บทที่ 6 เป็นอะไร
2683 คำ
"ตัวเล็กอยากทำเล็บไหม พี่รอได้นะ" เพทายถามออกมาเมื่อเขาพาไพลินมาที่ห้าง เพื่อกินไอติมตามสัญญา
"ไม่เอาค่ะ ไม่อยากให้พี่รอ ไหนจะลูกน้องของพี่ที่รอที่รถอีก" ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มแป้น
"อยากแวะดูอย่างอื่นก่อนไหม"เพทายยังคงถามออกมาอย่างตามใจน้อง
ไพลินมองหน้าพี่แล้วส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ
"ใจตัวเล็กอยู่ที่ร้านไอติมแล้วเหรอ" เพทายแซวออกมา
ไพลินยิ้มกว้าง แล้วพยักหน้าให้พี่รัวๆ
"ไป งั้นไปกันครับ" เพทายโอบน้องเข้าร้านไอติมชื่อดัง
"อุ้ย พี่เพทาย สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ" พนักงานเอ่ยทักทายอย่างปลื้มที่ได้เจอนายแบบในดวงใจ
"2 ครับ รบกวนขอโต๊ะมุมส่วนตัวหน่อยนะครับ" เพทายบอกออกมาแล้วยิ้มธุรกิจใส่พนักงานไป 1 ที
" ได้ค่ะ เชิญด้านนี้ค่ะ" พนักงานบอกแล้วเดินนำเพทายและไพลินไปที่โต๊ะมุมที่มีความเป็นส่วนตัว
เพทาย และไพลินนั่งลง พนักงงาน นำเมนูมาวางให้ พร้อมกับน้ำเปล่า 2 แก้ว
"หูยยย น่ากินทั้งนั้นเลย" ไพลินมองเมนูแล้วยิ้มกว้าง
"สั่งได้เลยนะ เต็มที่เลย" เพทายบอกน้องออกมาอย่างใจดี
"พี่เพทายเอาอะไรดีคะ"ไพลินถามพี่ แววตาสดใส
"ตัวเล็กสั่งเลย พี่กินด้วยได้หมด"เพทายบอกน้องอย่างตามใจ
"พี่คะ งั้นเอาดับเบิ้ลมะม่วงซันเดย์ ค่ะแล้วก็มิกซ์เบอร์รี โทสตี้ แล้วก็เวรี่ สตอร์เบอร์รี่ โอเวอร์โหลด คากิโทริ ค่ะ"ไพลินสั่
พนักงานรัวๆ
"เปลี่ยนรสชาดไอติมไหมคะ" พนักงานสอบเพิ่มไพลินเพิ่มเติม
"อืม ไม่ค่ะ"
"รอสักครู่นะคะ"พนักงานแจ้งออกมาแล้วเดินจากไป
"พี่เพทาย ต้องช่วยหนูกินนะ" ไพลินอ้อนออกมา
"ได้สิ"
"ถ้าหนูกินไม่หมด พี่เพทายอย่าดุนะคะ" ไพลินอ่อมแอ่มมอ้อนพี่ออกมาอีกครั้ง
"ไม่ดุหรอก แค่ตัวเล็กยิ้มได้ก็พอ" เพทายบอกออกมา แล้วมองน้องพร้อมกับรอยยิ้ม
"เย้ พี่เพทาย ใจดีที่สุดเลย" ไพลินบอกออกมาอย่างดีใจ เธอยิ้มกว้างมากๆ จนเพทายที่เห็นรอยยิ้มนี้ มีความรู้สึก อยากจะเห็นน้องยิ้มแบบนี้ทุกๆวัน
"ขออนุญาตเสริฟค่ะ" ไม่นาน ทุกอย่างที่ไพลินสั่งก็มาเสริฟที่โต๊ะของทั้งคู่
"ว้าว น่ากินจัง" ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มกว้าง
