ในระหว่างโต๊ะอาหาร ทั้งเขมิกาและธนาต่างก็ตักอาหารเข้าปากเงียบ ๆ ไร้บทสนทนาใด ๆ ระหว่างกัน บรรยากาศรอบโต๊ะดูปกติ…หากไม่นับความอึดอัดที่เกาะแน่นในอกของหญิงสาวทุกครั้งที่สายตาเหลือบไปสบกับดวงตาคมดุของเขา
แต่แล้วเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบนั้นในทันที
“หมอธามเป็นยังไงบ้างลูก?”
เสียงของคุณนพเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ขณะตักอาหารใส่จานตนเอง
เขมิกาเหลือบตาไปทางฝั่งของธนา วูบหนึ่งในแววตานั้นเหมือนแววเยาะหยันแฝงอยู่ แต่เขานิ่งสนิท ไม่แสดงท่าทีใด ๆ ออกมาให้คนรอบโต๊ะสังเกตได้
หญิงสาวหันกลับมาตอบบิดา
“เพิ่งเจอกันเองค่ะคุณพ่อ หนูยังบอกไม่ได้หรอกค่ะ”
น้ำเสียงของเธอพยายามคงความนุ่มนวลไว้ แม้ในใจจะร้อนรุ่ม
“อื้ม...ธนาล่ะว่าไง เห็นหมอธามแล้วเป็นยังไงบ้าง เพราะกับยัยเมย์หรือเปล่า?”
คำถามนั้นทำเอาช้อนในมือของธนาแทบหลุดจากปลายนิ้ว เขาสำลักน้ำเปล่าเบา ๆ พลางยกมือเช็ดริมฝีปากอย่างสงบเสงี
