ข้าจะเป็นตัวร้าย ที่จะไม่ตายตอนจบครับ(ไอ้ระบบเฮ็งซวย!!!)

ทะลุมิติมาพร้อมกับระบบเฮงซวย

เมื่อผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ผมก็พบกับตัวอักษรมากมายและเสียงสุดแสนจะน่ารำคาญดังอยู่ในหัว

[ระบบปฏิบัติการกำลังทำการติดตั้งข้อมูลกรุณารอสักครู่]

[การติดตั้งจะทำการสำเร็จใน 5 4 3 2…]

ติ๊ง!! ติ๊ง!! ติ๊ง!! ติ๊ง!! ติ๊ง!!

[ติดตั้งระบบ •สำเร็จ √]

[ติดตั้งฟังก์ชันป้องกันความปลอดภัย •สำเร็จ √]

[ติดตั้งฟังก์ชันป้องกันการแทรกซึม •สำเร็จ √]

[ติดตั้งฟังก์ชันการเปิดระบบคาร์แรคเตอร์ตัวละครโดยอัตโนมัติ •สำเร็จ √]

[ติดตั้งข้อมูลและความสัมพันธ์ของตัวละคร •สำเร็จ √]

[ติดตั้งฟังก์ชันอื่นๆ •สำเร็จ✓]

[ระบบทำการเชื่อมประสานกับตัวละครสำเร็จ พร้อมใช้งานโดยอัตโนมัติ]

•

•

ติ๊ง!!

[คุณคือใคร...ทำการวิเคราะห์ตัวละคร]

ติ๊ง!!

[code name เจ้ายอดเขาเย้ยเมฆา อวีเฟิง อาวุธ กระบี่เกร็ดเหมันต์ น้ำหนัก55ก.ก ส่วนสูง 165ซ.ม ความสามารถพิเศษ เชี่ยวชาญการใช้อาวุธต่างๆ และการต่อสู้ระยะประชิด ระดับพลังปราณ ปรมาจารย์เซียนสี่วิถี หนึ่งในตัวละครเรื่อง บุปผางามในม่านหมอก….]

[ค่าสถานะเริ่มต้น +100แต้ม]

•

•

สรุปง่ายๆ ก็คงเป็น 'นิยายเรื่องแรกและเรื่องเดียวที่ผมเขียน'เนี่ยแหละครับ

นิยายเรื่อง'บุปผางามในม่านหมอก'เป็นนิยายเทพเซียนฮาเร็ม ที่คล้ายคลึงกับเรื่องอื่นๆ ที่มีอยู่เกลื่อนเว็บนั่นแหละ

ว่าด้วยเรื่องสาวสวยพระเอกเทพ พ่วงสกิลโหดขั้นแม็กซ์จนพวกตัวร้าย+ตัวประกอบตายอย่างอเนกอนาถ และมีเซอร์วิสให้เก็บเกี่ยวความฟินอยู่เรื่อยๆ อาจเพราะมัวแต่ใส่ใจเรื่องแฟนเซอร์วิส จนลืมการดำเนินเรื่องให้มันสมเหตุสมผล

จนกระทั่งเรื่องดำเนินมาจนถึงตอนจบ แม้แต่หลุมสักหลุมก็ไม่เคยได้กลบ แล้วจบไปทั้งๆ อย่างนั้น และมีนักอ่านที่แสนจะน้อยนิดเข้ามาคอมเม้นถึงความห่วย หรือไม่ก็เข้ามารออ่านแฟนฟิคที่คุณกล้วยหอมเขียนขึ้นใต้คอมเม้น

เนื้อหาคร่าวๆ ก็ประมาณว่า หลางผิงเย่ทารกน้อยผู้ไร้ที่มาที่ไป ถูกคนผู้หนึ่งนำไปฝากไว้ให้หญิงชราช่วยดูแล เมื่อเด็กน้อยเริ่มจำความได้ หญิงชราก็เริ่มสอนเรื่องราวที่เด็กน้อยควรรู้ จนเมื่อเวลาผ่านไป14ปี หลางผิงเย่ กลายเป็นเด็กหนุ่มมากความสามารถ แม้ฐานะทางบ้านจะยากลำบาก แต่เด็กน้อยก็ไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ จนในที่สุดหญิงชราก็จากไปด้ายโรคร้าย

