“กะทิ! ไปนอนบนโซฟาคุณเจ้าของบ้านได้ไง เดี๋ยวโดนดุแม่ไม่ช่วยนะ”
“กะทิ! ไปเกาโซฟาอย่างนั้นได้ไง”
“กะทิ! ทำไมดื้อ”
“ทิ! ถ้าดื้อถ้ามึนแบบนี้แม่ไม่รักแล้วนะ”
“เสียงดังอะไรวิว” เพราะเสียงของวิวที่ดูเหมือนจะดุ แต่ก็ดุไม่สุดเสียง แบบนี้ไอ้น่าเกลียดมันจะกลัวได้ไง แล้วก็เป็นแบบนี้มาได้ 3 เดือนแล้วครับ เป็นแบบนี้ทุกวัน ไอ้น่าเกลียดมันตีมึนหนักมาก
เหมือนอยากให้ผมด่ามัน สงสัยมันไม่ชินกับการที่ผมพยายามทำเป็นมองไม่เห็นพฤติกรรมของมัน
“กะทิดื้อนิดหน่อยค่ะ แต่วิวเคลียร์ได้” พูดแบบนี้ทีไรผมไม่เห็นเธอจะเคลียร์ได้สักครั้ง ไอ้หมามึนมันฟังวิวที่ไหนกัน
“ทิลงไป!” ผมส่งเสียงดุ แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละครับไอ้หมามึนมันก็โดดลงจากโซฟาแล้ว
ตั้งแต่เมียขอเลื่อนขั้นหมา ผมก็ต้องเรียกชื่อมันตามเมียผมด้วย รักเมียต้องตามใจเมีย
“พี่ทิวดุทิเสียงดังไปแล้วนะคะ วิวบอกว่าวิวเคลียร์ได้ไง” นั่นไง แล้วผมก็โดนงอนแทน
“ก็พี่ไม่อ
