ด้วยความที่ไม่มีตัวเลือกอื่น พวกเขาเลยต้องจำใจ เดินเข้ามาในป่า เพื่อมาอาศัยอยู่กับลุง คนที่เขาเจอกันเมื่อสักครู่ ทางเข้าก็ช่างมืดมิด ไม่มีแม้แต่แสงไฟ มีแต่ตะเกียงที่ลุงใช้ถือก็เท่านั้น ร่วมถึงไฟฉายที่นาเนียถือติดมือมาด้วย
“แกจะเกาะฉันเป็นปลิงเลยใช่ไหม”
“จะ...เจ๊เราถ่อยหลังกลับยังทันนะ” ด้วยระยะทางที่พวกเขาเดินเข้ามา มันทำให้เต้หวั่นใจไม่น้อย ว่าสิ่งที่พวกเขาตัดสินใจเลือกกันมา มันคือสิ่งที่ถูก และปลอดภัยสำหรับพวกเขา
“อีกนานไหมคะ”
“จะถึงแล้วแม่หนู” พอลุงพูดแบบนั้น เขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า มันคือกลุ่มชุมชนเล็กๆ ที่แอบอาศัยกันอยู่ในป่าลึก ไฟฟ้าไม่มี เทคโนโลยีไม่มี พวกเขาใช้แค่ไฟ จุดกับขวดแก้วเพื่อใช้เป็นแสงสว่าง ส่องเป็นทางเข้าหมู่บ้านก็เท่านั้น ไม่เท่านั้น ยังมีหิ้งห้อยนับไม่ถ้วน บินวนอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี่ ในป่าแห่งนี่มันซ่อนสถานที่แสนสวย และสุดแสนจะโรแมนติก ที่ใครเห็นเป
