“มาแล้วค่ะ กาแฟเข้ม ๆ ค่ะมาดาม” เสียงแจ๋ว ๆ ของลักษมีทำให้รมิตาตื่นจากภวังค์ ลักษมีวางแก้วกาแฟร้อน ๆ พร้อมกับเสิร์ฟน้ำตาลและนม บนถาดนั้นยังมีขนมเค้กหน้าฝอยทองอีกชิ้นใหญ่ ๆ
“เค้กนี่ก็มาจากโรงแรมเลอหัวหินนะคะ ที่นี่ขึ้นชื่อมากในการนำขนมไทยมาผสมผสานกับขนมของเมืองนอก ลักษมีชอบฝอยทองของที่นี่ที่สุด คือมันไม่หวานไปนะคะ นี่หากว่าทางเราได้โรงแรมนี้มาอีกโรงแรมล่ะก็ มันคือดีที่สุด เดอะเบสของโปรเจคหัวหินเลยล่ะค่ะ แถมยังได้ขยายสาขาเพิ่มตามความตั้งใจของมาดามอีกด้วยนะคะ เรากำลังจะถึงเป้าหมายแล้ว ขาดเพียงที่เดียวเท่านั้น” ลักษมีสีหน้ามีความหวัง เพราะโรงแรมนี้ลักษมีเป็นคนไปทาบทามเอง ด้วยความชอบส่วนตัว ยิ่งเลอหัวหินตอบรับมาแบบนี้ ลักษมีก็เชียร์สุดใจ
“วางไว้ตรงนั้นล่ะ แล้วเธอก็ออกไปทำงานของเธอเถอะ ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกเอง ขอดูรายละเอียดอีกนิด”
“ค่ะมาดาม ลักษมีว่า... มาดามดูเครียด ๆ นะคะ ต้องพักผ่อนบ้างค่ะ”
