ความรู้สึกอึดอัดเสียดแทงกลางอกพลันดีขึ้นในพริบตา เป็นความรู้สึกที่หลี่อวี้หลันบรรยายไม่ถูก รู้เพียงว่าร่างกายเบาสบายขึ้นราวกับว่าเมื่อครู่นางไม่ได้กระอักโลหิตคำโตออกมา
“เจิ้นกั๋วกง… ฝูหรงขออภัยแทนน้องหญิงรองด้วยเจ้าค่ะ นางกำลังรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงเผลอตัวทำให้ท่านบาดเจ็บโดยไม่ตั้งใจ” น้ำเสียงกังวลของหลี่ฝูหรงเรียกสติหลี่อวี้หลันกลับมา นางเงยหน้ามองบุรุษชุดขาวตรงหน้า นัยน์ตาวาววับดั่งห้วงทะเลลึกกำลังจับจ้องนางนิ่ง
“อี้เฟิ่ง เจ้าไม่เป็นไรมากกระมัง” รัชทายาทเดินเข้ามายืนด้านข้างจ้าวหลิง หลุบตามองรอยขีดข่วนเล็ก ๆ บนหลังมือสหายสนิทก่อนลอบถอนหายใจ
รอยข่วนแค่นั้นไม่นับเป็นอะไร
หลี่อวี้หลันจ้องมองรอยข่วนบนหลังมือจ้าวหลิงอยู่เช่นกัน นางเห็นโลหิตสีแดงซึมออกมาเล็กน้อยก็ให้รู้สึกผิดอยู่บ้าง จึงยอบกายคำนับเขาอย่างนอบน้อมที่สุด “ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่าน แต่เป็นเพราะตื่นตกใจจึงพลาดพลั้งล่วงเกิน ต้อง
