ปราบค่าย – 11/3
957 คำ
ริมฝีปากหยักเริ่มจู่โจมใช้ลิ้นสากตวัดเลียไปทั่วผิวเนียนอย่างหิวโหย ทว่าขณะที่กำลังเพลิดเพลิน จู่ ๆ ร่างเล็กก็ยกมือขึ้นมาดันใบหน้าคมคายออกห่าง ทำให้ค่ายแสดงความไม่สบอารมณ์ออกมาผ่านสายตาคู่ดุดันทันที
“บอกลี่ได้ไหม ว่าวันนี้เธอมาที่เพนท์เฮ้าส์ทำไม”
“แค่เข้ามาเอาของ” ลมหายใจร้อนถูกพ่นออกมาแรง ๆ ถึงจะรู้ว่าค่ายกำลังหงุดหงิด แต่ร่างเล็กบนตักก็ยังเอ่ยต่อ เหมือนไม่เกรงกลัวแววตาที่เคยทำให้ตัวสั่นอีกต่อไปแล้ว
“ของอะไรคะ”
“หมวยลี่” ค่ายกดเสียงต่ำเรียกชื่อของเธอคล้ายการเตือน ฉายชัดถึงอารมณ์ที่เริ่มไม่พอใจ เมื่อเธอเอาแต่ตั้งคำถาม
“ลี่รู้ไม่ได้ใช่ไหม”
“มันไม่มีอะไร” ลมหายใจร้อนถูกพ่นกระแทกกับอากาศ หมวยลี่รู้ดีว่าเขาก็แค่ตอบปัดความรำคาญ
“ทำไมเฮียถึงเลือกลี่”
หัวคิ้วหนาเริ่มผูกกันเป็นปม เขาไม่พอใจที่เธอเอาแต่ตั้งคำถามในตอนนี้ “โฟกัสสิ่งที่กำลังทำ ไม่ใช่เวลาที่เธอควรตั้งคำถาม”
มันจุกแน่นกับสิ่งที่เขาเอาแต่ย้ำเตือน ให้ยืนบนสถานะเดียวที่เธอไม่มีสิทธิ์ได้เลือกเอง
แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่คิดจริงจัง กระต่ายตัวน้อยก็ยังเดินไปในกับดักอย่างเต็มใจ ดอกไม้ที่ถูกเด็ดจากต้น สวยงามเพียงเวลาสั้น ๆ ก่อนจะเหี่ยวเฉา
“สัญญากับลี่ได้ไหม ว่าจะไม่ดึงเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีก” มือเล็กลูบเบา ๆ บนใบหน้าคมคาย ยิ่งได้มองใกล้ ๆ เสียงภายในหัวใจก็ตะโกนดังสวนกลับมา ว่าตอนนี้เธอรู้สึกมากขนาดไหน “สัญญาได้ไหม วันข้างหน้า สถานะของลี่จะไม่กลายเป็นชู้ของเฮีย”
“อืม”
“ลี่เป็นคนยึดติดกับคำสัญญา ถ้าเฮียพูดแล้ว จำเอาไว้ว่ามันจะฝังอยู่ในใจของลี่ตลอดไป”
“แล้วถ้าฉันผิดคำสัญญา?” หัวคิ้วเข้มขมวดเป็นคำถาม
“ลี่คง… เจ็บปวดและฝังใจ” เกิดความเงียบเข้ามาแทรกกลางบทสนทนาที่เพิ่งจบลง ร่างเล็กจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ลี่ยอมเฮียขนาดนี้แล้ว ยังจะใจร้ายได้ลงคอเหรอคะ”
“อืม ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”
ใบหน้าคมคายซุกลงบนซอกคอขาวอีกครั้ง เขาทิ้งคำพูดเอาไว้อย่างไม่ใส่ใจ ว่าประโยคนั้นจะฝังติดอยู่ในใจของใคร ในขณะที่อีกฝ่ายไม่คิดจริงจัง แต่อีกคนกำลังเพ้อฝันอยู่ในห้วงของจินตนาการจอมปลอมที่สร้างขึ้นมาปลอบใจตัวเอง
มือหนาลากไล้ตามแนวสะโพกบาง รอยแดงเด่นชัดบนผิวขาว จากแรงบีบเคล้นที่ฝ่ามือทิ้งไว้ขณะเลื่อนผ่าน