เมื่อหลางผิงเย่ไม่เหลือสิ่งใดให้อาวรณ์ จึงเดินทางไปสมัครสอบเป็นเซียนสำนักใหญ่ตามคำสั่งเสียของหญิงชราและได้ผ่านการทดสอบเข้าสำนักจันทราพิสุทธิ์ สังกัดยอดเขาเย้ยเมฆาโดยมีอวีเฟิง เป็นเจ้ายอดเขาที่มีนิสัยทะเยอทะยาน และโหดเหี้ยม

เนื่องจากอวีเฟิงจงเกลียดจงชังหลางผิงเย่ จึงกลั่นแกล้งสารพัดเพื่อไล่หลางผิงเย่ออกจากสำนักแต่ไม่เคยสำเร็จ จนหลางผิงเย่ที่โดนกลั่นแกล้งหลายครั้งหลายหนเจ็บแค้นใจ จึงเริ่มฝึกวิชาอย่างบ้าคลั่งจนได้สกิวเทพๆ กับrare itemกลับมาแก้แค้นตัวร้ายให้ได้รับความทุกข์ทรมานก่อนตายอย่างสาสม โดยมีสาวๆ ในฮาเร็มครอเครียอยู่ข้างๆ

'นายเป็นตัวอะไรกันเนี่ยทำไมถึงพูดอยู่ในหัวของฉันได้'

[สวัสดี ผมคือระบบปฏิบัติการกลบหลุม เพื่อให้พระเอกเฉิดฉาย ตัวร้ายตายอย่างภาคภูมิ ยินดีให้บริการท่านตลอด 24 ชั่วโมง]

'เอาจริงๆ นะผมถามหน่อยเถอะ ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้'

[เพราะนิยายเรื่องบุปผางามในม่านหมอกเป็นผลงานของคุณ และเนื้อหาโดยรวมนั้นได้สร้างความไม่ประทับใจ ให้แก่นักอ่านอันทรงเกียรติเป็นอย่างมาก ระบบจึงได้นำดวงวิญญาณของคุณมา เพื่อแก้ไขให้นิยายเรื่องนี้กลายเป็นวรรณกรรมชั้นสูงอันทรงคุณค่า]

'แล้วเอาอะไรมาชี้วัดความสำเร็จในการรีไรท์นิยายเรื่องนี้ล่ะ'

[ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว อยู่ที่วิจารณญาณของนักอ่านอันทรงเกียรติ]

'งั้นก็ช่างเรื่องนั้นเถอะ ถึงจะรีไรท์ไปก็คงไม่ค่อยจะมีใครอ่านอยู่ดีนั่นแหละ'

[อย่าพึ่งเศร้าไป เพื่อให้ภารกิจประสบผลสำเร็จ ระบบพร้อมให้บริการด้วยใจ ระบบอยู่ข้างคุณ…]

'เอาเถอะจะพยายามเชื่อแล้วกันนะ

ว่าแต่ระบบผมทำดีกับพระเอกได้ใช่ไหม'

[ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากคุณยังไม่สามารถปลดล็อกฟังก์ชัน oocได้]

'แล้วต้องทำยังไงผมถึงจะปลดล็อกได้ล่ะ'

[สะสมแต้มเพื่อปลดล็อกฟังก์ชัน และสวัสดิการอื่นๆ]

'เฮ้อ! ก็มีต้องทำให้เต็มที่ล่ะนะ ถ้าไม่อย่างนั้นมีหวังได้ตายอย่างทุกข์ทรมานอย่างที่สุดแน่'

ในขณะที่อวีเฟิงกำลังทบทวนเนื้อเรื่องในหัว ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น

"ท่านอาจารย์ตื่นแล้วหรือขอรับ ศิษย์กำลังจะเข้ามาปลุกท่านอยู่พอดี"ฝูหมิง ศิษย์เอกที่อวีเฟิงเอ็นดูที่สุดพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทีนอบน้อม

ในนิยายที่ผมเขียน ฝูหมิงเป็นคนที่ฉลาดมีไหวพริบดีและรอบคอบ นิสัยใจคอถือว่าไม่ใช่คนที่เลวร้ายแต่เป็นคนที่เคร่งครัดในกฎเกณฑ์ เขาถือว่าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่มีหน้าที่สอนศิษย์น้องคนอื่นๆ และดูแลความเรียบร้อยต่างๆ ในยอดเขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

เรียกได้ว่ายอดเขาเย้ยเมฆาขาดอวีเฟิงได้ แต่ขาดฝูหมิงไม่ได้เป็นอันขาด..

