ตอนที่ 1 ปีศาจร้ายในร่างเทพบุตร
1708 คำ
ผลักก!!! ตุ๊บบบ!!!! ปึกกก!!
“อ้ากกกก!!! ปล่อยยกู! ไอ้พวกอำมหิต!! กูจะเอาเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ไปบอกให้ทุกคนได้รู้!! ว่าโรงพยาบาลนี้แห่งนี้มันก็แค่เปิดบังหน้า!!! อื้ออออ!!!! อ่อยยอู!!” เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดบวกกับเสียงสบถด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ของหมอหนุ่มผู้อยู่ในศีลธรรมอันดีเสมอมา
บัดนี้ได้กลายเป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายของโรงพยาบาลติดอันดับหนึ่งในฝันของเหล่านักศึกษาทางการแพทย์ และพยาบาล ที่ต่างร่วมโหวดให้เป็นโรงพยาบาลที่อยากร่วมงานด้วยที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเครื่องมือที่ล้ำสมัย ห้องพักแพทย์ระดับโรงแรมหรู มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันให้กับเหล่าแพทย์และบุคลากรได้พักอยู่ฟรี อีกทั้งยังตั้งอยู่ภายในพื้นที่ของโรงพยาบาลทุกๆสาขาทั่วโลก และหมอหนุ่ม..ก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่จบมาก็เหมือนโชคหล่นทับ ถูกเลือกให้เป็นมาแพทย์ประจำการที่นี่ แต่ความโชคดีนั้น..กลับมีหลุมดำขนาดใหญ่แทรกอยู่..!
ตึกๆๆ~~
กลางดึกคืนนั้นหลังจากที่หมอหนุ่มแลกเวรกับเพื่อนเสร็จ เขาก็หมายจะเดินตรงกลับห้องพักแพทย์อาคารหลังตึกใหญ่ ตึกที่มีไว้รักษาสำหรับคนระดับสูง ซึ่งหมอหนุ่มก็ยังไม่เคยพบเจอคนระดับที่ว่าแม้แต่ครั้งเดียว แต่ที่นั้นกลับมีแพทย์และพยาบาลอยู่ประจำตึกใหญ่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ราวกับเตรียมความพร้อมสำหรับคนไข้ระดับVVIP ของโรงพยาบาลแห่งนี้
และในระหว่างทางที่หมอหนุ่มเดินกลับที่พัก ก็บังเอิญไปเห็นกลุ่มชายชุดดำกำลังลากร่างไร้สติของชายคนหนึ่งเข้าไปในเขตหวงห้ามของโรงพยาบาล หมอหนุ่มที่เกิดความอยากรู้อยากเห็นเข้า จึงแอบเดินตามไปห่างๆ และนั้น..ทำให้เจ้าตัวรับรู้ว่า…ความน่ากลัวของการโดนทรมานจนตายมันเป็นยังไง!!
แกร๊ก!!
‘ไปลากคอมันมา..’ เสียงทุ้มต่ำไม่ต่างจากซาตานจำแลงกายในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเอ่ยขึ้น ทั้งที่บุคคลคนผู้นั้นยังคงยืนหันหลังให้ แต่กลับสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของหมอหนุ่มที่แอบมองอยู่ไม่ไกล!!
“น่ารำคาญจริงๆ..”เสียงทุ้มต่ำไร้ความสงสารต่อเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ที่กำลังถูกจับกดศีรษะลงแนบไปกับพื้นห้องมืด ไฟที่แขวนอยู่เหนือศีรษะของคุณหมอมือใหม่ ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในหนังฆาตกรรมชื่อดัง! และเสียงของบุคคลปริศนาที่เอ่ยขึ้น ก็ยิ่งเพิ่มความกลัวให้กัดกินร่างกายและจิตใจของเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย
“ขออภัยครับนาย ผมจะทำให้เงียบเดี๋ยวนี้!” มือขวาคนสนิทของร่างสูงที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังรีบเอ่ยขึ้น เพราะรู้ดีว่านายของเขาคนนี้..เกลียดเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของเหยื่อมากถึงมากที่สุด งานนี้เขาพลาดเอง..
“ไม่ต้อง!! ก็แค่เห็บหมัด.. วันนี้กูมีเวลาว่าง อยากทดสอบ.. ‘ของเล่น’ ตัวใหม่ของกูสักหน่อย…หึๆ..” ก่อนที่ดันเคจะได้ทำอย่างที่พูด เสียงเข้มดุดันก็แทรกขึ้นกลางอากาศ ทำให้เขาจำต้องละมือออกจากคอเหยื่อ เปลี่ยนเป็นใช้เทปกาวจากบอดี้การ์ดรุ่นน้องที่เดินเข้ามายื่นให้ นำไปปิดปากเหยื่อบนพื้นไว้แทน
“บอกไอ้ลูก้าให้มันเอา ‘ของเล่น’ เข้ามาให้กู”
“ได้ครับนาย” ดันเคเอ่ยรับคำร่างสูง ละความสนใจจากเหยื่อเคราะห์ร้ายที่ถูกมัดให้ดิ้นทุรนทุรายบนพื้น รอการลงทัณฑ์จากปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรมาโปรด เขาค้อมศีรษะลงเล็กน้อยให้ผู้เป็นนายตนเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องลับภายใต้ตึกเล็กที่อยู่เยื้องกับตึกใหญ่ที่มีไว้รองรับการรักษาจากห้าตระกูลมาเฟียพันธมิตร
พลักก!!! ปึกกก!!!
