EP.30 [ความสัมพันธ์ย่ำแย่]
1101 คำ
“อะไรกันวะ หายหัวไปหลายวัน ทำไมวันนี้แวะเข้ามาได้ล่ะ”
เสียงทักจากเจ้าของบ้านดึงความสนใจจากคนอื่น ๆ ที่กำลังกระจายตัวกันทำกิจกรรมยามว่างให้หันมองผมเป็นตาเดียว ผมเหลือบมองพวกมันแล้วเดินผ่านไปที่บาร์เพื่อผสมเหล้าอย่างไม่สนใจใคร ทุกคนจึงหันกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ อาทิเช่น แทงสนุ๊ก เล่นเกมเพลย์ หรือนั่งเล่นโทรศัพท์ ส่วนผม... วันนี้ตั้งใจจะมานั่งดื่มดับความคุกรุ่นในใจเงียบ ๆ ผมจึงเลือกมาที่นี่
สถานที่แห่งนี้เป็นเซฟเฮ้าท์ของคูเปอร์ เพื่อนสมัยมัธยมของผม พวกเรามักรวมกลุ่มกันที่นี่เป็นประจำ มีทั้งรุ่นน้องและกลุ่มเพื่อนที่สนิทกัน อย่างที่เห็นว่าผมไม่ได้มีแค่พวกโลกิเป็นเพื่อนสนิท แต่ยังมีกลุ่มแก๊งค์เพื่อนเก่าที่คบกันมานานแบบไอ้คูเปอร์อยู่ด้วยเช่นกัน
“ดื่มแต่หัววันเลยเว้ย รังสีฆ่าฟันลอยกรุ่นแบบนี้ ทะเลาะกับแม่มาอีกล่ะสิ” ผมเหลือบมองไอ้คนน่ารำคาญที่ชอบทำตัวแสนรู้ คูเปอร์ยักยิ้มกวนตีนแล้วพูดต่อ “แล้ว ‘ยัยกระต่ายน้อย’ ของกูเป็นยังไงบ้าง นี่ว่าจะแวะไปหาที่มอสักหน่อย”
“อย่ายุ่งกับยัยนั่น” ผมเอ่ยเสียงเย็น เผื่อแผ่รังสีอันตรายไปทางไอ้คนพูดด้วย มันขยับยิ้มร้ายกว้างขึ้น สีหน้าดูสนุกสนานกับการปั่นประสาทผมมาก
“หวงจริงนะ สรุปเธอเป็นอะไรกับมึง หื้ม?” มันโคลงแก้วเหล้าในมือเอื่อย ๆ น้ำเสียงที่ถามก็ช่างเรียบเรื่อย แต่สำหรับผมที่คบมันมาเกือบสิบปีย่อมรู้ดีว่าคำถามนั้นมีนัยยะบางอย่างแอบแฝง “เป็นแฟน เป็นน้องสาว เป็นคนรู้จัก หรือว่าเป็น... เมีย?”
“จะเป็นอะไรก็เรื่องของกู ไม่เสือกสักเรื่องนี่จะตาย?” ผมหมุนตัวกลับมามองมันตรง ๆ คูเปอร์เลิกคิ้วนิด ๆ มันจิบเหล้าก่อนพูดต่อ
“ก็แค่อยากรู้สถานะของมึงตอนนี้ เพราะ ‘ยัยนั่น’ กำลังจะกลับมาแล้ว” ผมชะงักแก้วเหล้าที่กำลังจรดริมฝีปากเล็กน้อย ดวงตาคมเลื่อนมองคนพูด ในแววตาของมันไร้แววล้อเล่น ผมละสายตากลับแล้วกระดกเหล้าเข้าปากจนหมด “มึงคงรู้นะว่ายัยนั่นกลับมาทำไม”
“แล้วไง”
“ว่าไงนะ” เสียงตึงเบา ๆ ตามแรงกระแทกของแก้วเหล้าดังพร้อมกับน้ำเสียงขุ่นมัวของคูเปอร์ ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกมา “อย่าเดินหนีกู ไอ้ไรม์”
“...” ผมชะงักเท้าเล็กน้อย ก่อนหันมองมันด้วยสายตาเฉยชา
“กูไม่ยอมให้ยัยนั่นเสียใจเป็นครั้งที่สองแน่ ต่อให้เป็นมึงกูก็ไม่ไว้หน้าหรอกนะ”
“งั้นกูจะเลิกมาที่นี่ ถ้าไม่เจอก็ไม่มีปัญหาสินะ” ผมตอบกลับเสียงนิ่งแล้วเดินหนีออกมา ตั้งใจจะมานั่งดื่มเงียบ ๆ สักหน่อย ให้ตายสิ...
