“คุณหนูหากท่านแอบออกไปเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ”
“ข้าแค่ออกมาซื้อยา หรือเจ้าอยากให้ฮ่าวตูรู้ว่าข้าแอบปืนต้นไม้จนตกลงมาได้แผลเช่นนี้”
ซูลี่ส่ายหัวออกมาทันที หากรู้ว่าคุณหนูแอบปืนต้นไม้จนบาดเจ็บก็คงตัดต้นไม้ในจวนทิ้งจนหมดเป็นแน่
“ตอนนี้ข้าให้ฮ่าวตูไปดูเด็ก ๆ ที่จวน ช่วงเวลานี้ข้าจะรีบไปรีบกลับ”
“แต่โรงหมอในจวนก็มีนะเจ้าคะ”
“เหอะ เรื่องข้าบาดเจ็บก็คงได้ไปถึงท่านพ่อนะสิ เอาเป็นว่าเจ้านอนเฉย ๆ บนเตียงของข้าแล้วรอข้ากลับมาก็พอ”
“แต่ว่า.....”
“ซูลี่ ข้าไว้ใจเจ้าที่สุดนะ เจ้าจะไม่ทรยศข้าไปเข้าข้างฮ่าวตูใช่หรือไม่”
ฟางหรงพูดออกมา นางแสร้งทำสีหน้าเสียใจบีบน้ำตาออกมา ซูลี่ที่เห็นเช่นนั้นก็รีบขึ้นไปนอนบนเตียงตามคำสั่งทันที
“ข้าเชื่อฟัง ข้าเชื่อฟังคุณหนูเจ้าค่ะ”
ฟางหรงที่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา นางแต่งตัวเป็นซูลี่ก่อนจะเดินออกจากจวนไป แท้จริงแล้วไม่ใช่ว่าจะไปโรงหมอแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะวันนี้นาง
