เพราะฉันคือหญิงอมตะ! 18
513 คำ
“โอ้ย~” ฉันตกใจเหมือนกัน ที่อยู่ดีๆ เต้มันเลือกที่จะตัดสิ้นใจปล่อยมือข้างซ้ายออก ในตอนแรก ฉันคิดเลยว่า จะต้องเป็นฉันแน่ๆ ที่ร่างกายบาดเจ็บสาหัส นอกจากจะยังไม่ได้แต่งงานแล้ว มีโอกาสเป็นอัมพาตอีก แต่เหมือนกับว่า...เต้มันจะเอามือทั้งสองข้างมากอดร่างกายฉันไว้ ร่างกายฉันเลยไม่ตกกระแทกพื้น แต่เป็นเต้ที่เจ็บแทนฉัน พอไอ้เด็กผีมันปล่อย มันก็รีบเอามือมารวบร่างกายฉันไว้ ในช่วงจังหวะที่...ได้ยินเสียง ตุบ! นั้นคือมืออีเต้รองร่างกายฉันไว้เต็มๆ ก่อนจะม้วนตัวให้แผ่นหลังตัวเอง ถูกับพื้นปูน สรุปมันไม่ได้หลังหักนะ แต่...มือหักแทน
“เจ๊!” ยัยกุ๊กเรียกฉันเสียงหลง มาอะไรตอนนี่! มาช่างไม่ได้จังหวะจริงๆ ส่วนไอ้เด็กผีนะหรอ~
“เต้! เต้ๆๆ” ฉันทั้งเรียก ทั้งตีใบหน้ามันไม่หยุด ร่างกายฉันขึ้นคร่อมร่างกายของเต้ เอาฝามือมหาปลัยของตัวเอง ตบไปที่ใบหน้าของเต้ทันที
เพี๊ยะ!
“ไอ้เด็กเวร!”
เพี๊ยะ!
“ไอ้เด็กผี”
เพี๊ยะ!
“ไอ้ถนนลูกรัง!”
เพี๊ยะ!
“นี่แกเป็นผัวฉันนะ! แกจะตายก่อนฉันไม่ได้ ฉันไม่อยากเป็นหม้าย~” ในช่วงจังหวะที่มือฉันกำลังจะตบเข้าไปที่ใบหน้าของเต้อีกรอบ มือของไอ้เด็กผีก็คว้าขอมือฉันไว้ได้ก่อน
“ผมจะตายเพราะฝามือเจ๊เนี่ยแหละ” พอฉันเห็นปฎิกริยาที่มันตอบสนอง ฉันก็โผล่กอดร่างกายมันทันที กอดทั้งที่มันนอนราบอยู่ที่พื้นปูนนั้นแหละ ก็มันดีใจนี่หน่า...อย่างน้อยมันก็ยังอยู่ ร่างกายยังดิ้น ยังมีการตอบสนอง ไม่ใช่น็อคตายเพราะรับน้ำหนักฉัน
“จะดูดหัวนมหรือไง”
“(-_-;)” อยากจะเอาเท้ากระทืบมันอีกสักรอบ คนอุสาเป็นห่วง มันก็ไม่วายที่จะพูดกวนตีนใส่ ฉันกับยัยกุ๊กเลยต้องช่วยกันพยุงร่างกายของเต้เข้ามาในห้องแต่งตัวอีกรอบ ส่วนลูกค้านะหรอ ฮ่าๆ ช่วงนี่ฉันว่าฉันไม่มีรายรับอะไรเข้าหรอก เพราะลูกค้าเหมือนมาดูหนังข้าศึกมากกว่ามากินกาแฟ ฉันเลยให้ยัยกุ๊กไปรับหน้าแทนก่อนที่หน้าร้าน
“ใส่เสื้อสิ! นั่งมองหน้าฉันทำไม”
“ผมอุสาช่วยเจ๊นะ! จนแขนขวาผมหักเนี่ย เจ๊ควรช่วยผม” ช่วยอะไรละย่ะ ฉันไม่สามารถรักษาแขนหักแกได้หรอกนะ
“ยืนเอ๋อทำไมเจ๊! ใส่เสื้อให้ผมหน่อย” เต้ชายตามองไปยังเสื้อเชิ้ตสีขาวที่วางอยู่ที่พื้น มันก็คือเสื้อที่เขาต้องใส่ทำงานที่นี่ตั้งแต่แรกนะแหละ แต่ด้วยแขนของเขาไม่สามารถที่จะใส่ให้ตัวเองได้ เธอเลยต้องทำหน้าที่ใส่ให้เขา เธอเลยจับเสื้อเชิ้ตมาสะบัด ก่อนจะมานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับเต้ ด้วยระยะห่างไม่เกิน 10 เซน
- ผู้เขียน
