เธอวิ่งฝ่าผู้คนมาตั้งหลัก และยืนมองเปลวไฟข้างหน้าที่โหมขึ้น เสียงร้องโหยหวนของคนเจ็บคนกลัวผสมผสานกันระงม เบื้องหน้าคือโศกนาฏกรรมขนาดย่อม จะเรียกอุบัติเหตุได้รึไม่ เธอเองยังต้องพิจารณา
" กะ เกิดอะไรขึ้น "
บัวผันและบันลือช่างโชคดีที่อยู่ไกลห่าง เลือกมาตั้งซุ้มในมุมอับ ไม่ได้หวังอยากจะได้เงินถึงขนาดต้องจองที่ใกล้ชายหาด
" ฉะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะแม่ "
หญิงสาวตอบเสียงสั่น หลังโผเข้ากอดผู้เป็นแม่เพียงแค่เห็น
" แล้วลูกเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม "
" ไม่จ๊ะแม่ ปะกาไม่เป็นอะไร "
เธอตอบขณะสายตากวาดหาสิ่งอื่น พยายามฝ่าดงควันโขมง ทั้งที่รู้ว่ายากจะหาเจอได้
" ดีแล้ว งั้นเรากลับบ้านกันก่อนนะ ทางนี้ให้ผู้ใหญ่กับพ่อเขาจัดการ "
" แต่ว่า...เขา "
" ใคร? "
บัวผันขมวดคิ้วถาม มองหน้าลูกสาวราวกับกำลังสงสัย ทว่าเพราะก่อนหน้าเธอบอกจะไปเล่นกับเพื่อน มากกว่าจะอยู่ช่วยหล่อน จึงไม่กล้าพูดออกอะไรออกไป