ในตอนท้ายเรื่อง ฝูหมิงพยายามที่จะช่วยอวีเฟิงออกมาจากคุกใต้ดินเมื่อเขาได้รับรู้ว่าอวีเฟิงถูกพระเอกทรมาน จนสุดท้ายเขาก็ตายด้วยน้ำมือของพระเอก

"อืม"

"ท่านอาจารย์ขอรับ เจ้าสำนักซางเย่มารอพบอยู่ที่ห้องรับรองขอรับ"

"เข้าใจแล้ว เดี๋ยวอาจารย์จะรีบไป"แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไร ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของซางเย่ เขายิ้มละมุนพร้อมเดินเข้ามาในห้องก่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง

"ไม่ต้องรีบก็ได้เฟิงเออร์..มาเถอะศิษย์พี่จะหวีผมให้กับเจ้า"

สตั้นสิครับรออะไรล่ะ นี่อย่าบอกนะว่ามาหาแต่เช้าแบบนี้เพราะอยากจะมาหวีผมให้น่ะ บ้าไปแล้ว!

"ที่ท่านมาหาข้าแต่เช้าเพราะเรื่องนี้หรอกหรือ…"

"ย่อมใช่ ที่ข้ามาเพราะอยากหวีผมให้กับเจ้า"

"เฮ้อ! อยากทำอะไรก็ทำ"ผมนั่งนิ่งให้ซางเย่หวีผมให้อยู่แบบนั้น ส่วนฝูหมิงก็โค้งตัวลาก่อนเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

..ซางเย่เป็นตัวละครที่ผมรักมากพอๆ กับพระเอกเลยล่ะครับ ในนิยายเขาเป็นศิษย์พี่เจ้าสำนักที่แสนดี เขามีพร้อมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ความสามารถ หรือชาติตระกูล ซางเย่ให้ความสำคัญต่ออวี่เฟิงอย่างไร้เหตุผลไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่อวีเฟิงต้องมาก่อนเสมอ และสุดท้ายเขาก็ตายเพราะปกป้องอวีเฟิง

นี่ก็ถือว่าเป็นอีกหนึ่งตัวละครที่ขาดเหตุและผลเป็นอย่างมาก เพราะไม่ได้เขียนเจาะลึกรายละเอียดอะไรมากมายนักเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งสองคน แต่ทุกอย่างย่อมมีเหตุและผล แค่ไม่ได้เขียนบรรยายถึงรายละเอียดลงไปก็เท่านั้นเอง

"...ท่านว่างถึงเพียงนี้เชียวหรือ"

"สำหรับเจ้า ศิษย์พี่มีเวลาว่างเสมอ..อีกไม่นานจะมีประชุมใหญ่ประจำเดือนของสำนัก เฟิงเออร์จะเข้าร่วมประชุมครั้งนี้หรือไม่"

[แจ้งเตือนภารกิจที่กำลังจะมาถึง:เข้าร่วมประชุมประจำเดือนของสำนักจันทราพิสุทธิ์ +200แต้ม]

[ตกลง/ยอมรับ]

"มันก็อีกตั้งหลายวันไม่ใช่หรือ"

"ย่อมใช่ แต่ศิษย์พี่อยากบอกเจ้าไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ "

"เข้าใจแล้ว..แค่ไปก็พอสินะ"

"ดียิ่ง ถ้าเช่นนั้นศิษย์พี่จะแจ้งเรื่องนี้ให้แก่ศิษย์น้องคนอื่นๆ ทราบ"

"เรื่องเพียงเท่านี้ไม่จำเป็นต้องทำให้วุ่นวายนักหรอก"

"ได้อย่างไร เรื่องใดที่เกี่ยวกับเจ้าย่อมสำคัญที่สุดอยู่แล้ว"

