ผมเลยมุ่งหน้าสู่เป้าหมายที่เล็งไว้ตั้งแต่แรก เป็นร้านบุฟเฟต์ทะเลเผาที่อยู่ติดแม่น้ำ เห็นคนรีวิวว่าอร่อยและบรรยากาศดีก็เลยอยากลอง...ตอนมาถึงก็พอดีมืดสลัวๆ ชมพูนี่เดินยิ้มเลยเมื่อเข้ามาในร้าน เราเลือกโต๊ะบนระเบียงที่ยื่นออกมาเหนือแม่น้ำ อากาศกำลังดี เฮ้อ ไม่คิดว่าตัวเองจะมีอารมณ์มานั่งกินบรรยากาศแทนข้าวได้
“สวยมากเลย นี่นายรู้จักร้านแบบนี้ด้วย”
“เสิร์จในเน็ต” ผมตอบหน้าตาย คนที่กำลังยิ้มๆ อยู่มองตาคว่ำ แต่ก็แค่นั้นเธอก็หันไปมองรอบๆ แล้วก็ยิ้ม ดูพอใจมากๆ จนพนักงานมารับออร์เดอร์ถึงพากันไปตักอาหาร
“คริสฉันเอากุ้งไปได้ไหม”
“จะกินก็ตักไปสิ ถามเพื่อ”
“ก็ขี้เกียจแกะ นายแกะไหม” ถามแบบนี้คือจะขอให้ผมแกะกุ้งให้อีกแล้ว ผมไม่ตอบ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนยายนั่นถึงยิ้มแล้วตักกุ้งใส่จานจนพูน
“น้ำจิ้มไหวไหมคริส” เธอถามหลังจากที่เนื้อบนเตาเริ่มสุก
“ก็...งั้นๆ” ที่โคราชอร่อยกว่า
“แต่ก็ไม่แย่”
