เล่ห์รักเมียแสนชัง

ตอนที่1 แรกเริ่ม

หลายวันผ่านไป

ชีวิตในวัยมหาลัยของหฤทัยก็ไม่ได้แตกต่างจากเดิมมากสักเท่าไหร่ เธอก็เหมือนเดิมไปเรียนก็รีบกลับมาบ้าน นอกจากกานต์ชนก เธอก็ไม่ได้มีเพื่อนเพิ่มอะไรอาจจะมีคนมาทักทายบ้างแต่ก็ไม่ได้ถึงกลับสนิทสนมอะไรมากนัก

"ขวัญ กลับบ้านกันพี่พงษ์มารับแล้ว"

"จ๊ะ"เธอหันไปเก็บหนังสือที่อ่านข้ามเวลา ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามหลังของกานต์ชนกไปที่รถหรูของกิตติพงษ์

เวลาที่กิตติพงษ์สวมใส่ชุดนักศึกษามันทำให้ชายตรงหน้าเป็นผู้ใหญ่มากๆ แถมหน้าตาของชายหนุ่มก็ละหม้ายคล้ายกับกิตติภพมากอีกด้วย ไม่รู้ทำไมพอหฤทัยนึกถึงใบหน้าเย็นชาของอีกคนสีหน้าสวยจิ้มลิ้มของหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำออกมา

"ร้อนเหรอขวัญหน้าแดงก่ำเลย"

"เอ่อ ใช่จ๊ะแดดแรงมาก"กานต์ชนกพยักหน้ารับรู้ไม่ได้ถามอะไรอีก ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะพูดคุยเรื่องอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสา เพียงไม่นานรถของกิตติพงษ์ก็เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่แทบจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ว่าได้

หฤทัยเดินลงจากรถไม่วายเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้า กิตติพงษ์ได้แต่พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามนิสัยที่ไม่ชอบวุ่นวายอะไรมาก คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาอันที่จริงเธอชินกับนิยายของผู้ชายคนนี้แล้วต่อให้กิตติพงษ์ไม่ค่อยพูด แต่เขาก็ไม่เคยต่อว่าหรือทำอะไรให้เธอเสียใจ ไม่เหมือนกับอีกคนแต่ทว่าก็ไม่รู้ว่าทำไม คนนิสัยใจร้ายอย่างกิตติภพถึงทำให้หัวใจเธอสั่นไหวก็ไม่รู้

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองที่อยู่ชั้นล่าง เธอไม่ได้อยู่ชั้นบนเหมือนคุณๆ เขาแต่ก็ไม่ได้อยู่ห้องคนใช้ ห้องของเธอถือว่าหรูกว่าห้องสมัยเด็กมาก การที่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้คุณปู่กิตติศักดิ์ดูแลเธออย่างดี ไม่ให้เธออยู่อย่างอดอยาก เธอจึงคอยช่วยเหลืองานในบ้านบ้างเพราะไม่ต้องการอยู่อย่างเฉยๆ ถึงแม้ชายชราจะเคยสั่งห้ามก็ตาม

ร่างบางอรชรเปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นคนใส่เล่นธรรมดาๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ด้วยร่างกายที่กำลังเติบโตทำให้หญิงสาวมีหุ่นดีสมวัย มีทรวงทรงเข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอ หฤทัยเป็นคนผมยาวดกดำเธอปล่อยยาวจนถึงกลางหลัง ทุกๆ วันเวลาทำงานบ้านเธอก็จะใช้กิ๊บใหญ่รวบผมขึ้นยิ่งทำให้เธอดูน่ามองมากขึ้น มันเป็นความสวยที่ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเพิ่มเติม

ที่ผ่านมามีหนุ่มๆ มาจีบเธออยู่บ่อยครั้งแต่ทว่าหญิงสาวก็ไม่เคยสนใจเพราะไม่อยากทำให้คุณปู่ผิดหวังในตัวเธอ เธอยังเด็กอยู่ด้วยทำให้ไม่คิดที่จะสนใจใคร และก็อีกอย่างเพราะคำพูดของใครอีกคนทำให้ไม่กล้าเปิดใจให้ใคร

'คุณปู่ไม่เห็นต้องส่งเสียผู้หญิงคนนี้เลย ไม่รู้จะเรียนจบรึเปล่าไม่ใช่อาจจะมีผัวตั้งแต่ยังไม่จบม.ปลายก็ได้'มันคือคำพูดของกิตติภพที่เอ่ยตราหน้าเธอเอาไว้ มันเลยทำให้เธอไม่คิดสนใจผู้ชายคนไหนเลย

"หนูขวัญไม่ต้องมาช่วยป้าก็ได้ ไปทำการบ้านเถอะ"เสียงป้าน้อย หัวหน้าแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่อยู่อาศัยในบ้านหลังนี้เอ่ยบอกคนตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดู เธอเห็นหฤทัยมาตั้งแต่ยังเด็กจนกระทั่งตอนนี้ เด็กสาวคนนี้เป็นคนคิดดีทำดีมันเลยทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูในตัวของเธอ

"ขวัญไม่มีการบ้านค่ะ เพิ่งเปิดเทอมเองให้ขวัญช่วยงานคนอื่นๆ นะคะ"ที่บ้านหลังใหญ่นี้มีแม่บ้านอยู่อีกสองสามคน มีคนขับรถมีคนสวน เรียกได้ว่าแม่บ้านยันคนสวยรวมๆ แล้วก็หลายชีวิตเลย

"ดื้ออีกแล้วถ้าคุณท่านมาเจอจะโดนดุเอานะคะ"

"ตอนนี้คุณปู่ไม่ว่าอะไรแล้วคะ ถึงว่าขวัญก็แอบมาทำอยู่ดี ขวัญไม่อยากกินๆ นอนๆ อยากตอบแทนคุณปู่ที่ช่วยเหลือขวัญด้วย"

"เฮ้อ ดื้อจริงๆ คนนี้"

"โอ๊ยยยย ป้าเธออยากทำก็ให้ทำไปสิ ดีแล้วที่คิดได้ทำให้พ่อแม่คุณชายตาย คุณท่านก็ยังเอามาเลี้ยงดูไม่รู้จะพ่อพระไปไหน! รู้จักตอบแทนบุญคุณก็สมควรแล้ว!"เสียงพี่แจ๋มแม่บ้านอีกคนเอ่ยออกมา

"นังแจ๋ม!"ป้าน้อยหันไปมองด้วยความไม่พอใจทันที ก่อนจะหันกลับมามองสีหน้าถอดสีของเด็กสาวตรงหน้านี้ หญิงวัยกลางคนรู้ดีว่ามีเพียงเรื่องนี้ที่ตอกย้ำความรู้สึกเจ็บปวดในใจของหฤทัยมากแค่ไหน

"ฉันพูดความจริง รับไม่ได้รึไงกัน!"

"แกไปล้างผักเลยไป ปากไม่เคยจะอยู่สุขเลยนะ!"ป้าน้อยบ่นแม่บ้านอีกคนด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะหันหน้ามาหาเด็กสาวตรงหน้าที่ซึมลงไปเล็กน้อย ก่อนที่หฤทัยจะระบายยิ้มออกมาบอกว่าไม่เป็นไรแต่ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นแต่ป้าน้อยก็รู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เธอเลี้ยงดูหฤทัยมาทำไมจะไม่รู้จักนิสัยกัน

"ป้าวานหนูขวัญเอาน้ำส้มกับของว่างไปให้คุณหนูกานต์หน่อยนะ"

"ได้ค่ะป้า"หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะยกถาดของว่างไปให้เพื่อนสนิทบนห้องนอน

บนห้องนอนของกานต์ชนก

สองสาวนอนเล่นอยู่บนเตียงด้วยกันแต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก เหมือนต่างคนต่างทำโน่นทำนี่ไป ถามว่าการที่เจอหน้ากานต์ชนกตลอดทั้งวันเธอมีความเบื่อบ้างไหม สำหรับเธอมันถึงขนาดนั้นเพราะไม่ใช่ว่าจะคุยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

"นี่ขวัญ"

"หื้ม?"คนตัวเล็กที่กำลังอ่านนิยายอยู่หันหน้าไปหาเพื่อนที่เติบโตด้วยกันมานานหลายปีด้วยสีหน้าเป็นคำถาม

"เธอเคยมีความรักไหม?"คำถามของกานต์ชนกยิ่งทำให้หฤทัยเผยสีหน้าเป็นคำถามขึ้นมามากกว่าเดิม

"ฉันแค่อยากรู้ว่าแบบความรักคืออะไร"

"เราก็ไม่รู้เหมือนกันอะ"สองสาวถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งสองจะยิ้มกันออกมา จู่ๆ กานต์ชนกก็นึกอะไรขึ้นมาได้เธอขยับกายเข้าไปหาเพื่อนสนิทก่อนจะเผยแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา

"เธอคิดว่าพี่พงษ์เป็นยังไง?"ถ้าหากจับคู่ให้กับเพื่อนสนิทก็คงจะมีกิตติพงษ์นี้ล่ะเหมาะสมสุด ส่วนพี่ชายอีกคนของเธอ เฮ้อแค่คิดก็สยอง กิตติภพอายุห่างจากหฤทัยหลายปีแถมปากร้ายสุดๆ คงไม่เหมาะกับหฤทัยแน่นอน

"คุณพงษ์ก็ดีนะ ตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่คุณพงษ์ไม่เคยแกล้งเราเลย"

"พูดแบบนี้จะว่าพี่ภพใช่ไหมเนี่ย"

"เปล่านะ"หฤทัยรีบแก้ตัวออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ถ้าหากผู้ชายคนนั้นรู้เธอคงโดนหาเรื่องแน่นอน ท่าทางของหญิงสาวทำให้กานต์ชนกหัวเราะลั่นออกมา

"ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อยเธอก็กลัวไปได้ หน้าถอดสีแล้วรู้ตัวไหม นี่เธอกลัวพี่ชายฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"หฤทัยก็ยังเป็นหฤทัยคนเดิมเธอมุ่นหน้าลงก่อนจะพยักหน้าให้กับกานต์ชนก ถ้าหากเป็นกิตติภพคนนี้เธอกลัวเขาจริงๆ