"ตามใจท่านเถิด แต่นี่ก็สายมากแล้วท่านรีบกลับไปทำหน้าที่ของท่านเถิด อย่าให้ใครครหาเอาได้ว่าท่านไม่ใส่ใจการงานเพียงเพราะมัวแต่สนใจเรื่องของข้า"

"เข้าใจแล้ว เดี๋ยวศิษย์พี่จะมาหาเจ้าใหม่ในภายหลัง"

"อืม"

หลังจากที่ซางเย่กลับไปแล้ว ผมก็นั่งทบทวนเนื้อหาในนิยายต่อ

ตอนนี้น่าจะอยู่ในช่วงตอนแรกๆ ของนิยาย ถ้าเดาไม่ผิดตอนนี้หลางผิงเย่สถานะพระเอกของเรื่อง คงกำลังถูกข่มเหงรังแก หรือถูกศิษย์พี่คนอื่นๆ ใช้งานเยี่ยงทาสอยู่ละมั้ง

ในนิยายไม่ว่าพระเอกจะถูกข่มเหงรังแกยังไงก็จะก้มหน้ายอมรับแต่โดยดี แต่ภายในใจกลับจดบัญชีแค้นเอาไว้อย่างครบถ้วนเพื่อรอเวลาเอาคืนอย่างสาสม จิตใจของพระเอกเริ่มเข้าสู่ด้านมืดทีละเล็กทีละน้อย จนสุดท้ายพระเอกก็กลายเป็นจอมมารผู้เลือดเย็นและสุดแสนจะร้ายกาจ

ก็นะ..นิยายพอร์ตตลาดก็มักจะมีเค้าโครงเรื่องประมาณนี้แหละ งั้น ผมขอไปดูหน้าพระเอกสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

อืม รูปร่างหน้าตาของพระเอกจัดว่าอยู่เหนือกว่าที่ผมจินตนาการเอาไว้พอสมควร ถึงแม้ตอนนี้พระเอกจะสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ใบหน้าเปื้อนฝุ่นและมีรอยฟกช้ำอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่อาจกลบรัศมีของพระเอกได้เลยสักนิด

ถึงแม้ตอนนี้พระเอกจะมีอายุแค่สิบสี่ปีแต่ใบหน้าคมคายก็ฉายแววหล่อเหลาออกมาไม่น้อย ใบหน้าเรียบนิ่งแววตาเย็นชาปากนิดจมูกหน่อย ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูดี อืม มีรัศมีสมกับเป็นพระเอกจริงๆ นั่นแหละ

..งั้นตอนนี้ผมขอทดสอบความสามารถพระเอกในตอนนี้สักหน่อยแล้วกัน

ผมใช้วิชาบุปผาล่องนภา ส่งพลังปราณเข้าไปในกลีบดอกไม้ และใบไม้จากนั้นบังคับให้มันลอยหมุนวนอยู่รอบตัวพระเอก มาลองดูกันหน่อยซิว่าตอนนี้พระเอกจะมีความสามารถพอที่จะออกจากกรงขังนี้ได้หรือไม่

..แต่ดูเหมือนจะผิดคาด พระเอกไม่ได้พยายามที่จะออกจากกรงบุปผา กลับเลือกที่จะนั่งลงแล้วมองกลีบดอกไม้ที่บินวนรอบตัวอยู่นิ่งๆ

ผมขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ไม่สมเหตุสมผลแบบนี้ นี่มันอะไรกัน อันที่จริงตอนนี้พระเอกมันต้องหาทางออกจากกรงบุปผานี้ให้ได้สิ ไม่ใช่มานั่งมองหน้าตาเฉยแบบนี้ พระเอกนายมัน ooc ชัดๆ

_

ข้านั่งมองกลีบดอกไม้และใบไม้ที่บินวนรอบตัวอยู่นิ่งๆ เพราะตอนนี้ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ พยายามไปก็เหนื่อยเปล่า ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดนี่คือวิชาบุปผาล่องนภา และผู้ที่ใช้วิชานี้ได้บนยอดเขาเย้ยเมฆามีเพียงท่านอาจารย์ผู้เดียว เปล่าประโยชน์ที่จะดิ้นรนให้หลุดพ้นจากกรงขังนี้ หากท่านอาจารย์ไม่สลายวิชานี้เองย่อมไม่มีใครสามารถฝ่าออกไปได้

