ไม่รู้ว่าเพราะคริสกลัวว่าฉันทดลองจะทำมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นให้เขากินหรือเปล่า ถึงพาฉันดูหนังต่อแล้วหาข้าวเที่ยงกินข้างนอกเลย ฉันบ่นอยากกินส้มตำก็พาขับรถวนหาร้าน ได้กินข้าวเที่ยงตอนบ่ายสามกว่าๆ แล้วค่อยกลับห้อง คงกะว่าไม่ต้องกินมื้อเย็นกันเลยทีเดียว
คริสขนของที่ซื้อมาไว้ห้องฉันทั้งหมด ทั้งของสดของแห้งขนมนมเนยต่างๆ เราถึงเพิ่งแยกกันตอนหกโมงเย็นนี่เอง ฉันเข้าไปอาบน้ำแล้วกระโดดขึ้นเตียง เอาพี่หมีมานอนข้างๆ หยิบมือถือมาเล่นเกมบ้าง ส่องโซเชียลบ้าง อยู่กับมันได้เป็นสองสามชั่วโมงได้ตามปกติ จนคริสทักมา
คริส : หิว มีมาม่าใช่ไหม
ชมพู : มี มีทั้งมาม่าคัพ แล้วก็แบบเป็นห่อ เอาไหม
คริส : อืม เดี๋ยวไปหาที่ห้อง
ฉันมองนาฬิกา เพิ่งแยกกันได้แค่สามชั่วโมงก็จะเจอหน้าเขาอีกแล้ว...การออกมาเรียนไกลบ้านก็ดีแบบที่คริสว่าจริงๆ ด้วย...บ้าไปแล้ว นี่ฉันกำลังคิดว่าการได้อยู่กับผู้ชายตามลำพังเป็นเรื่องดีอย่างนั้น...แต