“อะ!! เออ..ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็นทาง.. ต้องขอโทษจริงๆนะคะ “ ร่างเล็กที่วิ่งพรวดออกมาจากมุมตึก ได้เผลอชนเข้ากับร่างสูงเต็มแรง เธอรีบค้อมศีรษะลงรัวๆ เป็นการขอโทษขอโพยในความซุ่มซ่ามของตัวเองที่รีบมาจนไม่ดูทางได้ดี เพราะเข้าใจว่าเวลานี้คงไม่มีใครอยู่
หมับบบ!!
“คะ..คะ?”
“ทางนั้น..” ปลายนิ้วเรียวยาวไม่ต่างจากอิสตรี ชี้ไปอีกทาง
“อ่อ..ขะ..ของคุณค่ะ” เธอคล้ายจะมึนงงกับคำพูดของดันเคอยู่พอสมควร แต่พอมองตามสายตาของร่างสูงตรงหน้าและปลายนิ้วของเขา ก็เห็นป้ายทางออก เขียนบอกอยู่เหนือกำแพง มีลูกศรสีเขียวติดอยู่ หญิงสาวจนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะลนลานขอบคุณเขาแล้วรีบกุลีกุจอ ออกไปตามทิศทางของลูกศร เพื่อหาทางออกจากตึกสลับซับซ้อนแห่งนี้
แกร๊กกก!!!
“ช้า..” เสียงทุ้มต่ำแสนราบเรียบแต่กลับเจือปนไปด้วยความหงุดหงิดเปรยขึ้น ก่อนร่างสูงในชุดกาวน์แพทย์ของโรงพยาบาลแห่งนี้จะดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบสองเมตรได้ พร้อมกับปล่อยบุหรี่นอก ในมือลงกับพื้น แล้วตามบดขยี้มันด้วยรองเท้าหนังแบรนด์หรูที่สวมอยู่
ทันทีที่ร่างสูงสง่าเดินออกมาจากความมืดสลัว เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายก็เริ่มหน้าซีด ราวกับระบบไหล่เวียนของเลือดในร่างกายเกิดผิดปกติกะทันหัน
“อื้ออออ!!!!” เสียงร้องโหยหวนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อคลินท์ตันยื่นมือไปรับ ‘กล่องของเล่น’ จากมือลูก้าหรือมือซ้ายคนสนิทของเขาอีกคน
“ขอโทษที่มาช้าครับนาย” เสียงทุ้มเอ่ยกับร่างสูงสง่า แทบไม่กล้าสบตาที่คมดั่งปลายมีด
“กูไม่ฟังของอ้างของพวกมึงตอนนี้..จับมันขึ้นมา” ท้ายประโยคหันไปสั่งชายชุดดำที่ยืนมุมห้องเข้ามาจับหมอหนุ่มให้นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น แล้วแก้มัดมือที่ไขว้หลังของเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย แรงดิ้นขัดขืนอันน้อยนิดของแพทย์หนุ่มผู้อ่อนแอคนนี้ไม่คณามือบอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่ล้มศัตรูห้าคนในเวลาเดียวกัน
“อื้อออ!! อ่อยยยย!!!”
“กูไม่ชอบคนปากสว่าง.. อยากรู้อยากเห็น..ในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น..หึๆ..ต้องโทษที่มึง..โชคร้ายแล้วกัน”
จึกก..!
“อื้ออออ!! “
พรึบบบ!!! กริ้กกก~
“จับเวลา..กูอยากรู้ว่าของเล่นชิ้นนี้จะใช้เวลากี่..วินาทีในการออกฤทธิ์!” เข็มขนาดเล็กที่บรรจุยาสีใสไร้สีไร้กลิ่น ถูกปีศาจร้ายในคราบนายแพทย์ชุดกาวน์สีขาวบริสุทธิ์ ทุกคนที่ได้โยมโฉมต่างขนานนามว่าร่างสูงเป็นเทพบุตรลงมาโปรด
บอดี้การ์ดรีบจับแขนของเหยื่อเคราะห์ร้ายหงายขึ้น เพียงแต่ปาดสายตามองไม่กี่วิ คลินท์ตัน ก็ปักเข็มในมือลงกับแขนของเหยื่อทดลองของเล่นตรงหน้าทันที
“หนึ่ง…” ลูก้าทำหน้าที่จับเวลา และขานให้เจ้านายของตัวเองฟัง ทุกๆเวลาที่เดินมันคือเวลาที่ตัวยาที่ถูกฉีดเข้าไปในร่างกายแพทย์หนุ่มเริ่มทำงาน
“กะ..แก!! ฉีดอะไร..อึก..ให้ฉัน!! อึก! “
“สอง..”
