11.35 นาที
“ไอ้บอย มึงจะรีบไปไหนวะ”
หลังจากอาจารย์ปล่อยผมก็เห็นของใส่กระเป๋าสะพายแล้วก็ถือไอแพดเดินออกมาจากห้อง เพราะจะรีบไปรับยัยตัวแสบ แล้วถ้าไปช้าแล้วยัยนั่นหิวข้าวเขาก็จะงอแงอีก พอได้ยินเพื่อนถามผมเลยหันไปตอบพวกมันแล้วไอ้เพื่อนเลวมันก็พากันหัวเราะออกมา
“กูก็รีบไปรับเมียกูสิ ไปรับช้าเดี๋ยวมันหิวกูก็งานเข้าอีก”
“พรืด กูว่าแยมมันก็ปกตินะ มึงนั้นแหละที่ชอบโอเวอร์”
“เออ เวลามันงอลมันงอลกูไม่ได้งอลพวกมึงนิ กว่าจะง้อให้มันหายไม่ใช่เรื่องง่ายๆ”
“ไอ้บอย กูถามมึงจริงๆ เถอะนะ มึงกลัวแยมขนาดนี้แล้วอาการมึงหนักมากๆ เพราะว่ามึงแอบชอบแยมมานานแล้วใช่ไหม”
ผมมองเพื่อนผมก่อนจะพยักหน้าแล้วก็ตอบมันออกไปตามความรู้สึกตัวเองที่รู้สึกกับยับตัวแสบมานานมากแล้ว แต่มันติดที่ว่าเวลาจะบอกชอบปากมันพูดออก
“อือ”
“เชี้ยยย นั่นไง กูว่าแล้วทำไมอาการแม่งหนักตลอด”
“แล้วมึงได้บอกแยมยัง”
“ต้องบอกด้วยเหรอวะ ทุกวันนี
