ตั้งแต่นั่งรถมาจนกลับมาถึงบ้านเธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาสักคำไม่เหมือนตอนอยู่ต่อหน้าพ่อ
"คุณหนูทานข้าวก่อนสิคะ" มาถึงนิวเยียร์ก็จะขึ้นบ้าน พิมพ์แม่บ้านคนสนิทเลยเรียกให้เธอทานข้าวก่อนค่อยขึ้น
"ฉันไม่หิวหรอกพิมพ์" ตั้งแต่รู้ว่าเวลาของพ่อเหลือเท่าไรเธอแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว เธอมีประสบการณ์ตอนเสียแม่ไปครั้งหนึ่งรู้ว่ามันทรมานมาก พอจะมาเสียพ่ออีกคนความรู้สึกตอนนั้นมันก็กลับมาหลอกหลอน
ตอนที่ท่านยังแข็งแรงอยู่เธอไปอยู่ไหนทำไมไม่มาดูแลพาท่านไปทานอะไรอร่อยๆ หรือไปเที่ยวที่ที่ท่านอยากจะไปกับเธอแค่สองคน
"ลงมากินข้าวก่อน" นาคราชที่เดินตามเข้ามาเห็นแล้วว่าเธอเอาแต่เศร้าและเธอก็ยังไม่ทานอะไร
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว" หญิงสาวใส่อารมณ์กับคำพูดเล็กน้อย แต่ก็รู้แหละว่าตัวเองทำไม่ถูกเลยไม่พูดอะไรอีกแล้วเดินขึ้นบ้านไป
ขึ้นมาถึงสิ่งแรกที่ทำคือนอนกอดหมอนร้องไห้
เช้าวันต่อมา.. เมื่อคืนไม่รู้ว่านอนหลับตอนไหนแ
