ปึง ๆ ๆ
ฉันขยับตัวเล็กน้อยเมื่อถูกเสียงเคาะประตูปลุกในยามเช้า ความปวดหน่วงส่วนล่างเล่นงานกันจนต้องเบ้หน้า ฉันรู้สึกตื่นเต็มตาก่อนจะมองคนข้างกายที่ยังคงหลับสนิทภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ ฉันนอนมองหน้าเขา ไล่ตั้งแต่เส้นผมสีชมพูอ่อนเหลือบเทา ดวงตาคมเข้มแสนเย็นชาที่เวลานี้ปิดสนิทขับรับกับจมูกโด่งทำให้เขาดูน่ามอง และหยุดสายตาลงที่ริมฝีปากหนาที่มักจะพูดคำใจร้ายใส่ฉันเสมอ ทว่า... เมื่อคืนกลับกระซิบเรียกชื่อฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน...
อ่า... พี่ไรม์นอนอยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ เมื่อคืนไม่ใช่ความฝันสินะ...
ปึง ๆ ๆ
“ไอ้ไรม์ มึงตื่นยังวะ กูมีเรื่องจะคุยด้วย”
ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงหน้าประตูก่อนจะหันกลับมามองคนที่ยังหลับอยู่ พี่ไรม์ขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคมค่อย ๆ ปรือขึ้น เราสบตากันนิ่งนานท่ามกลางความเงียบ
ดวงตาคมยังคงเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้ฉันจะไม่ได้คาดหวังว่าพี่ไรม์อาจจะมีความรู้สึกดี ๆ ให้
