บทที่ 5
1356 คำ
บทที่ 5
“ตื่นแต่เช้าเลยวันนี้” ฉันเดินลงมาข้างล่างก็เจอเข้ากับแม่ที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่ก่อนแล้ว ข้างๆ มีพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่เงียบๆ
“วันนี้หนูจะไปฝึกงานวันแรกค่ะ เลยอยากสร้างความประทับใจหน่อยค่ะ” ฉันเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับแม่
“ดีมากจ๊ะ ว่าแต่จะย้ายไปอยู่คอนโดคนเดียว จะไม่เป็นอะไรเหรอลูก”
“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ที่หนูจะไปอยู่ความปลอดภัยระดับดีมาก พ่อไปดูห้องให้เองเลยนะคะ ใช่ไหมคะพ่อ” ฉันหันไปหาพ่อที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อน ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ไม่พูดไม่จา
“อืม...อย่าดีใจไป อะไรที่สัญญากันไว้อย่าลืมเป็นอันขาด” พ่อเน้นย้ำข้อแลกเปลี่ยนที่ตกลงกันเอาไว้ ฉันหุบยิ้มทันที ก่อนก้มหน้าทานข้าวหลบสายตาของผู้เป็นแม่ที่มองมาอย่างสงสัย
“สัญญาอะไรกัน ทุกวันนี้มีความลับกับแม่เหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก ลูกรับปากว่าเทอมสุดท้ายจะเอาเกรดสีมาให้ได้อย่างน้อย ห้าวิชา ถ้าไม่ได้ จะเลิกกิจกรรมยามว่างทุกอย่าง” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ปนไปด้วยอำนาจของคนเป็นพ่อ
“มิน่าคุณถึงได้อนุญาตให้ลูกออกไปอยู่ข้างนอกได้ พ่อกับลูกนี่ ทำอะไรต้องมีผลประโยชน์ตลอดเลยนะ”
“ก็แน่อยู่แล้วค่ะ อย่างนัทก็มีข้อแลกเปลี่ยนไม่ใช่หรือไงคะ หนูก็แอบน้อยใจอยู่ตั้งนานทำไมนัทได้ออกไปอยู่คอนโดคนเดียวได้ แม่รู้ไหมคะข้อแลกเปลี่ยนคืออะไร” ฉันกระซิบกับแม่สองคน แม่โน้มหน้าเข้ามาใกล้ “พ่อให้นัทไปช่วยงานที่บริษัท อย่างน้อยอาทิตย์ละสองวันค่ะ แม่ดูสิคะไหนจะเรียนไหนจะไปทำงาน”
“อยู่แค่นี้ไม่ต้องกระซิบหรอก พ่อได้ยินหมดแล้ว ถ้าแค่นี้รับผิดชอบไม่ได้ แล้วจะไปอยู่ตัวคนเดียวได้ยังไง สำหรับพ่อทุกอย่างที่ให้ลูกทำมันมีเหตุผลเสมอ”
ฉันมองพอนิ่งไปชั่วครู่ คำพูดของพ่อทำให้ฉันสำนึกผิดแทบไม่ทัน แต่ก่อนเอาแต่คิดว่าพ่อเอาแต่คอยบังคับให้ทำตามที่ต้องการ แต่พอมาคิดดูที่พ่อพูดทุกอย่างมันส่งผลดีกับชีวิตของฉัน และมีฉันแค่คนเดียวที่ได้ประโยชน์ที่สุด
ฉันวางช้อนในมือลงตอนนี้กลืนข้าวไม่ลงแล้ว บ่อน้ำตามันเหมือนจะเริ่มเอ่อล้นออกมา ฉันกลั้นมันเอาไว้ ก่อนเดินไปหาแม่หอมแก้มซ้ายขวาเหมือนที่เคยทำ พ่อก็เช่นกัน บุพการีทั้งสองกอดฉันเอาไว้
“ส่วนของพ่อให้คนขนไปให้แล้ว ขาดเหลืออะไรก็บอกได้ อยู่คนเดียวระวังตัวให้มาก เราเป็นผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย” พ่อลูบศีรษะของฉันเบาๆ ด้วยความรัก
“ค่ะ หนูไปแล้วนะคะ รักนะคะ จุ๊ฟ จุ๊ฟ” ฉันหอมแก้มพ่อกับแม่อีกที ก่อนเดินออกจากบ้าน เพราะตอนนี้ได้เวลาที่ต้องออกเดินทางไปที่บริษัทฯ สามีในอนาคตของฉันแล้ว
@บริษัทฯ
ฉันมาถึงบริษัท ในเวลาแปดโมงตรง ที่นี่เข้างานแปดโมงครึ่ง ก็มีพนักงานบางส่วนทยอยกันมาทำงานบ้างแล้ว ตอนนี้ฉันนั่งรออยู่โซฟารับแขกหน้าเคาน์เตอร์ด้านหน้า
“พี่ยิ้มค่ะ” ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเลขาของสามีในอนาคตพร้อมยกมือไหว้ ส่งยิ้มหวานๆ ไปให้คนตรงหน้า
“หวัดดี ว่าไง คนสวย มาแต่เช้าเลยนะเรา ไปกัน” พี่ยิ้มชวนฉันขึ้นมายังชั้นเก้าที่เป็นชั้นบนสุดของตึก เป็นห้องทำงานของสามีในอนาคตของฉันเอง “พี่เตรียมโต๊ะทำงานให้แล้วนะ นั่งข้างๆ พี่ได้เลย นี่ตารางงานของบอส วันนี้พี่จะให้เราเข้าไปแจ้งตารางงานให้บอสทราบ” พี่ยิ้มคุยอย่างเป็นกันเองกับฉันตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน เธอเป็นคนที่เข้าหาง่าย ฉันรู้ว่าเธอเป็นเพศที่สาม ฉันมองคนเก่งนะ!!
