ตอนที่ 9 #คนในความลับ
1657 คำ
23:50 น. ไนท์คลับสุดหรูในกรุงเทพ
ไนท์คลับสุดหรูที่ภูมินทร์ได้มาดูแลอยู่ แต่กลับต้องแปลกใจกับคน คนนึงที่เธอเองก็พอจะเคยเห็นหน้ามาอยู่บ้างแม้จะไม่เคยรู้จักชื่อเขามาก่อนหรือไม่แม้แต่จะทำความรู้จักกันก่อน
“นั่น…คนนั้นทีน เคยเห็นเขาครั้งหนึ่งตอนที่ไปหาพี่ภูมินทร์ที่บ้าน”
“ใช่ค่ะ…คนนั้นชื่อ เวย์"
“มันเพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์เมื่อเดือนที่แล้วมันคือเพื่อนที่โตมาด้วยกันกับภูมินทร์ที่สิงคโปร์”
สองที่พอจะรู้เรื่องของผู้ชายคนนี้มาบ้างเพราะตอนที่เขาไปสิงคโปร์เขาก็ได้รู้ถึงเรื่องราวของเพื่อนสนิทของหยางมาบ้างแล้วว่า กวิน ภูมินทร์ ที่เป็นเพื่อนสนิทของหยางนั้นโตมาด้วยกันในสถานที่รับเลี้ยงเด็กต่างแดนที่สิงคโปร์ ทั้งภูมินทร์และกวินได้รู้จักกับหยางเพราะทั้ง 3 คนได้เรียนในวิทยาลัยเดียวกันในสิงคโปร์และยังได้ร่วมกันทำธุระกิจ
สนามแข่งรถผิดกฎหมาย แถมยังมีการทำธุรกิจสีดำอีกหลายอย่างจนโดนไล่ออกจากมหาลัยในสิงคโปร์จนทำให้ทั้ง 3 คนได้ย้ายมาเรียนที่ไทยแต่กลับมีอีกคนนึงที่ไม่เคยอยู่ในแผนผังเพื่อนของหยางเลยนั่นก็คือเวย์แต่กลับมีรายชื่อบุคคลที่ 4 เข้ามาในรายชื่อหุ้นที่หยางทำตลอดไม่ว่าจะเป็นบาร์ โรงแรม สนามแข่งรถ และธุรกิจอื่นๆ ที่หยางร่วมลงทุนทั้งหมด ถ้าบริษัทไหนที่เริ่มไปได้ดีนักลงทุนคนอื่นก็จะมีการขายหุ้นให้กับคน คนนี้ตลอดและคนคนนั้นก็คือคนที่เพิ่งเดินเข้าไปด้านใน
“ทำไม…. ทุกอย่างที่เกิดขึ้น พี่หยางถึงไม่เคยบอกอะไรทีน และทำไมถึงไม่เคยแม้แต่จะบอกเรื่องของผู้ชายคนนี้ให้ทีนฟังเลยล่ะ”
ซึ่งทุกความทรงจำของเธอ นั้นเธอมั่นใจมาก ว่าไม่เคยมีชื่อของผู้ชายคนนี้อยู่เลยด้วยซ้ำไป
“ไม่หรอกค่ะพี่คงคิดว่าคุณหยางเขาคงจะไม่เคยรับรู้ถึงตัวละครลับตัวนี้มากกว่า”
“และอีกเรื่องที่พี่รู้มาจากตอนที่พี่ไปที่สิงคโปร์ รอบที่แล้วพี่ก็คงคิดว่าคุณหยางก็ไม่น่าจะรู้เหมือนกันว่าทั้งกวิน ภูมินทร์และเวย์โตมาด้วยกันจากสถานที่รับเลี้ยงเด็กต่างแดนในสิงคโปร์ และที่สำคัญไปกว่านั้นทุกการเคลื่อนไหวของ กวินกับภูมินทร์จะมีเวย์ที่เป็นสร้างประวัติปลอมให้ตลอดค่ะ”
