบ แค่ขึ้นคำว่า “อ่านแล้ว” เหมือนทุกที
ลินาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง เดินเข้าลิฟต์ขึ้นชั้นทำงาน ใจยังคงเต้นเบา ๆ เหมือนเสียงสัญญาณไฟกะพริบในไซต์เมื่อคืนไม่ดังมาก แต่ไม่ยอมหยุดเลย 💓
·˚ ༘┊͙ᵒ̴̶̷̥́ ᴗ ᵒ̴̶̷̣̥̀ ♡´･ᴗ･`♡
- ผู้เขียน
