อัคคีมาทำงานอย่างอารมณ์เสีย เขาหงุดหงิดหัวใจเป็นที่สุด ในใจนึกถึงแต่ร่างบางที่เอาแต่หนีเขาอยู่อย่างนั้น ทำไมนะ ทำไมไม่รอ ชายหนุ่มสบทออกมาเบาๆ สายตาคมก็มองเอกสารตรงหน้าอย่างหงุดหงิด เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะอ่านเอกสารอะไรทั้งนั้น ดวงตาเข้มมองมันสลับกับมองมือถือของตัวเอง เขารอบางสิ่งบางอย่างจากเลขา
กรี๊งงง!! เสียงมือถือของเขาดังขึ้น ทำเอาคนรอรีบหยิบขึ้นมารับในทันที
"ว่าไงคุณเลขา ได้เรื่องหรือเปล่า" อัคคีถามอย่างเร็วปรือ
"เอ่อ ได้แล้วค่ะ แล้วคุณอัคคีจะเอาไปทำอะไรหรือค่ะ"
"เอ้า ผมจะติดต่อธุระกับเจ้านายเขาไง คุณจำไม่ได้หรือ "เขาเลี่ยงที่จะตอบตามตรงๆ หลังจากที่เขาวางสายจากเลขาของเขา ชายหนุ่มก็กดเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาทันที
ไอด้ายังคงนอนซมอยู่ในห้องพัก หญิงสาวโทรลาป่วยตั้งแต่เช้า หล่อนไม่มีเรียวแรงทำงานเป็นแน่ ก็เมื่อคืนเขาทำหล่อนเสียหมดแรงไปมาก กายสาวนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนั้น แสงตะวันบ่ายคล้อยลง
