“ค่ะ” บุญรักษาเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยังจอดรถขวางทางเข้าจึงพยายามตั้งสติให้ดี ขับรถไปหาที่จอดที่เหมาะสมแล้วหยิบกระเป๋าทำงานของปริญลงจากรถมาด้วย ค้นหาบัตรประชาชนและบัตรประกันสุขภาพติดต่อห้องบัตร เธอลนลานไปหมดแต่ก็ยังมีสติโทรหาขจรเดชเพราะวันนี้ปริญมีนัดสำคัญ
“เธอเหรอ ฉันโทรหาปริญไม่รับสาย คุณปราโมทย์มาถึงสักพักแล้วนะ”
“คุณเดชคะ ตอนนี้คุณโปรดอยู่โรงพยาบาล อยู่ห้องฉุกเฉิน”
“ว่าไงนะ ตาโปรดเป็นอะไร”
“ไม่แน่ใจค่ะ หมอกำลังดูอยู่ คุณโปรดวูบจนขับรถต่อไม่ได้บุญษาเลยพามาโรงพยาบาล ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน หมอยังไม่ให้บุญษาเข้าไปดู”
“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ อืม เธอดูตาโปรดไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวทางนี้ฉันคุยกับคุณปราโมทย์เอง เดี๋ยวฉันเข้าไป ถ้ามีอะไรก็โทรบอกฉันนะ”
“ค่ะคุณเดช”
พอวางสายจากขจรเดชก็นั่งมองประตูห้องฉุกเฉินด้วยหัวใจที่ร้อนรน เวลาช่างเดินช้าในความรู้สึกเธอ มีคนไข้ คุณหมอ พยาบาลเดินเข้าออกคนแล้ว
