ตอนที่5
1155 คำ
One talk.
"จะหนีเฮียไปไหน"ผมพูดทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตา ก่อนจะใช้แขนกอดรัดคนที่พยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดของผมให้แน่นกว่าเดิม เพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่ชั่วโมง ผมยังไม่ทันจะหายคิดถึง มันก็คิดจะหนีผมไปอีกแล้วหรอ
"ผมมีงานต้องทำนี่ครับ"สายฟ้าพูดเบาๆก่อนจะพยายามแกะแขนผมออกจากเอวของมัน ผมเลยต้องรวบตัวมันเข้ามากอดไว้ทั้งตัว ก่อนจะซุกหน้าเข้าหาซอกคอขาวๆของมัน
"ไปไหวรึไง"ผมถามคนในอ้อมกอดเพราะรู้ว่าเมื่อคืนผมยั้งตัวเองไม่อยู่ เอาแต่ใจกับมันไปนับครั้งไม่ถ้วน จนผมไม่มีน้ำจะออกนั่นแหละครับผมถึงหยุด ตั้งแต่ผมรู้ตัวว่าชอบมันผมก็ไม่เคยมองหรือสนใจใครอีก ผมมักจะหาเรื่องไปหามันตลอด ขนาดมันไปเรียนต่อมหาลัยที่กรุงเทพฯผมยังบินไปหามันแทบทุกอาทิตย์ ทำไงได้ก็คนมันอยากเจอหน้านิครับ แค่คุยกันทุกวันมันจะไปพออะไร ผมเลยบินไปหามันซะเลย แล้วยิ่งตอนนี้สายฟ้าเป็นเมียผมแล้ว ผมยิ่งไม่อยากให้มันคาดสายตาสักนาที
"..."พอไม่มีเสียงตอบจากคนในอ้อมกอด ผมเลยลืมตาขึ้น ก็เห็นสายฟ้าเอาแต่เม้มปากตัวเอง ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากมันเร็วๆแล้วถอนออก
"ไม่ไหวก็ไม่ต้องไป สายน้ำมันไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเราจะขาดงานสักวันสองวัน"
"แต่ผมอยากไปนี่ครับ"
"ดื้อ"
"ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อย ปล่อยได้แล้วครับผมจะไปอาบน้ำ"สายฟ้าพูดก่อนจะพยายามแกะมือผมออกอีกครั้ง ผมเห็นแก่ความพยายามของมัน เลยยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระ แต่พอมันลุกขึ้นนั่ง แผ่นหลังขาวเนียนของมันที่เต็มไปด้วยรอยรักที่ผมทำไว้ตั้งแต่เมื่อคืนโชว์เด่นอยู่ตรงหน้าผม ขืนมองนานกว่านี้ผมคงได้ทำรอยเพิ่มให้มันแน่ๆ ผมเลยรีบหันหน้าหนีไปมองทางอื่นปล่อยให้มันลุกออกจากเตียง หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมเลยลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูแถวๆนั่นมาพันรอบเอวก่อนจะเดินไปหยิบบุหรี่เพื่อออกไปสูบที่ระเบียงด้านนอก แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไปหรอกครับ ผมก็ต้องเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง เพราะมือถือที่วางไว้บนหัวเตียงมันสั่นไม่หยุด
ครืดดด ครืดดด
สายเข้า>>>สายน้ำ
พอเห็นว่าใครโทรเข้ามา ผมเลยหยิบขึ้นมากดรับ ก่อนจะเดินออกไปคุยที่ระเบียงด้านนอก
"มีเหี้ยไรโทรมาแต่เช้า"ผมถามคนที่อยู่ปลายสายพร้อมกับจุดบุหรี่ดูดไปด้วย
/เช้าห่าอะไรไอ้สัสสิบโมงกว่าแล้ว อีกอย่างมึงยังมีหน้ามาถามกูอีกหรอวะว่ามีอะไร เอาตัวน้องกูไปตั้งแต่เมื่อคืน มึงไม่คิดจะเอามันมาคืนรึไง/ฟังมันพูดสิครับ พูดอย่างกับเมียผมเป็นสิ่งของไอ้เหี้ย แล้วใครจะไปคืนให้มันกันวะ นั่นมันเมียกูนะครับเพื่อน
"ทำไมกูต้องคืนด้วยวะ นั่นเมียกูครับเพื่อนเผื่อมึงยังไม่รู้"