แต่ช่างน่าแปลกนักที่กรงบุปผานี้ทำเพียงกักขังข้า มิได้โจมตีหรือสร้างบาดแผลให้ข้าแม้แต่น้อยทั้งๆ ที่หากจะทำก็ทำได้โดยง่าย

'แปลก'

ตัวข้าไม่ได้โง่งมจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แม้ใจข้าจะเคารพท่านอาจารย์มากสักเพียงใด แต่อาจารย์มองข้าเช่นไร ปฏิบัติต่อข้าเช่นไร ใจข้าย่อมรู้ดีที่สุด

ข้านั่งรออยู่ไม่นานนักท่านอาจารย์ก็ปรากฏตัวขึ้นตามคาด ข้าลุกขึ้นยืนโค้งตัวทำความเคารพตามธรรมเนียมปฏิบัติ

"กรงบุปผาระดับต่ำเพียงเท่านี้เจ้ากลับไม่มีความกระตือรือร้นที่จะออกมาช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก"

เมื่อท่านอาจารย์โบกมือครั้งหนึ่งกรงบุปผาที่ลอยบินวนอยู่รอบตัวข้าก็หายไปราวกับไม่เคยมี กรงบุปผาระดับต่ำของท่านแม้แต่ผู้ฝึกตนที่บำเพ็ญเพียรมาหลายสิบปีก็ยังมิอาจฝ่าออกมา ได้นับประสาอะไรกับข้าที่เข้าสำนักเซียนยังไม่ทันครบปีด้วยซ้ำ

"ศิษย์ไร้ความสามารถขอท่านอาจารย์โปรดสั่งสอน"

"ตอนนี้พลังปราณของเจ้าอยู่ในระดับใด"

"ศิษย์โง่เขลายังไม่อาจเข้าถึงปราณสมาธิได้ขอรับ"

"เช่นนั้นเจ้าจงฝึกตามตำราเล่มนี้ อีกสามวันอาจารย์จะทดสอบเจ้า"

"..ขอรับ"ข้ารับตำราที่ท่านอาจารย์ให้มาอย่างลังเล นี่มันตำราฝึกปราณขั้นพื้นฐาน ที่ท่านอาจารย์เป็นผู้เขียนเอง และแน่นอนว่ามันต้องเป็นวิธีที่แตกต่างจากตำราฝึกปราณทั่วไปอย่างแน่นอน

ยกตัวอย่างง่ายๆ อย่างเช่นตำราฝึกปราณทั่วไป ผู้ฝึกจะนั่งสมาธิทำจิตใจให้สงบจับกระแสปราณจากภายนอก ทำการดูดซับพลังปราณฟ้าดินจากนั้นจึงแปรเปลี่ยนเป็นพลังของตนเอง

แต่ตำราฝึกปราณของท่านอาจารย์ย่อมมิใช่เช่นนั้น มันไม่จำเป็นต้องดูดซับเพื่อแปรเปลี่ยน แต่เป็นการควบคุมพลังฟ้าดินให้กลายเป็นพลังของตนเองเลยต่างหาก

ช่างเป็นตัวตนที่สูงส่งและถือดี การกระทำเย้ยฟ้าท้าสวรรค์เช่นนี้ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าทำนอกจากท่านอาจารย์เพียงผู้เดียว...เอ่อ ตอนนี้กำลังจะมีข้าด้วยอีกคน

•

•

[แจ้งเตือน:คุณได้รับ +20 แต้มจากสถานะความลึกลับด้านจิตใจ รวม+120 แต้ม ขอให้คุณพยายามรนหาที่ตายต่อไป]

ก็...คงเป็นเรื่องที่ดีละมั้ง? สรุปที่ทำไปเมื่อครู่ไม่ ooc งั้นสินะ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮะ…

ขอบคุณสำหรับการติดตามผลงานของนามิ

รักreaderทุกคนค่ะ

จากใจ

นามิแค่อยากอ่านนิยาย

จุ๊บๆ