ภายในรถหรู
ลู่หลินนั่งอยู่เบาะหลัง สีหน้าเรียบเฉยขณะรอใครบางคน ไม่นานนัก ประตูรถก็ถูกเปิดออก ลู่หมิงอวี๋เข้าไปนั่งข้างเขา
ลู่หลินยื่นมือออกไปตรงหน้าเธอ “เอาโทรศัพท์มา”
ลู่หมิงอวี๋ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย กดปิดเครื่องแล้วส่งให้เขาอย่างว่าง่าย
ลู่หลินกดเสียงเข้ม “เธอจะติดต่อใครก็ไม่ได้! ส่วนสวีซู่เยว่ก็ช่วยเธอไม่ได้อีกแล้ว เล่นมุกเดิมรอบสอง มันใช้ไม่ได้ผลหรอก!”
ลู่หมิงอวี๋นั่งเงียบ ไม่โต้แย้งอะไร
ลู่หลินเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหันสายตาไปที่กระโปรงหลังของรถ
กระเป๋าใบนั้น…
ทันใดนั้น ลู่หมิงอวี๋ก็พูดขึ้นมา
“ฉันหิวน้ำ”
แต่ลู่หลินเพิกเฉยต่อคำขอของเธอ ไม่แม้แต่จะขยับตัว
ลู่หมิงอวี๋เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “พี่ชาย…”
ลู่หลินขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาเย็นชา
“พี่หลิน จำได้ไหมว่าตอนเด็ก ๆ ฉันเคยเรียกพี่แบบนี้? ตอนนั้นเราสองคนสนิทกันมาก”
ลู่หลินตวาดลั่น “หุบปากซะ!”
ลู่หมิงอวี๋ยิ้มเยาะ “หึ! ตัวตลก”
ล