/หึ!!!ไอ้เหี้ย กูนึกว่ามึงมันไร้น้ำยาซะอีก ฟ้ามันมีประชุมตอนบ่าย เอามาส่งด้วย/
"อาบน้ำอยู่ เดี๋ยวพามันไปกินข้าวแล้วจะแวะเข้าไป"
/เออ มาส่งให้ตรงเวลาแล้วกัน/
"เออ"ผมพูดก่อนจะตัดสายมันทิ้ง แล้วยืนดูดบุหรี่ต่อจนหมดมวน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาด้านใน ป่านนี้มันคงอาบน้ำเสร็จแล้ว
"ใครโทรมาครับ"ผมยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปในห้อง คนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งก็หันมาถามผมทันที สายฟ้ายังนุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวอยู่เลย สงสัยมันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วนี่มันคิดดีแล้วใช่ไมวะที่มายืนโชว์ผมแบบนี้ ผมก็ผู้ชายนะครับมายืนอ่อยกันแบบนี้มันก็มีอารมณ์เหมือนกันนะ
"ไอ้น้ำน่ะ มันโทรมาขอน้องมันคืน แต่เฮียไม่มีทางคืนให้มันหรอก"ผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง แล้วก้มลงจูบเบาๆที่หัวไหล่ของมัน
"..."
"เฮียไม่มีวันคืนฟ้าให้มันเด็ดขาด เพราะฟ้าเป็นเมียเฮีย"ผมพูดทั้งที่กำลังสบตากับมันผ่านกระจกตรงหน้า
"มั่ว ผมไม่ได้เป็นเมียเฮียสักหน่อย"
"งั้นหรอ เฮียว่าเรามาย้อยความจำกันดีกว่า ไม่ต้องไปมันแล้วประชุมน่ะ เดี๋ยวเฮียจะทำให้ดูว่าที่ทำกันเมื่อคืนน่ะเขาเรียกผัวเมีย"ผมกระซิบข้างหูมัน ก่อนจะขบเม้มเบาๆที่ใบหู จนมันหน้าแดงแล้วหันหน้าหนีผม เวลามันเขินผมแบบนี้น่ารักชิบหายเลยครับ เมื่อก่อนผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับมันสักครั้งอย่างมากก็แค่จับมือ ไม่ก็นอนตักมันเท่านั่น
"ว่าไง"พอเห็นมันเอาแต่เขินไม่กล้าสบตากับผม ผมเลยจับตัวมันพลิกให้มันหันหน้ามาหา ก่อนจะยกตัวมันขึ้นไปนั่งบนโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ด้านหลัง แล้วแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของมัน จนมันมองหน้าผมก่อนจะทำปากยื่นใส่ ผมเลยยื่นหน้าไปจูบซะเลย จากตอนแรกตั้งใจแค่แตะเบาๆแต่คนตรงหน้ากลับยกมือคล้องคอผมไว้แล้วเป็นฝ่ายจูบผมกลับมาซะเอง
"ไปอาบน้ำได้แล้วครับ ผมหิวข้าว"พอถอนริมฝีปากออกจากกันคนตรงหน้าก็พูดเสียงอ้อนๆ แล้วผมจะกล้าขัดใจมันได้ยังไงล่ะครับ ผมเลยจุ๊บปากมันแรงๆอีกที ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมใช้เวลาจัดการตัวเองไม่นาน พอเปิดประตูออกมาก็เห็นสายฟ้ากำลังแต่งตัวอยู่ มันใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว คงหาเสื้อผ้าผมในตู้มาใส่นั่นแหละครับ แต่ทำไมเวลามันใส่เสื้อผ้าของผม มันดูโคตรเซ็กซี่เลยครับ
"ทำไมมองผมแบบนั่นล่ะครับ เดี๋ยวผมถอดคืนให้ก็ได้"ผมคงมองมันนานไปหน่อยสายฟ้าเลยหันมาถามผม
"เฮียยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ทุกอย่างของเฮียก็เป็นของฟ้าอยู่แล้ว ยิ่งเห็นฟ้าใส่ชุดของเฮียแบบนี้ เฮียยิ่งรู้สึกว่าเราเหมือนคนคนเดียวกันเลย"
- ผู้เขียน
