ใต้ต้นไม้สุดทางริมระเบียงลับสายตาผู้คนของเรือนพักหลังตำหนักฮุ่ยเยี่ยน
ซานซานยืนกอดอกพิงต้นไม้อยู่นิ่งๆ รอบกายแผ่ซ่านกลิ่นอายเย็นเยียบ แววตาน่าพรั่นพรึงตลอดเวลา
เบื้องหน้านางคือซูเหยา กำลังคุกเข่าร่ำไห้ขอร้องไม่หยุด
“ข้ายินดีตัดสัมพันธ์กับอาเจี๋ย ไม่เจอหน้าเขาอีกชั่วชีวิต เพื่อให้พี่ซานอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก รักกันปรองดองยืนยาว ขอแค่พี่ซานให้อภัยเขา”
เจ้าของนามหรี่ตา สีหน้าเฉยชา ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา เพียงปล่อยให้อีกฝ่ายพล่ามไปเช่นนั้น ในใจนางยังครุ่นคิดแน่วนิ่ง
ซูเหยาเคยบอกว่ามีคนรักเป็นองครักษ์ตั้งแต่เข้าวังครั้งที่อายุได้แค่สิบสาม ยามนี้อายุสิบเก้า คำนวณแล้วก็หกปี
นั่นมิใช่ว่ารักอยู่กับเหย่หนิวก่อนนางหรือไร?
ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ซานซานลอบกลอกตามองฟ้าอันไกลโพ้น แอบตัดพ้อด้วยความขมขื่นใจ
อาจารย์! ท่านส่งข้ามาให้เป็นแม่ของลูกแก่ชายที่มีคนรักอยู่แล้วได
