“คริส ตื่น วันนี้นายมีเรียนแปดโมง” ฉันปลุกคนที่นอนหันหลังให้อีกฟากของเตียง และก็อีหรอบเดิมที่ก่อนจะยอมตื่นเขาก็ต้องพลิกตัวมากอดแล้วก็ทำเป็นงัวเงียก่อน ฉันปล่อยให้เขากอดสักห้านาทีค่อยปลุกอีกรอบ
“คริส เดี๋ยวไปเรียนสายนะ”
“ขี้เกียจตื่น เมื่อคืนกว่าจะได้นอน หนาวด้วย” เขาบ่นงึมงำ ทำเป็นกอดฉันแน่นขึ้น
“ความผิดใครล่ะ ฉันเตือนนายแล้วว่าตัวเองมีเรียนเช้า”
“ความผิดเธอ”
“ความผิดฉันได้ไงเล่า”
“น่าเอา” เขาตอบกลับมาทันควัน ก็เลยหมดคำจะเถียง คริสนอนกอดฉันนิ่งๆ ครู่หนึ่ง เขาขยับตัวแต่แทนที่จะลุกไปอาบน้ำกลับลุกมาจูบฉันเสียอย่างนั้น
“คริส พอแล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน” เมื่อมือเขาเริ่มเลื้อยก็ต้องออกแรงห้าม เกือบเดือนแล้วที่เรามีความสัมพันธ์แบบนี้ต่อกัน เขามานอนห้องฉันแทบทุกคืน ถ้าวันไหนฉันแซวให้กลับไปนอนห้องตัวเองบ้างเขาก็ลากฉันไปนอนด้วยอยู่ดี
“เธอรู้ว่าฉันทำทันน่าชมพู...หรือสายหน่อยก็ไม่เป็นไร อาจ
