คงจะเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ หากร่างบางตรงหน้าประตูฟังคนด้านในออกทุกคำ โดยไม่จับใจความเพียงแค่คำศัพท์สำคัญที่แปลออก และยืนเฉยไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน ต่างกับอีกคนที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายราวกับเสแสร้ง กระนั้นใช่ว่าเขาคนนั้นจะดูไม่ออก มารยานี้ใช้ไม่ได้กับมาเฟียอย่างเขา ผู้ชายที่ใช้ผู้หญิงถี่พอๆ กับการทดลองอาวุธออกใหม่ในแต่ละเดือน
" จะเสียงดังทำไม เงียบซะ "
ร่างสูงปรามเสียงต่ำ พร้อมดวงตาสีฟ้าจ้องมองเข้าไปนัยย์ตาลึก ฉ่ำไปด้วยน้ำอย่างไม่วางตา รู้สึกรำคาญคนตรงหน้าเต็มที
" ก็คุณทำให้ฉันกลัว "
ในขณะเกสรเสียงสั่นเครือปานคนขาดสติ
" คุณไม่ได้กลัวผมหรอกเกสร อย่างคุณน่ะ ไม่เลย แม้แค่นิด"
" ฉันขอโทษได้ไหมล่ะ"
" และคนอย่างผม คำขอโทษไม่เคยมีความหมาย รู้อะไรมาบ้าง? "
" คะ "
" ผมถามว่ารู้อะไรมาบ้าง!! "
เสียงตะโกนแข็งกร้าว บ่งบอกถึงความโกรธจัด ไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าสะดุ้งแค่คนเดียว แต่กลับ
