เจ้าต้องอาบน้ำให้ข้า
“อือ...” พรชิตาครางเบา ๆ เมื่อถูกมือหนาลูบไล้ไปตามแก้มนวล นางหลับตาพริ้มซุกหน้าลงกับอกพร้อมกับยกแขนยกขาพาดลงบนตัวเขาจนชินอ๋องหยวนจางหมิงได้แต่อมยิ้มขำกับท่านอนของนาง ทุกอย่างที่นางเป็นนั้นช่างแปลกประหลาดแต่กลับทำให้คนอย่างเขามีความสุขเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ คนที่ต้องคอยระวังตัวตลอดเวลากลับนอนหลับได้ลึกจนมืดค่ำอย่างที่ไม่เคยเป็น นางเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ได้นอนบนเตียงเดียวกันกับเขาแบบนี้
“เหมยลี่” เสียงทุ้มนุ่มหูเรียกชื่อนางทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นก่อนจะขยับตัวออกมามองหน้าเขาพร้อมรอยยิ้มหวานจนคนถูกมองได้แต่นอนนิ่งจ้องมองสบตานางกลับ
“คุณมาแล้วหรือคะ ฉันคิดถึงคุณจัง” มือบอบบางของนางยกขึ้นลูบแก้มสากด้วยความคิดถึง
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร” ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียงเย็นเยียบ นึกขุ่นเคืองที่นางเห็นเขาเป็นคนอื่น คิ้วสวยขมวดมุ่นรู้สึกตัว ก่อนจะเก็บแขนเก็บขาแล้วลุกขึ้นน