"ถ่ายรูปไหม ถ่ายได้นะ มาครับพี่ถ่ายให้" เพทายบอกน้องออกมาแล้วยกมือถือของตัวเองขึ้นมาเพื่อจะถ่ายรูปให้น้อง
ไพลินส่งยิ้มให้กล้อง อย่างสดใส
"เรียบร้อย สวยทุกรูปเลย"เพทายบอกกับน้อง
"พี่เพทายถ่ายไหมคะ" ไพลินถามพี่ออกมาบ้าง
"ถ้าถ่ายคนเดียว ไม่เอาดีกว่าครับ แต่พี่ว่าเรามาเซลฟี่กันดีกว่า" เพทายว่าแล้ว ยกมือถือขึ้นมาเซลฟี่กับน้อง ไพลินยิ้มหวานใส่กล้อง เพทายกดถ่ายภาพไปหลายภาพ
"โอเคกินได้ ลุย" เพทายบอกกับน้องเมื่อถ่ายรูปเรียบร้อย
"หืม ฟินอ่า" ไพลินบอกออกมาเมื่อตักไอติมใส่ปาก
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตัวเล็ก ฟินขนาดนั้นเลย" เพทายแซวน้องอย่างเอ็นดู
"พี่ลองชิมดูสิ อร่อยจริงๆนะ" ไพลินบอกออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส
เพทายตักไอติมมาชิม แล้วยกนิ้วโป้งส่งให้น้อง
"ขอบคุณนะคะ ที่พาหนูมากินไอติมแสนอร่อย "ไพลินบอกออกมากับพี่
"ขอแค่ตัวเล็กยิ้มและมีความสุข ก็พอ" เพทายตอบกลับน้องแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
"ยิ้นสิคะ จะยิ้มให้พี่ทุกวันเลย แบบนี้" ไพลินพูดจบ แล้วส่งยิ้มหวานให้พี่
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า " เพทายหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูกับท่าทีของคนตัวเล็กตรงหน้า
"โห้ยยย อิ่มมากเลย" ไพลินบอกออกมาเมื่อเธอกับพี่เดินออกจากร้าน
"ไม่อิ่มไงไหวละ ไอติมตั้งเยอะ"
"แต่อร่อยมากเลยนะคะ" ไพลินบอกพี่ออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ไปครับ ยังมีเวลา เดินดูของกัน" เพทายบอกกับน้องแล้วจับมือน้องเดินไปเรื่อยๆ
"พี่เพทาย"
"หืม ว่าไงตัวเล็ก"
"ปล่อยมือก่อนไหม คนมองเต็มเลยคะ" ไพลินบอกออกมาอย่างกังวล ว่าพี่จะเสียชื่อเสียง
"มองก็มองไปสิ พี่จะจับมือตัวเล็กนิ พี่ไม่ได้กลัวเป็นข่าวสักหน่อย" เพทายบอกออกมาแล้วจับมือน้องเดินต่อไปเรื่อยๆ
ไพลินเดินไปกับพี่แล้วมองดูของไปเรื่อยๆ
"พี่เพทายคะ"
"ครับ"
"อยากกินถังหูลู่ ได้ไหม"ไพลินบอกพี่ออกมาอย่างเกรงใจ
"ได้สิ เอากี่ไม้ดี" เพทายถามออกมาอย่างตามใจน้อง
"ไม้เดียวก็พอคะ" ไพลินบอกออกมาอย่างเกรงใจมากๆ