“อื้อ~เฮีย” ร่างเล็กเอียงคอรับสัมผัสจากลิ้นสากที่กำลังดูดดึงเบา ๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือหนาฟาดลงบนก้น ความมึนจากแอลกอฮอล์ที่ยังตกค้างในร่างกำลังเริ่มออกฤทธิ์ ชวนให้รู้สึกทวีความวูบไหว
“น่าเอา” ค่ายกำลังลุ่มหลงไปกับความนุ่มนิ่มของผิวเนียนยามสัมผัส เขาบีบมันแรง ๆ
หน้าอกคู่สวยที่ล้นฝ่ามือใหญ่ถูกบีบขย้ำ ชวนให้ร่างเล็กกระตุกไหว ช่วงล่างเกิดการเสียดสี แท่งเอ็นอุ่นนั้นทำให้เธอร้อนวูบไปทั่วตรงกลางระหว่างขา และหัวใจเต้นแรง
ปลายนิ้วสอดเข้ามาใต้กลีบอวบในขณะที่ร่างเล็กกำลังเคลิ้ม เธอสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นวูบขึ้นมาทั่วร่าง เป็นสัมผัสที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันทั้งวาบหวามและสั่นไหว จนแทบลืมหายใจ
“อ๊ะ~” เสียงครางหวานแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก เธอรู้สึกเหมือนกำลังลอยตัวอยู่บนปุยเมฆ
ค่ายยกกระดกปลายนิ้วให้โดนกับเม็ดเล็ก ๆ ที่ซุกซ่อนบนกลีบอวบ เพียงเท่านั้นก็สามารถทำให้ร่างเล็กลอยตัวขึ้นเหนือตักได้ง่ายดาย เสียงครางของเธอดังขึ้นไปตามจังหวะเร่งเร้าที่เขากำลังส่งมอบมันให้
“ชอบแบบนี้ไหม” ริมฝีปากหนาครอบงำยอดดอกสีอ่อนที่ชูชันเชื้อเชิญบนหน้าอก เขาตะโบมดูดมันจนเลอะคราบน้ำลายหนืด โดยที่เธอตอบสนองด้วยการแอ่นรับสัมผัสอย่างรู้หน้าที่ เวลาแบบนี้ค่ายกำลังรู้สึกว่าเธอจงใจทำให้เขาคลั่ง
เด็กที่ทำตัวเหมือนไร้เดียงสา ทั้งที่เป็นครั้งแรก แต่สิ่งที่เธอปลดปล่อยออกมาตามธรรมชาติมันกลับดึงดูดความหลงใหลจากเขาไปแทบทั้งหมด
ครืด~ ครืด~ เสียงสายเรียกเข้าดังขึ้นมาขัดจังหวะเล้าโลมของทั้งสองร่าง ตอนแรกค่ายปล่อยผ่านไม่สนใจ ทว่าสายนั้นยังโทรมาอย่างต่อเนื่อง เขาจึงผละออกจากหน้าอกคู่สวย เหลือบสายตามองจอมือถือ
นัยน์ตาที่เคยมีไฟร้อนแรงลุกโชนพลันว่างเปล่าจนหมวยลี่รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปกะทันหัน เธอเอียงใบหน้ามามองบนจอโทรศัพท์ด้วยอีกคน ก่อนจะเห็นเบอร์ที่โชว์ตระหง่านอยู่ในขณะนี้
~ Call in ‘bow’
หมวยลี่กำลังกลัว เพราะเห็นค่ายนิ่งไป ถึงเขาจะไม่ได้เอื้อมมือไปหยิบมันมารับสาย แต่การที่นิ่งแล้วเอาแต่จ้องมองอยู่แบบนั้น ไม่ต่างอะไรกับการลังเล
“เวลานี้… สิ่งเดียวที่เฮียควรสนใจ” มือเล็กยกขึ้นจับประคองใบหน้าคมคายให้หันกลับมาจ้องตา เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา “คือลี่ ไม่ใช่คนอื่น”
“แล้วถ้าฉันกำลังสนใจคนอื่นอยู่” แววตาคู่คมกลับมาฉายแววความเจ้าเล่ห์อีกครั้ง “…จะทำยังไงให้ฉันสนใจแค่เธอ”
- ผู้เขียน