“ขอบคุณมากเลยนะคะ เค้กเข้าใจหมดแล้วค่ะ” หลังจากที่พี่ยิ้มอธิบายงานคร่าวๆ ให้ฉันได้ฟัง “เอ่อพี่ยิ้มค่ะ หนูขอถามได้ไหม บอสมีแฟนหรือยังค่ะ”
“อีกคนสินะที่ชอบบอสของพี่ แต่เสียใจด้วยนะ บอสไม่เคยสนใจเรื่องผู้หญิง พี่ไม่เคยเจอแฟน แต่บอสอาจมีคนที่ชอบ ถามแบบนี้ ชอบใช่ไหม”
“ค่ะ หนูชอบ อย่าไปบอกใครนะคะ หนูกำลังจะจีบ” ฉันกระซิบพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ
“วันนี้ตารางงานมีอะไรบ้าง” เสียงของผู้มาเยือน ทำให้ฉันกับพี่ยิ้มสะดุ้งสุดตัว พร้อมยกมือไหว้แทบไม่ทันกันเลยทีเดียว สามีในอนาคตจ้องมองเราสองคนแล้วเดินเข้าห้องทำงานไป
“หนูตกใจหมดเลย เขาจะได้ยินไหมนะ” ฉันถอนหายใจพร้อมกับพี่ยิ้ม แล้วหัวเราะกันอีกครั้ง
“ไปแจ้งตารางงานของวันนี้ แล้วอย่าลืมถามเรื่องกาแฟด้วยนะ”
“ค่ะ ไว้ใจหนูได้เลยค่ะ” ฉันถือไอแพดเข้ามาในห้องทำงาน “สวัสดีค่ะฉันเป็นผู้ช่วยเลขาคนใหม่ ฝากตัวด้วยนะคะบอส” ฉันเน้นย้ำเสียงตอนท้าย เขาเงยหน้าขึ้นมามองแค่แว๊บเดียว
“อย่าพูดมาก ผมไม่ชอบ แจ้งตารางงานวันนี้มา” เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ ฉันรายงานตารางงานวันนี้ของเขาเสร็จเรียบร้อย
“รับกาแฟไหมคะ”
“อืม”
ฉันเดินเข้าไปยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขาก่อนโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ เขารีบดีดตัวลุกขึ้นยืน ด้วยความตกใจ ฉันยืนหัวเราะขำ แล้วเดินออกมา ท่าทางแบบนั้น หายากเสียจริงๆ ฉันเดินออกมาชงกาแฟที่เขาชอบดื่มทุกเช้า แล้วนำเข้าไปเสิร์ฟในห้องทำงานให้สามีในอนาคตอีกครั้ง
ตอนนี้เขากำลังสนใจเอกสารตรงหน้า ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยซ้ำ เสียงแก้วกระทบกับจานรองแก้วเล็กน้อย ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองเราสองคนสบตากัน ฉันยิ้มหวานเท่าที่จะทำได้
“ทานให้อร่อยนะคะ บอสขา…” ฉันลากเสียงยาวแกล้งเขาแล้วเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม สีหน้าเมื่อครู่ของเขามันบ่งบอกได้ว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ฉันกลับอยากเดินเข้าหาเขามากกว่านี้
กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์หน้าโต๊ะทำงานของพี่ยิ้มดังขึ้น
“เอากาแฟแก้วใหม่เข้ามาให้ผม”
“ค่ะ” พี่ยิ้มหันหน้ามามองทางฉัน ฉันยิ้มแห้งส่งให้กับเธอไป ก่อนที่พี่ยิ้มจะส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกไปชงกาแฟใหม่อีกครั้ง ฉันรับหน้าที่เข้าไปเสิร์ฟกาแฟให้เขาอีกครั้ง
เมื่อสามีในอนาคตเห็นว่าเป็นฉัน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที แววตาของเขามีความหวาดระแวงอยู่ไม่น้อย ฉันพอใจเป็นอย่างมาก ที่สามารถทำให้เขามีสีหน้าแบบนี้ได้
“กาแฟแก้วใหม่มาแล้วค่ะ บอสขา..” ฉันลากเสียงยาวเช่นเคย พร้อมส่งยิ้มหวานส่งไปให้เขา
“ขนาดกาแฟยังชงไม่ได้เรื่อง กลับบ้านไปเถอะ เสียเวลา!!”
แร๊ง!! แรงมากค่ะ ฉันได้แต่ส่งยิ้มหวานๆ ให้เขาเช่นเคย ไม่เป็นไรจ้ะ คัพเค้กให้อภัย จะด่าจะว่าอะไรได้หมดค่ะ สามีในอนาคตสุดหล่อของฉัน ฉันหยิบแก้วกาแฟที่เขาไม่ดื่มหยิบออกมาด้วย
“นี่มันกาแฟซองไม่ใช่เหรอ” พี่ยิ้มถามขึ้นก่อนมองหน้าฉัน “นี่เอาจริงดิ!! ดีนะที่พี่ไม่โดนไล่ออก เค้กเกือบทำพี่ตกงานแล้ว” พี่ยิ้มพูดพร้อมหัวเราะขำเล็กน้อยเหมือนเป็นการพูดขำขันมากกว่า
“พี่ยิ้ม หนูแค่เรียกร้องความสนใจเอง” ฉันหลับตาปริ่มๆ ใส่พี่ยิ้ม
“เฮ้ย..พี่ว่านะ ให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศใต้มันยังจะง่ายกว่า”
- ผู้เขียน
