“เราต้องออกจากที่นี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หรงเฉินรีบเตือน หากต้องปะมือกับพวกมันตอนนี้ พวกเขาคงแย่แน่เพราะใช้พลังไปเกือบหมดกับการผลักหินก้อนมหึมา
“อืม” ชายหนุ่มดีดอาศัยต้นไม้เป็นตัวช่วยในการเคลื่อนไหวจนหรงเฉินนึกทึ่ง เขาหรือก็แทบจะหมดแรงแต่ท่านอ๋องกลับยังมีพลังเหลือใช้วิชาตัวเบาได้อย่างสบาย หินก้อนนั้นแม้เขาไม่ช่วยท่านอ๋องก็คงขยับมันได้ เขาก็ลืมไปว่าพระองค์เป็นศิษย์เอกสำนักไป๋ซื่อ
“เตรียมตัวเถอะเราจะออกเดินทางกันตอนนี้” เย่วเทียนยืนอ้าปากค้างมองท่านอ๋องที่พอกลับมาถึงก็จะออกเดินทางเลย เขาหรือง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว ยิ่งเห็นคนที่เพิ่งตามท่านอ๋องมาเขาก็ยิ่งคิดว่าคงจะเดินทางไม่ไหวแน่ ๆ
“พระองค์จะไม่พักหน่อยหรือเพคะ กระหม่อมง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว” เย่วเทียนโอดครวญพลางหาวหวอด
“นั่นเป็นความผิดของเจ้าเองที่ไม่รู้จักหลับนอน”
“กระหม่อมนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงพระองค์”
“อย่ามาทำเป็นห่วงข้า ข้ารู้ดีว่าเจ้านั
