ตอนที่4 เข้าห้องเธอโดยไม่ได้รับอนุญาติ

947 คำ

~ณ ปัจจุบัน บ้านเช่าในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง~ ผมจ้องหน้าเธอไม่วางตา แต่เธอดูเกร้งกังๆเหมือไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “พี่ธามคะ นี่น้องสาวโมนาเองค่ะ และนี่พี่ธาม สามีพี่ในอนาคต ไหว้เขาสิซอนอา“ ”อะ...เอ่อ สวัสดีค่ะคุณอา“ ”ฮึ อาหรอ “ ผมอดขำไม่ได้ที่ได้ยินเธอเรียกผมแบบนั้น ”ยัยซอนอา แกไปเรียกเขาแบบนั้นได้ยังไงกัน“ ”อ้าว แล้วจะซอนอาเรียกว่าอะไรล่ะคะ“ ”แกนี้น้า“ เธอกำลังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงนึกว่าผมจำเธอไม่ได้สินะ ฮึงั้นก็ดีสิ ผมจะได้เอาคืนให้สาหัสเลย ”โมนา พี่ว่าเราขึ้นรถกันเถอะ พี่เริ่มหิวแล้ว“ ”หิวหรอคะ แบบไหนดีคะสดมั้ยคะ“ ”ผมยังไม่อยากลองแบบสดครับ ขอแบบ....“ ”5555 โมนาล้อเล่น ไปกันเถอะค่ะ “ ”ตอนนี้ไม่เหมาะจะพูด“ เธอยื่นหน้ามากะซิบใกล้หูผมแบบเบาๆ ผมหันไปมองซอนอา ”โลกเรามันกลมนะครับ“ ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้เธอหนึ่งทีกำลังหันกลับไปขึ้นรถ ”คุณอาจำผิดคนรึป่าวคะ“ ผมชะงักไปครู่นึง ฮึ ไม่ยอมรับสินะ ~รถค่อยๆปิดประตูแล้วเคลื่อนออกไป~ ณ ร้านอาหารในห้าง xxx เสียงผู้คนคุยกันจอแจปะปนกับเพลงเบา ๆ ให้บรรยากาศเหมือนทุกอย่างกำลังดำเนินไปปกติ… แต่สำหรับผม—ไม่เลย ผมนั่งฝั่งตรงข้ามกับโมนา ส่วนซอนอานั่งข้างพี่สาวของเธอ เธอไม่กล้ามองผมตรง ๆ สักครั้ง เอาแต่นั่งหลังตรงเหมือนถูกจับผิด มือจิกชายเสื้อเบา ๆ เหมือนพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น น่ารักชะมัด… “ซอนอาเอาน้ำอะไรดี?” โมนาหันไปถาม “เอ่อ… น้ำอะไรก็ได้ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา ไม่กล้าหันมาทางผมแม้แต่นิด ผมแอบยิ้ม เห็นชัดเลยว่าเธอพยายามวางตัวให้เป็นปกติ แต่ยิ่งทำแบบนั้น… มันยิ่งฟ้องว่าเธอกำลังกังวลมากแค่ไหน ผมหยิบเมนูขึ้นมาบังหน้าเล็กน้อย แต่จริง ๆ แอบมองเธออยู่ เธอกัดริมฝีปาก—ท่าที่เธอทำตอนคืนวันนั้น ฮึ… ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดท่าทางเธอ “ซอนอาพี่จำได้ว่าเราน่ะไม่กินเผ็ดใช่มั้ย” โมนาถามอีกครั้ง ซอนอารีบตอบ “ค่ะ… ไม่เผ็ดค่ะ” ผมแค่ยิ้ม เธอหันขวับมามองผมแต่ไม่พูดอะไรต่อ ทุกคนต่างทานอาหารกันอิ่มก็ขึ้นรถเพื่อไปยังบ้านผม ~ณ คฤหาญใหญ่โตในเมือง~ รถจอดสนิท หน้าประตู โมนาพาซอนอาลงจากรถเดินเข้าบ้าน ผมเดินตามไปเงียบ ๆ “ซอนอา ห้องหนูอยู่ข้างห้องพี่นะ นี่กุญแจจ้า” โมนายื่นกุญแจให้ซอนอา เธอชะงักมองผมครู่หนึ่ง “ขอบคุณค่ะ…” น้ำเสียงเธอเบาหวิว เหมือนกังวล โมนาหันไปเปิดประตูห้องตัวเอง ประตูห้องซอนอาปิดลง ทิ้งผมไว้กับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินเข้าห้องตัวเองข้าง ๆ ⸻ ~ตัดภาพมาที่ซอน~ ในห้องของซอนอา ฉันจัดของอยู่นาน ทั้งเสื้อผ้า หนังสือ เครื่องสำอาง กล่องเล็ก ๆ น่ารักที่ฉันเอาติดตัวมาด้วย “…เหนื่อยจัง” พอทุกอย่างเข้าที่ ฉันก็ฟุบตัวลงบนเตียง ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปเมื่อไร ⸻ ตัดภาพมาที่ธาม ผมไขกุญแจเข้าห้องเธออย่างง่ายดาย—ก็ห้องผมนี่อยู่ข้าง ๆ แถมกุญแจสำรองอยู่กับผม ผมเดินเข้ามาห้องเธอ เห็นห้องเงียบสนิท เหลือแค่เสียงลมหายใจเบา ๆ ของเธอ ที่แท้เธอก็นอนขดตัวเหมือนลูกแมว หน้าอมชมพู ขนตาสั่น ๆ เหมือนกำลังฝัน ผมนั่งลงตรงขอบเตียงแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ ใกล้จนรับรู้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผิวเธอ—กลิ่นที่ผมจำได้ไม่เคยลืมตั้งแต่คืนนั้น ผมกำลังจะเรียกเธอเบา ๆ แต่ทันใดนั้น— ⸻ “อือ…” เธอครางเบาๆ แล้วขยับตัวเล็กน้อย ก่อนค่อย ๆ ลืมตา ภาพแรกที่เธอเห็นคือหน้าผม… อยู่ใกล้มาก แบบมากจนแทบจะชิด เธอเบิกตาโต “ยะ—ย๊า!!” เธอสะดุ้ง ลุกพรวดจนผ้าห่มปลิว “หึหึ” ผมหัวเราะในลำคอ ปฏิกิริยาแบบนี้แหละ… ที่ผมรอ “ตะ… ทำไมคุณเข้ามาในห้องนี้ได้คะ!?” ผมเอียงศีรษะมองเธอ “ทำไมเหรอ… ตกใจมากเหรอ?” เธอหน้าแดงรีบกอดหมอนบัง “ระ… เรื่องนั้นมัน…!” ผมยิ้มมุมปาก ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ แกล้งให้ใจเธอเต้นแรงกว่าเดิม “ก็ตอนนั้น… เธอไม่เห็นจะอายเลยนี่ ซอนอา” “หึ เธอหน้าแดงถึงใบหูแล้วนะ” “พะ…พี่ธาม!” ผมหลับตาลงเล็กน้อย ยกมือแตะขอบเตียงแล้วพูดเสียงทุ้ม “นึกว่าจะทำเป็นไม่รู้จักได้ตลอดซะอีกนะ… คิดว่าผมจำไม่ได้จริง ๆ เหรอ” ~ตัดภาพมาที่ซอนอา~ ฉันเธอเม้มปากแน่น “ฉะ… ฉันไม่ได้—” ฉันถึงกับพูดตะกุตะ จากนั้นพี่ธามก็ก้มลงเข้าใกล้ฉันมากขึ้น “เธอกล้ามากนะคืนนั้น… ?” ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไงได้แต่รนจนพูดอะไรไม่ออก พี่ธามเข้าใกล้ฉันมากขึ้น ฉันค่อยๆถอยหลังหนีออกห่างไปทีละนิด จนชนกับขอบเตียง “หึ…กลัวหรอ” “ถอยไปได้แล้ว หนูจะไปกินข้าวค่ะ” “ถ้าไม่ถอยล่ะ ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more