บทที่ 1 คุณเลขาแม่ชี (2)

1161 คำ
“ถ้าผมจะไล่คุณออก ผมทำไปนานแล้ว ไม่อดทนทำงานกับคุณมาหลายปีแบบนี้หรอก” คนตัวโตมองคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมก่อนตอบคำถาม ขนมหวานคิดได้อย่างไร ตอนนี้ในหัวของเขาไม่มีคำว่าไล่ออกแล้ว ทำงานมาด้วยกันนานขนาดนี้ก็ต้องทำกันต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าเธอไม่อยากจะทำงานหรือมีเหตุให้เขาต้องไล่เธอออก “ก็จริง แล้วบอสถามเรื่องนี้ทำไม ฉันระแวงนะคะ” หญิงสาวเงยหน้าถามเจ้านายอีกครั้ง ความสงสัยเต็มไปหมดในหัวของเธอ และมันก็เผยออกมาทางดวงตาคู่งามด้วย แววตาหวาดระแวงของขนมหวานทำให้อาเรสจำเป็นต้องเฉลยในสิ่งที่คิดเพื่อให้เลขาคู่กัดสบายใจ “ผมแค่รู้สึกว่า คุณเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายดี ดูการแต่งตัวของคุณสิ วันแรกที่เจอกันกับวันนี้ คุณยังแต่งตัวเหมือนเดิม” เหมือนจะชมและด่าลูกน้องไปในตัว หญิงสาวรู้สึกอย่างนั้นแต่ไม่แคร์เพราะนี่คือความชอบส่วนบุคคล “มันคือรสนิยมค่ะบอส ฉันชอบแต่งตัวมิดชิดใครจะทำไม อีกอย่างฉันทำแต่งานในออฟฟิศ ไม่ต้องออกไปข้างนอกเหมือนพี่ตัน แต่งแบบนี้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เอาไว้วันไหนฉันต้องไปทำงานแทนพี่ตัน ฉันจะแต่งตัวสวย ๆ ก็แล้วกัน เอาให้เหมือนวันแต่งงานของคุณอลิซกับคุณอิน ดีไหมคะบอส” “แบบนั้นดีแล้วเหรอ” “ไม่ดีตรงไหนคะ เกาะอกเชียวนะ” เขายังไม่ทันให้คำตอบประตูลิฟต์ก็เปิดออก สองหนุ่มสาวจึงเดินเคียงคู่กันเข้าไปยังห้องรับประทานอาหารที่มีพนักงานนั่งกันเป็นกลุ่ม ๆ เหล่าพนักงานเมื่อเห็นเจ้านายมาจึงรีบยกมือขึ้นมาไหว้ทันที อาเรสสืบทอดกิจการต่อจากบิดาซึ่งเป็นธุรกิจเกี่ยวกับซอฟต์แวร์ที่กำลังเจริญเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้มีจำนวนพนักงานเพิ่มขึ้นทุกปี ส่วนพนักงานเก่าหลายคนก็ยังทำงานอยู่เหมือนเดิม จำนวนพนักงานบ่งบอกถึงการบริหารงานอย่างมีประสิทธิภาพของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ไม่แน่ในอนาคตบริษัทของอาเรสอาจจะก้าวเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ก็เป็นไปได้ “คุณกินข้าวอะไร ทำไมหน้าตามันดูแปลก ๆ ไข่เจียวเหรอ” เขาเอ่ยถามเธอด้วยความประหลาดใจ ข้าวของขนมหวานไม่น่ากินเอาเสียเลย “ค่ะ ไข่เจียวราคาประหยัดไม่เกินยี่สิบบาท แล้วบอสกินอะไรคะ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะมองข้าวของเจ้านายที่ดูดีเหมือนหน้าตาคนกิน ต่างจากข้าวของเธอราวนรกกับสวรรค์ นี่แหละคุณภาพชีวิตของคนรวยกับคนจนไม่ต้องไปมองไกล มองเธอกับอีตาบอสก็เห็นเต็มสองตา “แม่บ้านทำให้ เมื่อวานผมกลับไปนอนที่บ้าน” เจ้านายตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ “น่ากินมากเลยค่ะ” เธอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก รู้สึกอยากชิมอาหารของเขาขึ้นมา “กินไหม ตักเลย ผมอนุญาต” เขาเห็นแววตาของเธอก็รู้ทันทีจึงอนุญาต “ขอบคุณค่ะบอส แล้วคุณเอริคเป็นไงบ้างคะ ฉันไม่เจอท่านมานานมาก” “ตามประสาคนแก่ สามวันดีสี่วันไข้ พี่รีน่าก็ไป ๆ มา ๆ แต่ไม่มีอะไรหรอก คุณไม่ต้องเป็นห่วง” “ก็ดีค่ะ ฉันมาทำงานที่นี่ได้ก็เพราะท่าน สำหรับฉันท่านคือผู้มีพระคุณ” ขนมหวานนึกย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเธอตกงานพอดีชีวิตมืดแปดด้านไม่รู้จะมองไปทางไหน แต่บังเอิญได้เข้าไปช่วยเหลือคุณเอริคจากการถูกวิ่งราวจนจับโจรได้ในที่สุด ท่านตอบแทนความดีของเธอด้วยการให้มาทำงานเป็นเลขาของลูกชายที่กำลังต้องการคนเพิ่มพอดี เพราะเลขาอีกคนทำงานไม่ทัน ใจจริงอาเรสไม่อยากรับขนมหวานมาเป็นเลขาแต่ไม่อยากขัดใจพ่อจึงตอบตกลง “ถ้าผมไม่เกรงใจคุณพ่อ คุณไม่มีทางมาทำงานในตำแหน่งนี้ได้หรอก” “เชื่อค่ะ ฉันโดนบอสด่าอยู่ทุกวัน จนตอนนี้ชินไปแล้ว” “ผมไม่ได้ด่าคุณ ผมแค่บ่น ดูคุณแต่งตัวสิ ไม่เหมือนแม่ชีตรงไหนเอาปากกามาวง” อาเรสมองขนมหวานตั้งแต่หัวจดเท้าก่อนส่ายหน้า ขนมหวานจึงส่งค้อนวงโตให้อาเรสที่กำลังหัวเราะน้อย ๆ หลังจากได้แหย่อารมณ์เลขาของตัวเองสำเร็จ เขาเป็นโรคจิตหรืออย่างไรก็ไม่รู้ วันไหนที่ไม่พูดกวนอารมณ์ขนมหวานวันนั้นจะรู้สึกไม่มีความสุข “อย่าให้ฉันแต่งตัวเซ็กซี่นะคะบอส ผู้ชายทั้งบริษัทมีเหลียวหลังมอง บอกเลย” “ยกเว้นผมแล้วหนึ่ง คุณเอาความมั่นใจจากไหน เท่าที่ผมดู ไม่มีตรงไหนของคุณที่จะทำให้ผู้ชายเหลียวหลังมองเลย” “บอสสสสส ดูดี ๆ สิคะ เอว 23 อก 36 นี่มันนางงามชัด ๆ ถึงฉันจะสูงแค่ 160 ก็เถอะ” “คุณแน่ใจเหรอ อกแบน ๆ ของคุณ 36 เข้าใจผิดไหม” “บอสสสสส อย่ามาจ้องหน้าอกของคนอื่นแบบนี้สิ แบนตรงไหน” “เอาเป็นว่าผมจะเชื่อก็ต่อเมื่อ ผมได้เห็นกับตา” “บอสโรคจิต อยากมาดูหน้าอกของคนอื่นได้ยังไง” “เฮ้ย! ไม่ใช่หน้าอก ผมหมายถึง ผู้ชายเหลียวหลังมอง” “หึ สักวันบอสต้องได้เห็นค่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังนักก่อนจะตักข้าวใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ หาได้สนใจสีหน้ายียวนกวนประสาทของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม อาเรสอดจะส่ายหัวไม่ได้จริง ๆ กี่ปีแล้วที่ขนมหวานพูดแบบนี้ อยู่ ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อคิดถึงวันแต่งงานของผู้หญิงที่ตนเองเคยแอบรัก วันนั้นขนมหวานสวยมากและเขาก็ยังจำติดตาจนถึงทุกวันนี้ “คุณ ที่ผมบ่นเรื่องการแต่งตัว ไม่ใช่ผมจะบุลลีอะไรหรอกนะ แต่การแต่งตัวดี ๆ มันช่วยให้บรรยากาศการทำงานดีขึ้น” “ฉันก็อยากแต่งสวย ๆ เหมือนกันค่ะ แต่ฉันแต่งไม่เป็น ฉันซื้อเสื้อผ้าไม่เก่ง แค่แต่งหน้ามาทำงานได้ก็บุญแล้วนะคะบอส” “เอาไว้ว่าง ๆ ผมจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าก็แล้วกัน” “ฟรีไหมคะ ถ้าฟรีไป ถ้าไม่ฟรีไม่ไป” “ผมจ่ายเอง” “ทำไมบอสใจดีจัง” “พูดตรง ๆ นะครับคุณเลขา” “จัดมาเลยค่ะคุณบอส” “ผมเบื่อชุดแม่ชีของคุณมาก เปลี่ยนเถอะ ผมขอร้อง” “เห็นแก่บอส ฉันเปลี่ยนก็ได้ แล้วบอสจะตะลึง คอยดู” “แล้วผมจะคอยดู แม่ชีอย่างคุณจะทำให้ผมตะลึงได้แค่ไหนเชียว” “เตรียมตัวตะลึงได้เลยค่ะ คุณบอส”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม