เช้าวันนั้น
ลินาเดินเข้าตึกด้วยสภาพที่ดูเรียบแต่แววตายังหลบ ๆ ร่องรอยจากคืนฝนยังคงอยู่ในใจมากกว่าบนเสื้อ เธอเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง ก่อนชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงลอบบี้
“กวิน” ในชุดสูทเรียบ หน้าตาเย็นชาแต่ยิ้มที่มุมปากกลับอ่อนกว่าทุกที เขามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนพูดเสียงเรียบ ๆ แต่ฟังดูแปลกจากทุกครั้ง
“ฝนเมื่อคืนหนักนะ”
เธอกระพริบตา กะพริบอีกที เหมือนยังไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงฝน หรือพายุเมื่อคืนในชีวิตเธอเอง
“ค่ะ หนักมาก” เธอตอบเบา ๆ พลางยกมุมปากยิ้มจาง ๆ “แต่ก็หยุดแล้ว”
กวินพยักหน้า “ฝนหยุดเร็ว แต่รอยเปียกมันอยู่ได้นานกว่าเสมอ”
เธอหลบตา ใจเต้นแรงแปลก ๆ ทั้งที่ประโยคมันแค่คำพูดทั่วไป แต่คนพูดกลับใช้สายตาที่เหมือนรู้ทุกอย่าง เขาเอื้อมมือไปหยิบร่มสีเทาเข้มจากพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ แล้วยื่นให้เธอ
“รับไว้สิ”
“ฉันมีแล้วค่ะ”
“อันนั้นเปียก” เขาตอบทันที “อันนี้ไว้กันพายุที่ไม่ใช่ฝน”
