ทั้งสองคนต่างเงียบ ท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนให้อึดอัดภายในเพนท์เฮ้าส์ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน แสงที่ส่องสว่างเป็นสีส้มที่สลัวเท่านั้น
“ไม่พูดอะไรบ้างเลยหรือไง”
“… ลี่ไม่อยากให้แม่รู้… ไม่อยากให้แม่เห็น” เมื่อพูดถึงแม่ แววตาที่เคยว่างเปล่ากลับสั่นไหว บอกชัดถึงความกังวลเพียงอย่างเดียวภายในใจ
“คิดมากทำไม แม่ของเธอเล่นโซเชียลที่ไหน”
แม้จะรู้ว่าแม่ไม่เล่นโซเชียล โทรศัพท์ที่มีแค่เอาไว้ใช้รับสายและโทรออกเท่านั้น ถึงภาพจะถูกลบไปอย่างรวดเร็ว แต่ถ้าจูนได้เห็นอาจจะจำได้ว่าเป็นใคร เมื่อความคิดพวกนั้นหลั่งไหลเข้ามา ก็เกิดความพะวงก่อตัวขึ้นกลางอก
“ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ ไม่ต้องคิดมาก”
หมวยลี่ไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่มองหน้าคนที่เพิ่งเอ่ยคำนั้นออกมา เหมือนเขากำลังปลอบให้คลายกังวล แต่ในเวลานี้เธอไม่ต้องการความหวังดีนั้นเลยสักนิด
“เลิกทำตัวเย็นชาแบบนี้สักที”
“ลี่เป็นแบบนี้ แล้วมันทำให้เฮียหงุดหง
