ผัวขาเราหย่ากันแล้ว

บทที่ 1 เมียที่ไม่เคยรัก 3

เฌอปัณณ์ยิ้มจางๆ พลางส่ายหน้าน้อยๆ แค่อ้าปากเธอก็รู้แล้วว่ามารีนโกหก คนอย่างภรัณน่ะหรือจะสนใจไยดีความรู้สึกของเธอ มีแต่จะหยิบยื่นนรกบนดินให้เธอได้สัมผัสอยู่ทุกเช้าค่ำน่ะสิไม่ว่า วันไหนที่ไม่เห็นเธอนอนตัวสั่นน้ำตาคลออยู่บนเตียง เขาคงกินข้าวไม่ลง

“เรื่องของคุณกับเขา ฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง ส่วนเรื่องของฉันกับเขา คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเหมือนกัน ฉันพูดไปชัดแล้วว่าถ้าเขาอยากจะหย่า ก็ให้มาพูดกับฉันด้วยตัวเอง ถ้าเขารักคุณอย่างที่ปากพูดจริงๆ หรือถ้าคุณมีความสามารถมากพอ ตำแหน่งคุณผู้หญิงเลิศภูวนันท์รอคุณอยู่ทุกเมื่อ ขอให้โชคดีนะคะคุณเมล”

เฌอปัณณ์ลุกขึ้นเดินออกจากร้านทันทีด้วยสีหน้าเรียบเฉยตั้งแต่ต้นยันจบ ไม่สนใจนางเอกสาวที่มองเธอด้วยสีหน้าเข่นเขี้ยวชิงชัง ในแววตากระหายเลือดอยากจะฉีกกระชากเธอออกเป็นชิ้นๆ เลยสักนิด ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมัวมาสนใจความรู้สึกของใคร เพราะตัวเธอเองก็ยังไม่ไหว ใจสั่นมือสั่น แข้งขาพานอ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นอยู่รอมร่อ

หญิงสาวกลั้นน้ำตาที่จวนจะหยดแหมะ กัดฟันเดินต่อไปอย่างดื้อรั้น จะเป็นตายยังไงหรือต่อให้ต้องคลานออกไปจากที่นี่ เธอก็จะทำ เธอจะไม่ยอมให้มารีนเห็นความอ่อนแอเป็นอันขาด!

พอถึงรถเฌอปัณณ์ก็ทิ้งตัวฟุบหน้ากับพวงมาลัยอย่างอ่อนแรง ในหัวตื้อตันขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออก นอกจากภาพใบอัลตร้าซาวน์ที่มารีนโชว์หราให้เธอดูด้วยความภูมิใจที่ปะปนมากับความสุขสมหวัง แม้จะยังไม่เห็นว่าทารกในครรภ์ก่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้นชัดเจน แต่ก็ยืนยันได้ว่าหล่อนท้องจริงๆ อย่างแน่นอน

สองมือที่สั่นเทากำพวงมาลัยแน่นพอๆ กับความเจ็บปวดที่รุมเร้ากัดกินหัวใจเธอจนแทบแตกสลาย อยู่ต่อหน้ามารีน เธออาจจะแสร้งทำเป็นเก่งกล้า แต่ตอนนี้ที่อยู่คนเดียว เธออยากจะกรีดร้องปล่อยโฮออกมาอย่างสุดเสียงให้เหมือนกับคนบ้าไปเลย เผื่อมันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจให้เบาบางลงบ้าง ขอแค่ช่วยคลายความรวดร้าวอึดอัดที่ทำให้เธอเหมือนคนจมน้ำหายใจไม่ออกสักนิดก็ยังดี

แค่เฮือกหนึ่ง...