"พี่ครับ ถังหูลู่ สตรอเบอรี่ 2 ไม้ครับ" เพทายสั่งให้น้องไปเลย 2 ไม้
"นี่ครับได้แล้ว" เพทายยื่นถังหูลู่ให้น้องเมื่อได้รับมาจากร้านค้า
"ขอบคุณค่ะ" ไพลินยกมือไหว้ขอบคุณพี่แล้วรับมา
"อืม อร่อยอะ พี่เพทายเอาไหมคะ" ไพลินยื่นถังหูลู่ใส่ปากพี่
"อื่ม หวานเย็นชื่นใจ อร่อย"เพทายบอกออกมาแล้วโอบน้องเดินต่อเรื่อยๆ
"พี่ไม่รีบไปถ่ายแบบเหรอคะ จะเที่ยงแล้วนะ พี่มีงานบ่ายโมงครึ่ง"ไพลินถามออกมาอย่างเป็นห่วง
"ออ ไม่รีบนะครับ ถ่ายงานตึกตรงข้ามนี้เอง"
"ออ ถึงว่า พี่ดูไม่รีบเลย" ไพลินบอกออกมาอย่างเข้าใจ
"ของใช้ละครับ ขาดอะไรไหม"
"ไม่ขาดค่ะ เมื่อวานซื้อมาน่าจะครบแล้ว พี่มิวพี่เปรมแขนเกือบหัก พี่จำไม่ได้หรือไงคะ" ไพลินแซวพี่ออกมา
"จำได้ แต่กลัวหนูของไม่พอใช้ "เพทายบอกออกมาแล้วยกมือลูกหัวเล็กของน้องอย่างเอ็นดู
"พอใช้ค่ะ พี่ดูแลหนูดีมากเลย ไม่ต้องห่วงนะคะ" ไพลินบอกออกมาแล้วยิ้มหวานส่งให้พี่
"โอเคครับ งั้นไปทำงานกัน" เพทายบอกออกมา แล้วพาน้องไปขึ้นรถ เพื่อไปถ่ายงาน
สตูถ่ายงาน
ไพลินมองไปรอบๆอย่างสังเกตุ วันนี้พี่มีถ่ายงานผลิตภัณฑ์อาบน้ำ
"สวัสดีครับพี่ๆ"เพทายยกมือไหว้ใคร ไพลินก็ยกมือไหว้ตามอย่างรู้งาน
"อุ้ย ใครคะน้องเพทาย สวยจังเลย" ทีมงานแซวออกมา
"คิดว่าใครละครับ" เพทายบอกออกมาแล้วโอบเอวไพลินแน่น
"หูยยยย พอเดาออกแล้ว"ทีมงานแซวออกมา
เพทายเองก็ยิ้ม แล้วโอบน้องเข้าไปห้องสำหรับแต่งตัวของเขา
"พะ พะ พี่เพทายถอดเสื้อทำไม" ไพลินถามออกมาอย่างตกใจ
"ตัวเล็กคิดว่าไงละ"เพทายบอกออกมาแล้วแกล้งเดินเข้าหาน้องแล้วค่อมน้อง พร้อมกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่
ไพลินมองพี่ตาแป๋ว
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดูทำหน้าเข้า พี่ต้องถ่ายแบบ ครีมอาบน้ำ มันต้องถอดเสื้อไง" เพทายบอกออกมาแล้วยิ้มกว้าง อย่างเจ้าเล่ห์
"ตกใจหมดเลย" ไพลินบอกออกมากับพี่
"ตกใจอะไร ตัวเล็กคิดว่าพี่จะทำอะไร หืม" เพทายถามออกมายิ้มๆ
"เปล่านะ หนูไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"ไพลินบอกออกมาแล้วก้มหน้าเขิน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า น่ารัก" เพทายบอกออกมาแล้วหอมน้องไปอีกฟอดใหญ่
