เช้าวันใหม่ แดดอ่อนส่องลอดรั้วไม้เอียงเข้ามา พื้นดินยังเปียกชื้นจากน้ำค้างที่เกาะตามหญ้า โต๊ะเก้าอี้ที่ขนเข้ามาเมื่อวานถูกวางเรียงไว้กลางห้องโถงใหญ่ รอเพียงจัดเข้าที่ให้เป็นสัดส่วน
พี่บอยกับช่างมานพยกโต๊ะไม้ตัวใหญ่ไปวางชิดกระจก กันต์ช่วยเก็บเก้าอี้เล็ก ๆ ตามหลัง ส่วนแม่ก็ยกผ้าม่านสีอ่อนขึ้นคลี่ให้แสงแดดลอดเข้ามาเพียงพอดี
“ตรงนี้พอได้ไหมคะพี่” นิรินถามพลางเข็นเคาน์เตอร์บาร์เล็ก ๆ ไปชิดมุม
พี่บอยเดินเข้ามาช่วยขยับอีกแรง ก่อนพยักหน้าสั้น ๆ “เข้าท่าดี”
เคาน์เตอร์ไม้กลายเป็นมุมกาแฟเล็ก ๆ ทันทีเมื่อเครื่องชงวางลงบนแท่น นิรินจัดถ้วยเซรามิคสีขาววางเรียงเป็นแถว หยิบช้อนเล็ก ๆ ลงในโถแก้ว แสงแดดสะท้อนกับแก้วใสจนห้องทั้งห้องดูสดใสขึ้น
กันต์แอบยืนมองตาโต “พี่สาวผมนี่โปรเลยนะ เหมือนร้านกาแฟในเมืองเลย”
นิรินหัวเราะน้อย ๆ “ก็เคยทำงานชงมาก่อนนี่นา เรื่องพวกนี้ไม่ยากหรอก” เธอพูดพลางก้มลงเช็ดโต๊ะให้สะอ