ขอแค่เฮือกเดียวเท่านั้นให้เธอได้ตั้งสติ สงบจิตสงบใจ ระงับความปวดร้าว แล้วหาทางคิดต่อไปว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตดี

แต่น่าเสียดายที่แม้แต่น้ำตาสักหยดก็ยังไม่รินไหล ไม่รู้ว่าเป็นเพราะช็อกหรือเจ็บจุกจนไร้ความรู้สึกไปหมดแล้วกันแน่ ตอนที่ฝันเป็นจริงได้แต่งงานกับคนที่แอบรัก เฌอปัณณ์เฝ้าวาดหวังว่าจะได้เคียงคู่อยู่กับเขาอย่างมีความสุขตลอดไป ถึงขั้นยอมละทิ้งความฝันของตัวเองอย่างไม่ลังเล เพื่อมาเป็นศรีภรรยาให้ภรัณอย่างเต็มตัว ทำทุกอย่างด้วยความทุ่มเทและตั้งใจ ไม่เคยขาดตกบกพร่องทั้งเรื่องบนเตียงและเรื่องในบ้าน

แต่ผลตอบแทนที่ได้รับกลับมาล่ะ...

สามปีมานี้เขาเย็นชากับเธออย่างไร ก็ยังคงเป็นแบบนั้นไม่เคยเปลี่ยน!

ความจริงใจของเธอไม่เคยละลายภูเขาน้ำแข็งในใจของเขาได้เลย ต่อให้เธอพยายามมากเพียงใด มันก็คงไม่มีวันอบอุ่นขึ้นมาแม้แต่เพียงองศาเดียว ยิ่งตอนนี้คนที่ครอบครองหัวใจเขาทั้งดวงกลับมาด้วยแล้ว ยังจะมีซอกหลืบมุมใดในหัวใจเขาหลงเหลือให้เธออีกหรือ?

แค่มอง ไม่ต้องค้นก็ยังรู้เลยว่า...ไม่มี!

เฌอปัณณ์หลับตา ทอดถอนใจออกมาพร้อมกับลมหายใจที่ปวดร้าว จู่ๆ ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาติดหมัดว่าที่ผ่านมาเธอพยายามไปเพื่ออะไร รักเขาทำดีกับเขาสารพัดแล้วมีประโยชน์อะไร

พยายามไปก็สูญเปล่า!

ไม่อยากยอมรับ แต่ต้องยอมรับว่าเรื่องระหว่างเราคงเดินมาได้ไกลที่สุดเพียงเท่านี้ เธออยากจะหย่าหรือไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มารีนกำลังตั้งท้อง และเธอก็รู้ดีว่าภรัณจะไม่มีวันทอดทิ้งลูกของเขาให้กลายเป็นกำพร้าอย่างเด็ดขาด เขาไม่มีวันปล่อยให้มารีนเผชิญหน้ากับคำติฉินนินทาจากสังคมแน่นอน สุดท้ายต่อให้เธอจะยินยอมหรือไม่ เขาก็ต้องออกปากขอหย่ากับเธอเพื่อหล่อนอยู่ดี

ก็แค่...จะหย่ากันวันไหนเท่านั้น

หญิงสาวหลับตาเงยหน้าพิงศรีษะกับพนักเบาะรถ น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินจากหางตาพร้อมกับความคิดเด็ดเดี่ยวที่ตกผลึกว่า...

งั้นก็ให้มันจบแค่นี้เถอะ!

การแต่งงานที่เริ่มต้นด้วยความเพ้อฝันไปเพียงฝ่ายเดียวของเธอ ตอนจบจะเจ็บปวดไม่สวยงามดังเทพนิยายก็สมเหตุสมผลดีอยู่แล้ว

มือเรียวบางที่กำพวงมาลัยบีบแน่น เฌอปัณณ์พ่นลมหายใจที่หนักอึ้งทิ้งแรงๆ ราวกับพยายามตัดใจ ก่อนจะยกฝ่ามือลูบหน้า ปรับสภาพอารมณ์จนมั่นคงแล้วจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคู่กลมหวานซึ้งมีแสงแห่งความเข้มแข็งพาดผ่าน ในเมื่อครุ่นคิดตัดสินใจแล้ว เธอก็ควรจะบอกพ่อแม่สามีให้รับรู้ เข้าใจถึงเหตุผลที่เธอทำแบบนี้ พวกท่านรักเอ็นดูและเมตตาเธอมาก เธอเองก็เคารพรักพวกท่านเหมือนกับพ่อแม้แท้ๆ ไม่ต่างกัน เมื่อถึงวันที่ต้องจากกัน เฌอปัณณ์ก็หวังว่าจะจากกันด้วยดี