"แต่ว่า เวลาเหลือเยอะเลยนะ ตัวเล็กว่า พี่ควรหาอะไรทำดีไหม" เพทายบอกออมาแล้วอุ้มน้องขึ้นนั่งบนโต๊ะแต่งหน้า
"ไม่ดี ไม่ต้องทำค่ะ" ไพลินบอกออกมา แล้วก้มหน้าเขิน
"ไม่สนใจ สักนิดเหรอ" เพทายบอกน้องออกมาอย่างที่อยากจะแกล้งน้อง
ไพลินกระพริบตาปริบๆมองพี่
"พี่ล้อเล่น ดูทำหน้าเข้าสิ" เพทายบอกออกมาแล้วเอามือโยกหัวน้องเล่นอย่างเอ็นดู
"พี่ทำให้หนูตกใจรู้ไหม"ไพลินบอกออกมาแล้วเบ๊ะปากใส่พี่
"โอ้ พี่ไม่แกล้งแล้ว " เพทายบอกออกมาแล้วจูบเข้าที่หน้าผากน้อง
ไพลินมองหน้าพี่แล้วไล่มามองที่กายของพี่ที่ไม่มีเสื้อโชว์อกแน่นๆ ซิกแพ็คแน่นๆ
"ทำไม มองแบบนี้เปลี่ยนใจเหรอครับ พี่ไม่ติดนะ" เพทายบอกออกมา แล้วยิ้มกว้างส่งให้น้อง
"ไม่เปลี่ยนใจค่ะ แต่คิดว่าหุ่นของพี่สวยมาก"ไพลินบอกออกมาตามตรง
"คนอื่นเค้าได้แค่มอง แต่ว่าตัวเล็กเนี่ยได้ทำหลายอย่างเลยนะว่าไหม" เพทายแซวน้องออกมา
"พี่เพทาย เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอกค่ะ พี่เองดังมากนะรู้ไหม" ไพลินบอกพี่ออกมาอย่างเป็นห่วง
"รู้ แต่ไม่สนนี่ครับ"
ฟอดดดด
เพทายบอกน้องแล้วหอมแก้มน้องไปอีกฟอดใหญ่
ไพลินได้แต่มองหน้าพี่ยิ้มๆ
"ไปครับ ไปดูพี่ถ่ายงานกัน" เพทายว่าแล้วก็จูงมือไพลินออกจากห้องส่วนตัวไปยังหน้าเซตฉาก
"ตัวเล็กนั่งรอพี่ตรงนี้นะ"
"ค่ะ"
"พี่ครับฝากดูแลคนของผมด้วยนะครับ" เพทายหันมาบอกทีมงาน แล้วเดินเข้าไปที่หน้าเซตถ่าย
"สวยจังเลยค่ะ น้องมากับน้องเพทายใช่ไหม" ทีมงานเดินมาหาและอยู่เป็นเพื่อนไพลิน
"ค่ะ"
"พี่มาอยู่เป็นเพื่อน มีอะไรอยากได้บอกได้เลยนะคะ"
"ค่ะ" ไพลินตอบและส่งยิ้มให้พี่ทีมงานคนนั้น เธอนั่งดูพี่ถ่ายแบบโฆษณา อย่างเพลินตา ตอนพี่ตั้งใจทำงานมันดูมีเสน่ห์มากๆ
เพทายเองก็ถ่ายงานอย่างตั้งใจ และชำเลืองมองน้องเป็นระยะ อย่างเป็นห่วง ตอนนี้เพทายต้องเข้าเซตอาบน้ำ สาวๆในกองต่างกลืนน้ำลายลงคอกับหุ่นแซ่บนี้ของเพทาย จะมีก็แต่ไพลินนี้แหละ ที่มองไปเขินไป เพราะไม่ว่าจะส่วนไหนของพี่ เธอนั้นก็สัมผัสมันมาแล้วทุกส่วน
"อร้ายยแก ฉันน้ำลายหก" เสียงทีมงานซุปซิบกัน ดังมาเข้าหูไพลิน เธอได้แต่ยิ้มขำๆไปกับสิ่งที่ได้ยิน
คัท!
ผ่าน!
