“เด็กดี...” รู้สึกอ่อนไหวทุกครั้งยามที่ปริญเรียกเธอด้วยถ้อยคำนี้ เสียงพร่าสั่นเย้ายวนในห้วงอารมณ์ยามที่เราสองคนกำลังเป็นของกันและกัน
บุญรักษาสบตาคนที่ใต้ร่างที่ทำเป็นยอมสยบให้เธอหากสายตาเขาเหมือนกองไฟที่พร้อมจะแผดเผาเธอ
“แรงอีกนิดสิบุญษา เธอทำได้น่า” บุญรักษาอดค้อนให้ไม่ได้ เธอขย่มจนแทบจะหมดแรงแล้วยังบอกให้แรงอีก แต่ใจก็ฮึดสู้ เม้มปากก้มหน้า กดมือบนแผ่นท้องของเขาแล้วบดสะโพกลงบนตัวเขาด้วยความปรารถนาในกายทั้งมวล
“อืม บุญษา เธอ” คนที่ทำเป็นแกล้งเธอในตอนแรกกัดฟันครางเสียงพร่าอย่างเสียทรง มือบีบขยำบั้นท้ายอย่างเมามัน ก่อนจะย้ายขึ้นมาบีบเอวคอดกิ่วที่เขารู้สึกเหมือนจะบีบให้แหลกคามือได้ทุกครั้ง บังคับให้เธอกระแทกกระทั้นเข้าใส่ หลับตาเปล่งเสียงครางเหมือนเจ็บปวด เร้าอารมณ์คนมองให้รู้สึกอยากบดขยี้เขา
“อืม บุญษา แรงอีก” เธอไม่รู้ว่ามันจะแรงได้อีกแค่ไหน หลับหูหลับตาปล่อยร่างกายไปตามอารมณ์ความรู้สึก