“อึกก!! บอกมานะโว้ยย!! อึก!! หะ..หายใจไม่ออก!…อ้ากกกก!!!!!” คลินท์ตันไม่สนใจเสียงร้องโหยหวนที่กำลังเผชิญกับความทรมานจาก ‘ของเล่น’ ที่เขาพึ่งคิดค้น แต่ผลลัพธ์มันไม่เป็นดังที่เขาคาดหวังไว้สักเท่าไร ของเล่นชิ้นนี้ยังไม่มีประสิทธิภาพมากพอที่จะจัดจำหน่ายส่งให้ลูกค้ามืดของเขา
“สาม..”
“อั๊กก!! อึกก! ชะ..ช่วยด้วย…อึก! โปรดไว้ชีวิตผม อึกก! “
“น่ารำคาญ..”
พรึบบบ!!!
“ให้ผมจัดการทิ้งเลยไหมครับนาย จะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง” ดันเคออกความคิดเห็น พลางดึงมัจจุราชบริเวณเหนือเข็มขัดของตัวเองขึ้น หากนายอนุญาต เขาพร้อมปลิดชีพหมอหนุ่มคนนี้ให้พ้นจากความทรมานทันที
“ไม่ต้อง. ไอ้ลูก้า มึงเอายาถอนพิษให้มันซะ! วันนี้กูจะไว้ชีวิตคนสักครั้ง เพราะวันนี้ลูกไอ้คริสมันลืมตาขึ้นมาบนโลก …แต่หากมันยังปากพล่อย..ก็จัดการส่งมันไปทักทายกับยมโลกซะ!”
พรึบบบ!!!! สิ้นเสียงของปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรรักษาคน ก็สะบัดชายเสื้อกาวน์หมุนตัวเดินออกไปจากห้องลับแห่งนี้ทันที ทิ้งให้มือซ้ายและมือขวาจัดการกับแพทย์หนุ่มที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมานกับยาพิษที่ผู้เป็นนายสรรสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ แต่ดูเหมือนว่าจะผลลัพธ์คงยังไม่เป็นที่พอใจของเจ้าตัว
“นายไว้ชีวิตใครเป็นด้วยหรอว่ะ?” ลูก้าเอ่ยถามคู่หูด้วยความแปลกใจ เพราะเจ้านายของเขาผู้นี้ ไม่เคยปล่อยให้ใครมีชีวิตรอดจากเงื้อมมือ เพราะความอยากรู้อยากเห็นเกินขอบเขต
“ก็เห็นกับตาได้ยินกับหูแล้วไม่ใช่? นายก็บอกอยู่..ว่าไม่อยากฆ่าใครตาย ให้วันที่หลานชายของตัวเองเกิด..คงกลัวนองเลือดในวันดีแบบนี้”ดันเคไหวไหล่เล็กน้อย แล้วละความสนใจไปยังแพทย์หนุ่ม ที่ตอนนี้พิษคงแล่นไปทั่วร่าง หากยังไม่รีบยับยั้ง คงได้ไปพบยมโลกของจริง
“หึยยย!! ขนลุกว่ะ”
“พูดมากอยู่ได้! เอายาถอนพิษมาได้แล้วไอ้ลูก้า!!อย่าลืมยากล่อมประสาทด้วยละ! เพราะเราต้องทำให้ไอ้แพทย์หนุ่มดวงตกคนนี้..ลืมเหตุการณ์คืนนี้ไปซะ! ”
“เออๆ..!!” พอหันไปยังเหยื่อเคราะห์ร้ายบนพื้น ลูก้าก็รีบล้วงเอายาถอนพิษจากกล่องใบเดียวกันยื่นให้ดันเคเป็นคนฉีด พอร่างกายของแพทย์หนุ่มคลายความเจ็บปวดลง ยากล่อมประสาทที่เตรียมไว้ก็ถูกฉีดเข้าไปในเส้นเลือดอีกครั้ง เพื่อให้แพทย์หนุ่มคนนี้จำเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านี้ไม่ได้ หรือให้คิดเพียงว่า..ฝันไป…
…………………………………………….
🥰🥰 กราบสวัสดีมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน!! ที่คลินท์ตันได้ฤกษ์งามยามดีเปิดตัวแล้ววคร้าาาา เป็นไงความโหดของอิพี่คนเถื่อนของทุกคนนน🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
(ระหว่างรอเรื่องนี้ สามารถกลับไปอ่านเรื่องก่อนๆรอนะคะ ฟินครบรสทุกคนคร้าาาา”
- ผู้เขียน
