ตอนที่3 คนที่ไม่อยากเจอ

1236 คำ

“เดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อน” ไอ้ชินที่คงจะเก็บกดมากเกินไป มันเลยต้องลุกไปห้องน้ำ “มึงไปต่อข้างบนเลยก็ได้ไหม” ไอ้ไมค์ตะโกนไล่หลังไอ้ชินไป ตอนนี้มันหันมานั่งดื่มนั่งคุยกับผมแล้ว แต่สาวมันยังไม่ได้ไปไหนหรอกก็ซบมันอยู่ข้างๆ นี่แหละ สงสัยมันคงเหนื่อย ไปอยู่ในนั้นนานมันคงขาดอากาศหายใจ “แล้วมึงไม่ต้องการ?” ผมเลิกคิ้วถามมันบ้าง เพราะตอนแรกก็เห็นแม่งเมามันอยู่กับสาวอย่างกับจะรวมร่างกันแล้ว “ยัง กูไว้ดึกกว่านี้ก่อน” ผมก็หลงคิดว่าแม่งไม่ต้องการ “เวรแล้วพวกมึง!” เป็นไอ้ชินที่กลับมาจากห้องน้ำคนเดียวหลังจากหายไปนานสองนาน แต่อาการมันตอนนี้ดูตกใจแปลกๆ แม่งไปเจอผีมาหรือไงวะ “เจองูหรือไงไอ้ห่า ทำซะตกใจหมด” ไอ้ไมค์หันไปว่าไอ้ชิน แล้วไอ้งูที่มันว่าก็หมายถึง(ของผู้ชาย)นั่นแหละ “ยิ่งกว่าเจองูอีก!” ไอ้ชินตอบกลับมาด้วยอาการหอบ “แล้วมึงเจออะไรวะ” ผมถามมันบ้าง “กูเจอน้องมึง!” ไอ้ชินหันไปตอบไอ้ไมค์ “ยัยหมวยเหรอ!?” ไอ้ไมค์ถามไอ้ชิน “เออ! แล้วที่สำคัญกำลังมาทางนี้!!!” “ฉิบหาย! มาไม่บอกกูไอ้น้องเวร!” ไอ้ไมค์บ่นน้องตัวเองออกมาอย่างคาดโทษ มีมี่นี่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอ้ไมค์ และพวกผมก็รู้จักเพราะเรียนโรงเรียนด้วยกัน แล้วที่แย่สำหรับผมก็คือถ้ามีมีมี่ที่ไหน ก็ต้องมียัยเด็กปีศาจที่นั่น “งั้นกูกลับก่อนนะ” ผมบอกพวกสองตัวก่อนจะลุกเพื่อพามาด์ยกลับ แต่ไม่รู้ว่าโชคไม่เข้าข้างผมหรือยังไง เมื่อมีมี่เดินมาถึงโต๊ะของพวกผมกับเพื่อนเธออีกสองคน และคนที่ผมไม่อยากเจอก็กำลังส่งรอยยิ้มปีศาจมาให้ “ไปไหนคะที่รัก” และไม่ยิ้มเปล่า เธอเดินเข้ามากระแทกมาด์ยออกแล้วควงแขนผมไว้ “ว๊าย! แกเป็นใคร” มาด์ยที่ถูกกระแทกออกไปถามออกมาด้วยเสียงที่เอาเรื่อง “เป็นคนสำคัญของพี่เฟส” ยัยปีศาจตอบออกมาด้วยรอยยิ้มร้ายๆ ปกติแม่งก็ร้ายตลอดเวลาอ่ะ “ฉันได้ข่าวว่าแฟนพี่เฟสไม่ใช่เธอนะ!” มาด์ยพูดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ซึ่งมาด์ยก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่นที่คิดว่าผมกับใบปอเป็นแฟนกัน ผมเองก็ไม่เคยคิดปฏิเสธเพราะไม่ได้เดือดร้อนอะไร อีกทั้งยังไว้ใช้เหตุผลนี้บอกปัดผู้หญิงที่ไม่คิดจะสานต่อด้วยเช่นกัน “นี่ขนาดรู้ว่าเขามีแฟนนะ ยังกล้ามาอ่อยเขาอีก สงสัยจะเป็นอาชีพสินะ...” “อ่อ! แล้วอีกอย่างยัยนั่นอ่ะแฟน แต่ฉันอ่ะสำคัญกว่าแฟน” “ถ้าเธอสำคัญจริงพี่เฟสเขาจะมีแฟนเพื่ออะไรล่ะ” มาด์ยกอดอกถามยัยเด็กปีศาจออกไปอย่างเหนือกว่า “รู้จักของว่างไหม เหมือนเธอน่ะ” แล้วมีเหรอที่ยัยเด็กปีศาจนี่จะสะทกสะท้านกับสิ่งที่มาด์ยพูด แถมเธอยังพูดตอกกลับไปสั้นๆ แต่ได้ใจความอีกต่างหาก “อร้ายยย! อีบ้า! แกสิของว่าง!!!” มาด์ยเริ่มวีนแตกออกมา “ปล่อย” ผมพูดออกไปเสียงนิ่ง และมันเป็นปกติเวลาที่ผมอยู่กับยัยนี่ผมจะไม่พูดเลยถ้าไม่จำเป็น จากคนที่พูดก็กลายเป็นเย็นชาใส่เธอทันที “แหมที่รักก็ เขาขอโทษนะที่ทำให้ตัวเองงอน” ยัยปีศาจร้ายเล่นบทคนรักทันทีที่ผมบอกให้ปล่อย “นี่! พี่เฟสเขาบอกให้ปล่อยแล้วหูหนวกหรือไง!” มาด์ยขยับเข้ามาดึงแขนของยัยปีศาจออกอย่างแรง “มาด์ยอย่า” ผมห้ามมาด์ยออกไป ไม่ได้เป็นห่วงยัยเด็กปีศาจหรอกนะ แต่ห่วงมาด์ยนั่นแหละ ก็ยัยนี่เวลาโกรธมันปีศาจร้ายชัดๆ “ทำไมคะ” มาด์ยหันมาถามผมอย่างไม่เข้าใจ “ก็เขาเป็นห่วงฉันไงล่ะ” ยัยปีศาจพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างชัดเจน “จริงเหรอคะพี่เฟส” มาด์ยหันมาถามผมแทน “เปล่า” ก็ไม่ได้เป็นห่วงจริงๆ “หึ! พี่เฟสเขาบอกว่าไม่ได้เป็นห่วงแกอ่ะ” มาด์ยกอดอกพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยกลับไปอีกครั้ง “ไม่สวยแล้วยังโง่อีกนะ เขาพูดแค่นี้ก็เชื่อ...” “ขนาดเธอเองยังรู้ว่าเขามีแฟนแต่เขายังมาเล่นกับเธอ เธอคิดเหรอว่าเขาจะเอาเธอจริง ของเน่าๆ ไม่มีใครอยากได้หรอก” ยัยปีศาจปล่อยมือจากการเกาะผมหันไปกอดอกพูดใส่หน้ามาด์ยด้วยสีหน้าที่แสนจะดูถูก “กรี๊ด! แกว่าฉันเหรอ!” มาด์ยกรีดร้องออกมาด้วยความไม่พอใจทันที “.....” ยัยปีศาจไม่ตอบแต่ยกยิ้มมุมปากออกมาได้โคตรกระตุกเบื้องล่างเลย ขนาดผมเป็นผู้ชายนะเนี่ย “ปากดีแบบนี้ต้องเอาเลือดออกจากปากบ้างแล้ว!” มาด์ยที่ตอนนี้มีอารมณ์โกรธอย่างควบคุมไม่อยู่ พูดพร้อมกับพุ่งเตรียมเข้าไปตบยัยปีศาจนั่น “มาด์ยอย่า!” ผมที่ห้ามมาด์ยไว้แต่ไม่ทัน เพราะเธอเข้าไปแล้ว พรึ่บ! ปึก! ตุบ! “โอ๊ย!!!” ตอนนี้มาด์ยล้มลงกับพื้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “จะไปไหนคะ!” ผมที่กำลังจะเดินไปหามาด์ยก็ถูกมือของยัยปีศาจจับไว้ “.....” แต่ผมไม่สนใจหรอก แกะพร้อมสะบัดมือเธอออกแล้วเดินไปช่วยพยุงมาด์ยให้ลุกขึ้น “เธอลงไปหาเศษเหรียญเหรอ” ยัยปีศาจถามมาด์ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่โคตรจะร้ายกาจไร้ความสำนึกผิดตั้งแต่เด็กยันโ “แก!” มาด์ยเรียกยัยปีศาจออกมาอย่างโกรธแค้น “ฉันไม่มีเหรียญน่ะ เอาแบงค์ไปแทนได้ไหมอ่ะ...” “เอ...แต่ถ้าใช้เงินแบงค์ก็คงยัดปากแกไม่ได้สินะ” ยัยปีศาจถามพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินตัวเองมาถือ “พอได้แล้ว ไม่งั้นฉันบอกแม่เธอแน่” ผมขู่ยัยปีศาจออกไป เพราะยัยนี่ค่อนข้างกลัวแม่ แต่ก็ไม่ได้กลัวขนาดที่จะไม่ดื้อหรอกนะเพราะเธอมีคนคอยให้ท้ายอยู่ตลอด “บอกไปสิ” เธอตอบผมกลับมาพร้อมกับยักไหล่ใส่อย่างไม่แคร์ “มาด์ยเจ็บค่ะพี่เฟส พามาด์ยกลับห้องหน่อยนะคะ” มาด์ยหันมาบอกผม สีหน้าเธอตอนนี้ก็คงจะเจ็บจริงๆ นั่นแหละ ก็ถูกยัยปีศาจหลบฝ่ามือได้แล้วถีบเธอล้มลงที่พื้นอย่างแรงนี่ “ต้องให้ฉันช่วยสวดส่งไหมอ่ะ” ยังมีหน้ามาถามด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอยู่อีก ผมบอกแล้วว่ายัยนี่มันปีศาจร้ายชัดๆ ผมเลยตัดปัญหาพามาด์ยเดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปส่งที่คอนโดเธอ เพราะกว่าผมจะตัดสินใจกินเหยื่อแบบนี้ก็ไม่บ่อย ส่วนยัยปีศาจนั่นไม่ได้ตามมาหรอก เพราะนิสัยของเธอแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจและอยากเอาชนะผมแค่นั้นแหละ ถ้าพอใจก็จะหยุดเอง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more