เสียงสวรรค์ของคนทั้งกองดังขึ้น
"ไปครับ" เพทายรีบเดินมาหาน้อง ด้วยผ้าคลุมตัว 1 ผืน แล้วรีบจูงมือน้องเข้าห้องส่วนตัว เพื่อเปลี่ยชุด กลับคอนโด
"น้ำเย็นดีไหมคะ" ไพลินช่วยพี่ซับตัวถามออกมา
"เย็นจนหนาวเลย พี่จะเป็นไข้หรือเปล่าไม่รู้" เพทายแกล้งอ้อนน้อง
"อ่าว พี่รู้สึกยังไงบ้างคะตอนนี้" ไพลินถามออกมาอย่างเป็นห่วง
"ตอนนี้รู้สึกอยากกอดเมีย" เพทายบอกออกมายิ้มๆ
"เอ๊ะ พี่เพทาย หนูก็เป็นหวง พูดเล่นอีกแล้ว รีบแต่งตัวเลยค่ะ เดี๋ยวไม่สบาย"
"ครับคุณเมีย" เพทายแซวออกมาแล้วรีบเปลี่ยนชุด
ทั้งคู่เดินมายังรถที่มิวและเปรมจอดรออยู่
"เฮียเพทาย" ระหว่างที่ไพลินและเพทายเดินมาถึงรถ ก็มีเสียงเรียกเพทายดังขึ้นมา ไพลินมองตามเสียงนั้น สาวสวยหุ่นดี วิ่งมาเกาะแขนของพี่ ไพลินมองอึ้งๆ นาทีนัั้นเพทายยังคงยืนนิ่ง
"เออ เดี๋ยวหนูไปรอบนรถนะคะ" ไพลินตัดบท แล้วแกะมือพี่ที่โอบเธอออก ขึ้นไปนั่งรอบนรถ อย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอนั่งรอพี่แล้วเอามือของเธอทั้งสองข้างจับกันแน่น
ด้านเพทาย
"มีอะไร เอามือออก"เพทายเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง
"แหม่เฮียเพทาย ทำไมต้องดุด้วย แอปเปิ้ลก็แค่ดีใจที่ได้เจอเฮีย วันนี้พอดีมาถ่ายงานที่ตึกนี้ โชคดีมากที่ได้เจอเฮียอีกอ่า เราไม่ได้ทำอะไรสนุกสนุกด้วยกันนานแล้วนะคะ คืนนี้เฮียว่างไหม"แอปเปิ้ลนางแบบสาวที่เคยนอนกับเพทาย หลายครั้งถามออกมาอย่างคนเคยๆ ทุกครั้ง เธอจะได้เงินค่าตอบแทนจำนวนไม่น้อย แต่พักหลังๆแอปเปิ้ลไม่ได้สนใจเงินสักเท่าไหร่หรอก แต่เธอติดใจรสสวาทของเฮียเพทายมากกว่า ถึงเครื่องครบรสมากๆ
"หึ ไม่ เธอไม่เห็นเหรอว่าฉันมากับเมีย ฉันเลิกเรียกใช่บริการอะไรพวกนี้แล้ว แล้วอีกอย่างอย่ามาเกาะแกะ ฉันอีก ถ้ามีอีกรอบ ฉันจะถือว่าฉันเตือนเธอแล้ว"เพทายบอกออกมาเสียงเรียบ แอปเปิ้ลปล่อยมือของเธอออกทันที เพราะเธอรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของเพทาย ก่อนจะจ้ำอ่าวเดินออกไปทันที
เพทายเปิดประตูขึ้นรถมา มองเห็นน้องที่นั่งเอามือทั้งสองข้างของตัวเองจับกันแน่น ก็รู้ได้ทันทีว่าคนตัวเล็กมีความกังวลใจ
"เสร็จแล้วครับ" เพทายบอกออกมาอย่างไม่อยากให้สถานการณ์มันดูอึ้มครึม
"ค่ะ" ไพลินหันมองหน้าพี่แล้วบอกออกมาเพียงเท่านั้น
เพทายเดินมานั่งโอบน้อง อย่างแสดงออกชัดเจนว่าน้องนั้นสำคัญกับเขามากๆ
"อยากไปไหนต่อไหม"
