เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า

ตอนที่2 ขึงไว้กับเตียง

“ปะ...อื้อ...” ข้อมือถูกกดขึงไว้กับเตียง ริมฝีปากบางสวยถูกประกบจูบไร้ความนุ่มนวล น้ำตาหยดน้อยเริ่มไหลเอ่อลงหางตาในขณะที่พยายามดิ้นหนี ไม่ใช่เขาเลย คนที่กำลังทำไม่ดีกับเธอตอนนี้เหมือนไม่ใช่คนที่เธอรักเลยสักนิด ระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งปีกว่าที่ไม่เจอกันเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือ

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ...” ดวงตาคมจ้องมองดวงตาคู่สวยอย่างไม่คิดสงสาร เขายังคงบดจูบคนที่นอนดิ้นสะอึกสะอื้นอย่างมูมมาม ยิ่งนึกถึงภาพที่เขาเห็นเธอมีผู้ชายมาตามตอแยและมาส่งถึงหอพักเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ โกรธที่เธอเคยมาล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาทำให้เขาเจ็บใจอยู่จนถึงทุกวันนี้

“ปล่อยริตานะ ฮือ ฮือ ฮือ” มีโอกาสขอร้องเสียงสะอื้นเมื่อคนตัวโตผละจากการจูบ

“ทำไมกับคนอื่นถึงปล่อยตัวกับมันได้ ทำไมถึงยอมคบกับพวกมันได้” เสียงแข็งพ่นออกมาด้วยความขุ่นเคือง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าที่ผ่านมามีผู้ชายมายุ่งกับหญิงสาวเยอะแค่ไหนแม้ว่าตัวของเขาจะไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยก็เถอะ

“ริตาไม่ได้คบกับใครทั้งนั้น” หากความจริงมันจะทำให้เขาหยุดการกระทำนี้ได้เธอก็ขอให้เขายอมฟังสิ่งที่เธอพูด เพราะเธอไม่อยากให้เขากลายเป็นคนไม่ดีในสายตาเธอเลย

“ไม่คบแล้วให้พวกมันมาตามติด ให้พวกมันมาส่งถึงหน้าหอทำไม”

“พี่ภูรู้ได้ยังไงคะว่ามีคนมายุ่งกับริตา” ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาตามดูเธออย่างนั้นหรือ

“รู้ได้ยังไงมันก็เรื่องของผม”

“หยุดทำแบบนี้เถอะนะคะพี่ภู เชื่อริตาเถอะ ริตาไม่อยากจำพี่ภูในภาพที่ไม่ดีนะคะ”

“หึ่... มาไม้ไหนอีก จะเล่นกับความรู้สึกผมอีกหรือไง” เกลียดน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ของเธอเหลือเกิน ยิ่งฟังมันก็ยิ่งทำให้ภาพวันวานเก่าๆ กลับคืนมา ในภาพนั้นมีแต่เสียงหัวเราะของความสุขแล้วมันก็เป็นภาพที่ทำให้เขาเจ็ปวดในเวลาเดียวกัน

“หลังจากเลิกกับพี่ภูริตาก็ไม่เคยคบกับใคร รู้แบบนี้ก็เลิกทำสิ่งที่ดูถูกตัวริตาซะที”

“อ๋อ ยังทำตัวเป็นสาวบริสุทธิ์ให้ผู้ชายเห็นค่าอย่างงั้นสิ เป็นแบบนี้ก็ดีผมจะได้เป็นคนแรกที่ได้ตัวคุณ หลังจากนี้ก็จะได้ไม่ต้องทำตัวเป็นสาวเวอร์จิ้นโปรยเสน่ห์กับใครอีก”

“ไม่นะคะ” แคว้ก “อ๊าย” เดรสตัวจิ๋วรวมไปถึงเกาะอกถูกกระชากจนขาดวิ่น ไม่นานนักพิมริตาก็เหลือตัวเปล่าล่อนจ้อนด้วยฝีมือภูตะวัน

“หยุดได้ไหม” ถามด้วยเสียงสั่นเครือเมื่อไม่เหลือแรงดิ้นหนี เธอเบือนหน้าหนีเมื่อเขากำลังถอดเสื้อผ้า ทำไมล่ะในเมื่อเขารู้ว่าเธอไม่เคยคบกับใครทำไมยังกระทำป่าเถื่อนกับเธอทั้งที่เธอขอร้องแล้วว่าอยากจะจำแต่ภาพดีๆ ของเขาเท่านั้น ทำไมเขาต้องใจร้ายกับเธอด้วย

“อ๊าย...” พิมริตากรีดร้องจนเสียงหลงเมื่อความใหญ่โตของภูตะวันลุกล้ำเข้ามาในกลางกายของเธอ มือเรียวกำจิกกันแน่นน้ำตาเริ่มพรั่งพรูทะลักออกมาราวหยาดฝนเพราะความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวเหมือนใจจะขาดเสียให้ได้

“อืม...” ภูตะวันหลับตากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันรู้สึกปวดหนึบเมื่อตัวตนเข้าลุกล้ำในตัวของพิมริตาได้เพียงครึ่งเดียว เขารีบกอดรัดหญิงสาวเอาไว้เมื่อรู้สึกว่าเธอกำลังจะดิ้นหนีอีกรอบ

สีหน้าของพิมริตาเริ่มเหยเกขึ้นในเวลาที่คนตัวโตเริ่มใช้แรงบดเบียดตัวตนเข้าไปในตัวของเธอ “อื้อ...” เสียงกรีดร้องถูกกลืนลงไปในลำคอชายหนุ่ม

“อื้อ...ฮือ ฮือ ฮือ” ภูตะวันใช้บดสะโพกส่งตัวตนเข้าไปในกลางกายหญิงสาวจนมิดในเวลาอันรวดเร็วโดยที่ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน ไม่ปล่อยให้เธอได้ส่งเสียงกรีดร้องสะอึกสะอื้นให้กวนใจอีก

ทุกครั้งที่ภูตะวันกระแทกกระทั้นลงบนร่างเล็กหยาดเลือดก็ซ่านกระเซ็นจนเปรอะเลอะเทอะหน้าขาของเขารวมไปถึงผ้าปูเตียง ยิ่งเห็นเช่นนั้นเขาก็ยิ่งภูมิใจที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ มันจะได้คุ้มค่ากับการชดใช้ความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้เธอในตอนคบกัน

และเขาจะถือว่าความบริสุทธิ์ของเธอเป็นของรางวัลปลอบใจในวันที่เธอมาบอกเลิกทำให้เขาต้องเจ็บปวดทั้งที่วาดฝันอนาคตด้วยกันเอาไว้เสียสวยหรู ความเจ็บปวดที่เขาจะมอบให้เธอไม่มีแค่นี้แน่ คนอย่างภูตะวันรักมากก็แค้นมาก เขาจะทำให้เธอเข็ดจนไม่กล้าให้ความหวังและล้อเล่นกับความรู้สึกกับผู้ชายคนไหนอีกเลย

“พอได้แล้ว...” เสียงแหบพร่าอ่อนแรงปนสะอื้นเอ่ยขอร้องคนตัวโต ตอนนี้เธอเจ็บปวดไปทั้งกายทั้งใจร้องให้จนจะไม่มีน้ำตา

“ไม่ คุณจะได้รู้ว่าไม่ควรไปล้อเล่นกับความรู้สึกของใครเค้าอีก” ก่ายกระซิบข้างใบหูขาวเสียงแข็งในขณะที่มือหนายังบดขยำอยู่กับทรวงอกอิ่ม ทั้งสะโพกแกร่งก็ยังคงกระแทกส่งตัวตนเข้าออกในตัวหญิงสาวไม่หยุด

ได้ยินเช่นนั้นพิมริตาได้แต่หลับตาและฝืนทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับ ในเมื่อห้ามการกระทำของเขาไม่ได้ก็ภาวนาให้ผ่านเวลาเลวร้ายนี้ไปโดยเร็ว

ภูตะวันยืนสวมเสื้อผ้าอยู่ข้างเตียงนอนใหญ่ สายตาของเขามองจ้องคนที่นอนสลบเหมือดอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยหยดเลือดไม่วางตา ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยก็มีแก่ใจทำตัวเป็นคนใจดีดึงผ้าห่มปิดร่างกายเปลือยเปล่าให้เจ้าของบ้านก่อนจะวางเช็กไว้ที่หัวเตียงของหญิงสาวและเดินสบายอารมณ์ออกไปจากบ้านหลังเล็กในเวลาที่ฟ้ามืด

ครืน ครืน ซ่า ซ่า...

เสียงฝนที่กำลังกระหน่ำบวกกับฟ้าที่ร้องดังกระตุ้นให้คนที่หลับไม่รู้เรื่องตื่นลืมตาขึ้น

“อะ โอ้ย” สีหน้าเหยเกรู้สึกระบมไปทั้งตั้วขณะชันตัวลุกขึ้นนั่ง

“อะ อื้อ...” ต้องหน้าเสียและล้มตัวนอนลงอีกครั้งเมื่อลุกขึ้นนั่งแล้วความเจ็บจากกึ่งกลางกายแล่นปราบไปทั่วตัว

“ฮึก ฮื่อ ฮือ ฮือ ฮือ...” นอนกอดผ้านวมผืนหนาสะอึกสะอื้นอยู่ในความมืด ความเจ็บปวดในกายว่ามากแล้วความเจ็บปวดที่ใจยิ่งมากกว่าที่รู้ว่าภูตะวันไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

“ทำไม ฮือ ฮือ ฮือ...” ความโกรธความผิดหวังผสมปนเปกันไปหมด หากโลกนี้สามารถย้อนเวลากลับไปได้เธอก็อยากจะย้อนกลับไปยังตอนที่สอบชิงทุนเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำแห่งนั้น จะได้ไม่ต้องเจอกับสายตาผู้คนที่ดูถูกดูแคลนแบ่งชนชั้น รวมถึงไปรักคนที่ไม่คู่ควรด้วย...