“อืออ…” มะม่วงบิดตัวไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา สมองค่อยๆ ประมวลผลช้าๆ สิ่งแรกที่เธอได้ยินคือเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างต่อเนื่อง
อุณหภูมิยี่สิบองศาถูกเปิดทิ้งไว้ถือว่าเป็นความหนาวที่คนเกือบเปลือยอย่างเธอต้องซุกทั้งตัวทั้งศีรษะมุดเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง ก่อนที่ดวงตาที่ปิดสนิมจะเปิดออกเมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังสนั่นไปทั่วห้อง
“อืออ…ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย” คนขี้เซายืดแขนออกไปควานหาโทรศัพท์ แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ จนเธอต้องเอาตัวเองออกมาจากกองผ้าห่มแล้วมองหาต้นตอของเสียง
“หึย~~ เปิดแอร์อะไรขนาดนี้เนี่ย” เธอเอ่ยบ่นออกมาเมื่อเห็นตัวเลขที่บ่งบอกอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ ยี่สิบองศา มิน่าล่ะถึงได้หนาวจนขนตั้งขนาดนี้
“แล้วโทรศัพท์อยู่ไหนอีกเนี่ยมะม่วง…อ๊ะ! เจ็บๆ” เพียงแค่เธอก้าวขาลงจากเตียงเพื่อจะไปหยิบโทรศัพท์ ข้อเท้าก็เจ็บร้าวจนเซล้มลงไปนั่งบนเตียงอีกครั้ง
เจ็บข้อเท้าได้ไง
แล้วเมื่อคืนก