"ไม่แล้วค่ะ กลับกันเถอะ" ไพลินบอกออกมาแค่นั้น แล้วนั่งเอามือทั้งสองข้างของตัวเองจับกันแน่นไปตลอดทาง เธอไม่ได้พูดหรือถามใดๆ เปรมและมิวก็ขับรถอยู่ด้านหน้าไปอย่างเงียบๆเพราะทั้งสองดูท่าว่าสถานการณ์จะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
คอนโด ชั้น 50
ไพลินเดินมานั่งที่โซฟาเงียบๆไม่ได้ถามอะไรพี่
เพทายเดินมานั่งลงตรงหน้าน้อง ไพลินเองก็ก้มหน้าหลบตาพี่
"ตัวเล็ก เป็นอะไร" และเป็นเพทายที่ถามออกมา
"เปล่าคะ ไม่ได้เป็นอะไร" ไพลินตอบพี่ออกมาแล้วฝืนยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มหน้าลงอีกครั้ง
"พี่ว่าไม่จริงมั้งครับ ตัวเล็กต้องมีอะไรในใจ" เพทายบอกออกมาแล้วช้อนค้างน้องให้เงยหน้ามองเขา
ไพลินหลบสายตาของพี่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอเองเข้าใจดีว่าตัวเองไม่มีสถานะอะไรกับพี่ทั้งนั้น เธอไม่สามารถรู้สึกหึง หวง หรือโกรธ พี่ได้ ที่เธอเป็นอยู่อย่างนี้ พี่ก็ให้เกียรติเธอมากๆแล้ว แต่ภาพที่เธอเห็นผู้หญิงวิ่งมาเกาะแขนของพี่ มันก็จี๊ดเข้าไปที่หัวใจของเธอยังไงชอบกลก็ไม่รู้ เธอเลยมีอาการแบบนี้
"เออ...."
"ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงคนนั้น พี่อธิบายได้" ยังไม่ทันที่ไพลินจะหาคำพูดแก้ตัวได้ เพทายก็พูดสวนออกมา
ไพลินมองหน้าพี่กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่รู้จะทำยังไง ใจนึงก็อยากรู้ อีกใจนึงก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ
"เออ ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ" ไพลินตัดสินใจบอกพี่ออกมาอย่างรู้สถานะของตัวเอง
"ไม่ พี่จะอธิบาย ดีกว่าให้ตัวเล็กมีอาการแบบนี้" เพทายบอกออกมาแล้วเอื้อมมือไปจับมือของน้อง อย่างอ่อนโยน
"เธอชื่อแอปเปิ้ล จริงอยู่พี่เคยซื้อเธอมาเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง เธอแค่วิ่งมาของงาน แต่พี่ก็ปฏิเสธไปแล้ว เพราะตั้งแต่พี่เจอเรา พี่ก็คิดว่าจะไม่ไปยุ่งกับใครอีก ตัวเล็กนะ สบายใจได้ และไม่ต้องเครียด ไม่ต้องกังวลใดๆเลย เรื่องมันเป็นอดีตไปหมดแล้ว" เพทายบอกออกมากับน้อง และพยายามอธิบายน้องให้เข้าใจ
ไพลินเงยหน้ามองพี่ก่อนจะถาม
"สีหน้า และท่าทางของหนู มันออกมาชัดขนาดนั้นเลยเหรอ หนูพยายามเก็บสีหน้าท่าทางแล้วนะ"
"ชัดมาก มองจากดาวอังคารยังรู้เลย" เพทายแซวออกมา
"อะไรกัน ไม่ได้เครียดและกังวลซักหน่อย"ไพลินบอกออกมาแล้วอมยิ้ม
เพทายมองหน้าน้องอย่างเอ็นดู แล้วดึงน้องเข้ามากอดอย่างโล่งใจ เขาโล่งใจที่ไพลินไม่ใช่คนโววายอะไร เธอยังให้โอกาสยอมฟังที่เขาพูด ถ้าน้องโกรธ และไม่พูดกับเขา เพทายเองคงคิดไม่ตกเหมือนกันว่าจะทำยังไง
- ผู้เขียน