.
.
.
ผมกลับมาถึงบ้านตอนเวลาตีสองกว่า ๆ สุดท้ายผมก็ไปนั่งดื่มกับพวกโลกิเหมือนเคย วันนี้ผมดื่มหนักกว่าปกตินิดหน่อย รู้สึกมึนหัวกำลังได้ที่เลยล่ะ ผมตั้งใจให้เป็นแบบนี้อยู่แล้วด้วย อยากดื่มให้เมาแล้วเข้านอนโดยไม่ต้องคิดอะไรเยอะแยะ
เรื่องเมื่อตอนเย็นทำให้ผมรู้สึกสมเพชตัวเองเต็มทน และการที่แม่ตบผมมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ถ้าถามว่าครั้งที่เท่าไหร่ บอกเลยว่านับไม่ถ้วน เอาจริง ๆ เรื่องระหว่างผมกับแม่มันสั่งสมมาเป็นสิบปีแล้ว ความสัมพันธ์แม่ลูกของเรามันบิดเบี้ยวจนเกินจะเยียวยา คนภายนอกอาจจะมองไม่ออก แต่คนภายในครอบครัวล้วนรู้ดีว่าสำหรับแม่แล้ว... ผมมันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องแค่ไหน ซึ่งหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่กลายเป็นแบบนี้ก็มาจากการที่ผมคือ ‘ว่าที่สามีในอนาคตของคุณหนูอองฟอง’ ไงล่ะ!
น่าสมเพชสิ้นดี!
สองเท้าที่ก้าวเข้ามาในบ้านหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเหลือบไปเห็นร่างบางที่เป็นตัวการระหว่างความสัมพันธ์ย่ำแย่ของแม่ลูกกำลังนอนฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะอาหาร ตรงหน้าเธอมีกองเศษแก้ววางอยู่ ผมขยับเดินเข้าไปใกล้ หลุบตามองเศษแก้วชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยความเงียบงัน
กี่วันแล้วนะ... กี่วันแล้วที่ผมกลับมาบ้านแล้วไม่เห็นอองฟองรอผมแบบนี้ นับตั้งแต่วันนั้นที่ผมพูดจาทำร้ายจิตใจเธอไป หลังจากนั้นเธอไม่เคยรอผมอีกเลย เธอทำอาหารวางไว้ทุกคืนแต่ผมก็ไม่คิดจะแตะต้องมันหรอก บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากยุ่งกับเธอ
สำหรับผมแล้ว... อองฟองเป็นเหมือนหนามหยอกอกมาตลอดสิบกว่าปี
เพราะเธอ... ชีวิตผมถึงต้องเจอแต่เรื่องน่าบัดซบ เธอกักขังผมไว้ด้วยคำพูดซื่อ ๆ และโบยบินจากไปอย่างมีอิสระ เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยไม่รับรู้ถึงความทุกข์ทนของผมสักนิด แล้วจู่ ๆ วันนี้เธอก็กลับมาล่ามโซ่ตรวนผมอีกครั้งด้วยการแต่งงาน จะให้ผมใจดีและอ่อนโยนกับเธอเหรอ... ผมทำไม่ลงหรอก
ใช่... ผมเคยคิดแบบนั้น...
จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นเมื่อหลายวันก่อน วันที่ผมพาอองฟองไปเสี่ยงอันตราย ตอนนั้นที่เห็นเธอสลบอยู่บนบ่าของคูเปอร์ ผมแทบอยากจะฆ่าไอ้เวรนั้นให้ตายคามือ ยิ่งได้เห็นรอยขีดข่วนจากเศษกระจกบนสองแขนและขอบตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ผมก็ยิ่งอยากจะสับมันให้เป็นชิ้น ๆ ไอ้เวรนั่นเล่นแรงเกินไปจริง ๆ
ยัยนี่เองก็น่าโมโหนัก ตัวก็เล็กแค่นี้ ผิวก็บอบบาง แตะนิดแตะหน่อยก็ช้ำ แถมยังชอบทำหน้าซื่อตาใส ไม่ได้ทันเล่ห์เหลี่ยมใครทั้งนั้น เป็นกระต่ายน้อยในคราบลูกแมวเชื่อง ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงถูกตาถูกใจไอ้พวกนักล่าเนื้ออย่างพวกมันนัก ทั้งไอ้คูเปอร์ ไอ้เตโช หรือแม้แต่ไอ้แรมพ์ คิดแล้วก็น่าโมโหจริง ๆ
ฉันควรทำยังไงกับเธอดีนะ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด...
- ผู้เขียน