"แต่ก็น่ากล้วจริงๆ แหละยังนึกภาพแฟนพี่ภพไม่ออกเลยว่าใครจะเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น"กานต์ชนกหัวเราะออกมา เธอไม่เคยเห็นว่าพี่ชายคนโตจะมีแฟนที่ไหนเลยอายุสามสิบแล้ว แต่ก็นั่นแหละชีวิตของพี่ชายเธอมีแต่งาน จริงจังไปเสียทุกเรื่องเลย คงยากที่จะมีคนเข้ามา หรือไม่ก็มีเข้ามาแต่พี่ชายเธอไม่สนใจ

กิตติภพเป็นถึงรองประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของครอบครัว รูปร่างหน้าตาก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ในทางกลับกันกิตติภพถือว่าหน้าตาดีมาก ออกงานไหนก็มีสื่อให้ความสำคัญเพียงแต่ชายหนุ่มไม่เห็นว่าจะสนใจผู้หญิงคนไหนเลยสักนิด ไม่รู้จะเลือกเยอะไปไหน

ตกเย็นของวัน

บนโต๊ะอาหารในวันนี้เหมือนว่าหฤทัยจะเจริญอาหารมากกว่าปกติ เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะว่าบนโต๊ะอาหารในมื้อนี้ไม่มีกิตติภพยังไงล่ะ ชายหนุ่มไปงานอะไรสักอย่างนี่ล่ะไม่ได้กลับมาทานข้าวที่บ้าน มันเลยทำให้คนตัวเล็กไม่ต้องโดนสายตาดุดันของใครบางคนที่ตลอดการรับประทานอาหารจะจ้องมองเธอด้วยความเกลียดชัง

"วันนี้ดูเหมือนว่าขวัญจะทานข้าวได้เยอะว่าไหมคะคุณปู่"เสียงหวานของกานต์ชนกเอ่ยแซวออกมา ชายชราอมยิ้มออกไปเขารู้ว่าเพราะอะไรทำไมคนตัวเล็กถึงได้ดูมีความสุขบนโต๊ะอาหารมากขนาดนี้

"ทานข้าวได้แล้ว"ชายชราบอกหลานสาวก่อนกานต์ชนกจะหันมาทานข้าวต่อ

อีกด้านของกิตติภพ

ชายหนุ่มมาร่วมงานแต่งงานของลูกค้าคนสำคัญตามมารยาท การมาของเขาทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ดูกระดี๊กระด๊าไม่น้อย มีคนมากมายพยายามเข้ามาหาชายหนุ่มร่วมถึงปัทมาด้วย หญิงสาวใบหน้าสวยเชิด มองดูชายหนุ่มอยู่อีกมุมหนึ่งด้วยความสนใจในอีกฝ่าย ไม่รู้ทำไมกิตติภพถึงทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวตั้งแต่แรกเห็นก็ไม่รู้

เธอเคยชายหนุ่มผ่านข่าวนักธุรกิจอยู่บ่อยครั้ง พอมาเจอตัวจริงครั้งแรกเธอก็ยิ่งคิดว่าผู้ชายคนนี้ดูดีกว่าในข่าวเสียอีก แถมชาติตระกูลก็ดีหน้าตาทางสังคมก็ไม่น้อยหน้าใคร ผู้ชายคนนี้เรียกได้ว่าดีพร้อมในทุกๆ ด้วยเลยก็ว่าได้

กิตติภพเห็นว่ามานานพอสมควรแล้วเขาจึงลุกขึ้นเดินไปอวยพรพร้อมพูดคุยกับคุณคุณากรลูกค้าคนสำคัญของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะขอตัวกลับอ้างว่ามีเดินทางไปตามประเทศพรุ่งนี้ ก่อนที่จะเดินออกไป แต่ทว่าจู่ๆ เขาก็เผลอชนกับใครอีกจนคนดังกล่าวเซเกือบล้มไป เห็นอย่างนั้นคนตัวสูงก็ไม่รอช้ารีบเข้าไปคว้าตัวเธอเอาไว้ทันที

"ขอบคุณค่ะ"

"เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับผมรีบจนไม่ได้ดูทางเลย เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ?"กิตติภพเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแบบเดิมที่ชอบทำ

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ปัทเองก็ไม่ได้ดูทางเลยต้องขอโทษด้วยนะคะ เอ่อดิฉันปัทมายินดีที่ได้รู้จักคุณ เอ่อ..."

"ผมกิตติภพครับยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน"วันนี้เขาอาจจะเบื่อด้วยมั้งถึงทำให้ชายหนุ่มยอมทำความรู้จักกับหญิงสาวตรงหน้า ถ้าเป็นปกติเขาคงไม่ได้มาสนใจอะไรใครแบบนี้ แต่ผู้หญิงคนตรงหน้านี่สิ ทำไมถึงดูน่าสนใจมากขนาดนี้ก็ไม่รู้

มันไม่ใช่ความชอบหรือการตกหลุมรักแต่มันคือความพอใจ