ค่ายไม่สนใจสายตาของพ่อที่กำลังจ้องราวกับออกคำสั่ง ต่อให้จะพูดอีกกี่ครั้ง เขาก็ยังยืนยันอย่างที่เคยบอก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“ฉันคงช่วยอะไรแกไม่ได้”
“ช่วยอะไรครับ? ในเมื่อตอนนี้พ่อกำลังบังคับ”
หมวยลี่ร้องไห้สะอื้นไม่หยุด เธอได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตา ฟังทุกคำที่พูดกันอยู่ตรงหน้า ได้ยินทั้งหมด แต่ไม่มีแม้แรงจะห้าม ไม่มีแม้แรงจะลุกขึ้นยืน
สิ่งเดียวที่เธอมั่นใจคือ ค่ายต้องรู้เรื่องนี้มาก่อนอย่างแน่นอน และนั่นทำให้คำถามผุดขึ้นในใจ ทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกเธอเลย
“อยากให้ฉันพูดเรื่องที่แกบินไปฮ่องกงหรือเปล่า”
“อย่ายุ่งเรื่องของผม” ค่ายตอบสวนกลับทันควัน
“ทำไม แกกลัวอะไร”
“ผมไม่ได้กลัว” เขาเน้นเสียงหนักแน่น เอ่ยอย่างมั่นใจ “ต่อให้พ่อพูด เธอก็ไม่ไปไหนอยู่ดี”
ความมั่นใจเต็มร้อยถูกพ่นออกไปตรง ๆ ต่อหน้าผู้เป็นพ่อ ท้าทายอำนาจอย่างไม่คิดกลัว บรรยากาศในห้องตึงเครียดราวกับมีเปลวไฟลุกไหม้อยู่รอบตัว
ผู้เป