“มันออกมาแล้วค่ะ” เธอที่พูดหลังจากที่ชายคนนั้นออกมาจากไนท์คลับและกำลังเดินกลับไปที่รถ
“ไอ้ธีร์ มันออกมาแล้วเข้ารวบตัวมันเลยเดี๋ยวกูบังกล้องให้”
ทันทีที่สองสั่งงานเสร็จสองก็รีบขับรถไปบังกล้องวงจรปิดด้านประตูทางออกของที่จอดรถด้านนอกทันที แน่นอนว่าด้วยความเร็วของรถแทบจะดูไม่รู้เลยว่าเป็นรถของใคร และใครเป็นคนขับ และการจัดการของ 2 คนที่เพิ่งสั่งงานไปใช้เวลาไม่ถึงนาทีในการจัดการกับชายคนนั้นก็ยิ่งทำให้ไม่เป็นจุดสังเกตจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแน่นอน
“มึง 2 คนพาไปที่จุดนัดพบเลยเดี๋ยวกูตามไป”
“เออ..เจอกันมึงมึงก็ระวังตัวด้วยนะพวกกูฝากคุณทีนด้วย” หลังจากทั้ง 3 คนพูดคุยสื่อสารกันเสร็จแล้วรถทั้ง 2 คันก็ต่างแยกย้ายแยกกันไปคนละทาง สองที่ได้ขับรถมายังคอนโดแห่งหนึ่งและได้ทำการจอดรถเอาไว้เพื่อติดป้ายทะเบียนให้เรียบร้อย และได้ทำการสลับรถเปลี่ยนเป็นรถกระบะคันสูง 4 ประตูอีกคันแทน
“ลงคะ เปลี่ยนไปรถพี่แทนคะเพราะคันนี้เราจะจอดไว้ที่นี่ค่ะ”
“ที่นี่คอนโดใคร?"
เธอได้ถามขึ้นอีกครั้งกับการกระทำของสองในเวลานี้
“คอนโดของน็อตมันมาซื้อไว้เผื่อลงมาทำธุระที่กรุงเทพฯ”
“แล้วเราสองคนไม่รีบตามพวกพี่เขาไปเหรอ?”
“ไม่ขะ…เอ๋อ..ไม่ครับเพราะเรามีอีกที่หนึ่งที่จะต้องไปกันก่อนครับ”
สองพูดขึ้นในขณะที่กำลังขับรถออกไปจากคอนโดหรูกลางเมืองและมุ่งหน้ากลับไปยังจังหวัดชลบุรีอีกครั้ง
“ใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วโมงกว่าจะถึงหนูนอนก่อนก็ได้นะ”
สอง พูดขึ้นในขณะที่เริ่มจะเห็นว่าเธอที่ง่วงแต่พยายามที่จะฝืนตัวเองเพื่อไม่ให้หลับ
“หนู?..... พี่เลิกใช้คำนี้สักทีได้มั้ยตั้งแต่พี่กลับมาจากสิงคโปร์รอบนี้พี่กลับใช้คำคำนี้ตลอดทีนไม่รู้ว่าพี่ต้องการอะไรแต่ทีนไม่ชอบ”
“เอ่อ……ผมขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ”
เธอที่ได้เงียบลงอีกครั้งเพราะสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินมาก่อนหน้านี้มันกลับกลายเป็นคำที่ทำให้เธอได้ย้อนไปคิดถึงผู้เป็นสามีที่รักของเธออีกครั้งและยิ่งทำให้เธอนึกถึงไปยังเรื่องราวในอดีต
‘หนูคะ! หนูทำอะไรอยู่หรอ?
‘หนูเลิกงานหรือยังคะ’
‘วันนี้หนูทำงานเป็นยังไงบ้างคะ ลูกค้าเยอะหรือเปล่า’
‘เดี๋ยววันอังคารนี้พี่ลงไปหาหนูนะคะ’
‘หนูรู้มั้ยว่าพี่คิดถึงหนู พี่ไม่อยากอยู่ห่างหนูเลย'
พลันทำให้น้ำใสๆในตาของเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้งเพราะทุกครั้งที่คุยกันหยางจะเป็นคนเรียกเธอเช่นนี้ตลอดทุกครั้งตั้งแต่
ครั้งแรกที่เจอจนแต่งงานกันกลับทำให้สองนั้นต้องเห็นความเศร้าเสียใจของเธออีกครั้ง แม้ครั้งนี้เธอเองไม่ได้หันมามองเขาเลยก็ตามแต่ทุกครั้งที่ไฟถนนสาดส่องสว่างเข้ามาในตัวรถมันกลับทำให้สองได้เห็นน้ำตาของเธอที่เขารักที่นั่งข้างเขาอยู่ในตอนนี้เวลานี้น้ำตาที่สองไม่เคยอยากเห็นจากเธอผู้ที่เขานั้นรัก สองที่อยากจะดึงเธอเข้ามากอดอยากจะกอดปลอบเธอไว้ให้แน่นๆทุกครั้งที่ได้เห็นน้ำตาของเธอและบอกเธอทุกครั้งว่าอย่าร้องไห้เขาอยู่ตรงนี้ตลอดแต่สองก็กลับทำได้เพียงแค่มองเธอนั่งเสียใจแบบนั้นไปตลอดทางแทน
“บ้าน!...นี้มันทางกลับบ้านนี่”
บ้านตระกูลหยางบ้านที่เธออยากจะกลับมามากที่สุดแต่ตอนนี้เธอ…. ได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านของตัวเองแต่กลับไม่กล้าเข้าไปได้แต่ยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูบ้านอยู่อย่างนั้นแทนและทุกครั้งที่เธอมองเข้าไปในตัวบ้านภาพเก่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนก็ย้อนเข้ามาจนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ …ที่อกซ้ายขึ้นมาอีกครั้ง
“ทีนคะ!ไปกัน.. เราเข้าไปข้างในกันค่ะ"
“ไม่ต้องกลัวนะพี่จะอยู่ข้างทีนตลอดพี่สัญญา”
สองพูดในขณะที่มือของสองกำลังกุมมือของเธออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอเองก็ไม่รู้แต่ทำไมกลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและผูกพันกับมือคู่นี้เหลือเกิน เพราะตั้งแต่ที่สามีเธอจากไปเธอก็ไม่เคยมีความรู้สึกปลอดภัยอีกเลยจนกระทั่งมือคู่นี้ที่สัมผัสลงมาบนมือของเธอและมันทำให้เธอได้ยืนอยู่ในห้องทำงาน
ของสามีเธออีกครั้งโดยไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมายืนอยู่จุดนี้ได้
และทำไมความกลัวที่เคยมีก่อนหน้านี้มันหายไปตอนไหนกัน เธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้งกับการกระทำของสองในเวลานี้
“พี่รู้ได้ไงว่าตู้เซฟมันอยู่ไหนแล้วพี่หยางเขาซ่อนอะไรไว้ตรงไหนบ้าง” เธอที่ยังคงถามขึ้นอีกครั้งในขณะที่สองกำลังเปิดตู้ลับด้านหลังโต๊ะทำงานเพราะถ้าคนนอกมองมาจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตรงนี้มันสามารถเปิดได้และไหนจะเป็นรหัสเซฟที่แม้แต่เธอเองยังไม่รู้แต่ทำไม?
ชายตรงหน้าเธอถึงรู้หรือเพราะสามีเธอไม่ไว้ใจเธออย่างนั้น และไหนจะเป็นแฟลชไดร์ฟที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะอีกมันแทบจะไม่มีจุดสังเกตช่องลับ ได้เลยด้วยซ้ำแต่สองกลับดึงมันออกมาอย่างแม่นย้ำตอนนี้ในหัวของเธอเองมีแต่คำถามมากมายเต็มไปหมดที่อยากจะถามคนตรงหน้าคำถามที่เธออยากจะรู้คำตอบว่าคนตรงหน้าคือใครกันแน่แต่ทว่าสองกลับตอบมาเพียง
“เรื่องมันยาวค่ะเล่าตอนนี้คงไม่มีเวลาพี่ได้เอกสารที่พี่ต้องการแล้วหนู…เอ่อ….ทีนมีอะไรที่อยากจะเอาในบ้านอีกไหมคะ”
“เรามีเวลาไม่มากนะคะ"
“มีคะที่อยากได้แหวนกับสร้อยของพี่หยาง”
“บนห้องนอนใช่ไหมคะได้ค่ะงั้นเราไปกัน”
หลังจากที่สองพูดจบก็ได้จับมือของเธออีกครั้งเดินตรงไปยังบนห้องนอนของเธอกับสามีในขณะที่เธอกำลังไปเอาสร้อยข้อมือกับเข็มกลัดของลูก
เธออยู่นั้น สองกลับนำสร้อยข้อมือสร้อยคอของสามีนาฬิกาคู่ของเธอกับสามีและกระทั่งแหวนแต่งงานของเธอและสามีมายื่นมาให้ตรงหน้า พลันทำให้ความสงสัยทั้งหมดของเธอกลับยังมีมากขึ้นและมากขึ้นไปอีกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่แล้วรู้ได้ยังไงว่าของทั้งหมดเก็บไว้ตรงไหน
- ผู้เขียน
