“วันนี้หนูแซนดี้ของปู่สวยมากเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะคุณปู่” แซนดี้ยกยิ้มตอบรับ ดวงตาสวยคมเป็นประกายภายใต้เมคอัพที่แต่งแต้มอย่างพิถีพิถัน เธออยู่ในชุดราตรีสีทองอร่าม แหวกผ่าสูงจนเกือบถึงขาอ่อน ผิวขาวเนียนตัดกับผ้าสีทองที่เล่นแสงกับโคมไฟเหนือหัวเป็นประกายวับวาว เส้นผมถูกรวบขึ้นเผยลำคอระหง ประดับด้วยสร้อยเพชรและต่างหูระยิบตา เรียกได้ว่าเพอร์เฟกต์จนแม้แต่เธอเองยังอดเหลือบมองเงาสะท้อนในกระจกด้วยความพอใจไม่ได้
โรฮานยืนอยู่ไม่ไกล เขาอยู่ในชุดสูทสีดำเข้ม เนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว เส้นผมถูกเซ็ตเรียบเปิดใบหน้าคมคาย สายตาคมกริบตวัดมองเธออยู่แวบหนึ่งจนหัวใจของแซนดี้เหมือนสะดุดไปชั่วขณะ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นผู้ชายแสนดื้อด้านและโง่งมอย่างที่สุด... เธอคงเผลอตกหลุมรักผู้ชายตรงหน้านี้ไปแล้วจริงๆ
“โรฮาน” เสียงปู่ดังขึ้น
“ครับปู่”
“ดูแลหนูแซนดี้ให้ดี อย่าให้เธอต้องพูดเรื่องถอนหมั้นกับแกอีก” น้ำเสียงจริงจังของผู้เฒ่า
