อาร์ต เดินต่อไปตามถนนอย่างไม่มีจุดหมายอยู่นานหลังจากที่อาจารย์ลีขับรถจากไป เขาเองก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย ความรู้สึกจริงจังที่เขาเพิ่งค้นพบถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
เขาโกรธตัวเองที่อ่อนแอและยอมสารภาพทุกอย่าง โกรธอาจารย์ลีที่ใช้เหตุผลด้านอายุ สถานะ และสังคมมาผลักไสเขา ทั้งที่คืนนั้นต่างก็สมยอมกัน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกทันที
"ไอ้ไซม่อน! มึงอยู่ไหน" น้ำเสียงของอาร์ตแหบแห้งและเต็มไปด้วยความโมโห
"อ้าว! ไอ้คุณหนู ทำไมเสียงอย่างกับหมาโดนทิ้งวะ? กูอยู่ร้านกาแฟใกล้ ม. นี่แหละ ทำไม มึงยอมกลับคอนโดแล้วเหรอ อาจารย์มึงโทรมาบอกให้กูไปรับแต่กูติดสายสำคัญว่ะ" ไซม่อนตอบกลับอย่างยียวน
"หึ! ติดธุระอะไรของมึง กูเห็นนะว่ามึงอยู่กับไอ้เด็กใหม่! อาจารย์กูโทรมามึงก็ตัดสายทิ้ง!" อาร์ตพ่นคำพูดอย่างเดือดดาล "กูไม่กลับคอนโด กูจะไปร้านมึง!"
"ใจเย็น ๆ ก่อนเพื่อน มีอะไรค่อยมาคุย กูเห็นมึงโมโหขนาดนี้
