“กูหมายถึงพิกุล”
“พิกุล ?” พยัคฆ์เงยหน้าถามเจ้าป่า มือหนาที่ถือแก้วเหล้าสั่นเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว
“อื้ม พิกุลคนนั้นนั่นแหละ” ดราก้อนย้ำคำ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนสนิทกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาวูบไหวเมื่อครู่ของพยัคฆ์คนทั้งโต๊ะสังเกตเห็นมันทั้งหมด
“ยัยนั่นทำไม” อัศวินถามอย่างไม่ใส่ใจทั้งที่ในใจเริ่มหวั่นไหวขึ้นมาบ้างแล้ว ได้ยินแค่ชื่อยังส่งผลต่อความรู้สึกเขาขนาดนี้เลยงั้นเหรอ
“มึงรู้ดีแก่ใจไอ้วิน”
“...”
อัศวินไม่ตอบ เขาทำเพียงยักไหล่ราวกับไม่รู้สึกรู้สาก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันจรดริมฝีปาก จะว่าไปก่อนหน้านี้พิกุลก็เคยถามเรื่องเขากับจีน่าแต่อัศวินเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะเขาไม่มีความจำเป็นต้องบอกเรื่องราวส่วนตัวให้เธอรู้
“พูดเรื่องอะไรกันวะ” เจ้าป่าที่ไม่ได้รู้เรื่องถามขึ้นอย่างงุนงง เพราะตัวเขาเองก็พอจะรู้จักพิกุลอยู่บ้าง
“หึ เหมือนมีคนโง่เพิ่มมาอีกคนแล้วว่ะ”
“กูเหรอ” เจ้าป่าชี้นิ้วเข้าหาต
