หย่ากลับไปเหมือนเดิม

จูบอยู่ทุกคืน

ปริญรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับเธอได้จริงๆ เขาไม่ลงมาหาเธออีกแล้ว เธอกับเขาก็เจอกันน้อยลง เพราะพอขึ้นปีสี่เทอมหนึ่งปริญก็ฝึกงาน บริษัทเขาอยู่คนละทางกับโรงเรียนเธอเลยไม่ได้มาส่ง ตอนเกิดอุบัติเหตุใหม่ๆ เขามาส่งเกือบทุกวัน ถ้าวันไหนเจ้าตัวเลิกค่ำรุ้งรดาก็ให้คนที่บ้านมารับ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยอยากให้เธอขี่มอเตอร์ไซค์มาเรียนเอง

เธอจะเจอกับปริญแค่ตอนเขาใช้เอาของกินขึ้นไปให้ หรือชวนเล่นเกมนานๆ ครั้งเท่านั้น แม้ว่าเทอมนี้เขาจะกลับบ้านเกือบทุกวันก็ตาม

อย่างวันนี้ที่ปริญส่งข้อความให้เธอเอายาแก้ปวดขึ้นไปให้ตอนห้าทุ่ม ปกติเธอก็เต็มใจให้เขาใช้ทุกเรื่องอยู่แล้วยิ่งพอเจ้าตัวบอกไม่สบายก็ยิ่งห่วง รีบไปหายาและเอาขึ้นไปให้เขา ถือขวดน้ำเผื่อไว้ด้วยแม้บนห้องเขาจะมีตู้เย็นก็ตาม

บุญรักษาเคาะประตูและรอตามมารยาทก่อนจะเปิดประตูห้อง เดินเข้าไปตรงโซฟาหน้าทีวีที่ปกติเขามักจะอยู่ตรงนี้เวลาเธอขึ้นมาหาแต่ก็ไม่เจอเขา มองส่องไปที่ห้องนอนของเขาที่ไฟยังปิดอยู่ ใจก็ยิ่งนึกห่วงว่าปริญจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ก้าวเร็วๆ ไปยังห้องนอนของเขา แสงสลัวๆ จากไฟด้านนอกทำให้เห็นปริญในสภาพเปลือยท่อนบนนอนคว่ำบนเตียง

“คุณโปรดคะ บุญษาเอายาแก้ปวดขึ้นมาให้แล้ว” เขายังเงียบและไม่ขยับตัว บุญรักษาจึงขยับเข้าไปหาเขาใกล้ๆ

“เอ่อ คุณโปรด ไม่สบายมากหรือเปล่าคะ คุณโปรด” พูดเสียงดังกว่าเดิมแต่เขาก็ยังเงียบ ยิ่งใจไม่ดี

“เอ่อ บุญษาขออนุญาต” เธอยื่นมือไปแตะแผ่นหลังกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่สบาย ตัวเขาอุ่นๆ ไม่ร้อนมาก ไม่รู้ว่าเป็นอุณหภูมิปกติหรือเปล่า แต่ก็ลองเรียกเขาอีกทีพร้อมเขย่าตัวเบาๆ

“คุณโปรด คุณโปรดคะ ตื่นมากินยาก่อนไหม” เขาขยับตัวเหมือนขี้เกียจ ก่อนจะพลิกตัวมองเธอ ดวงตาเขาแดงก่ำจนบุญรักษาเชื่อว่าเขาจะไม่สบายมาก จนอีกฝ่ายดึงแขนเธอแรงๆ ให้ตั้งหลักไม่ทันเซล้มลงไปบนตัวเขาและกอดไว้แน่น บุญรักษาถึงได้กลิ่นเหล้าจากร่างกายและลมหายใจของเขา หัวใจเธอตื่นตระหนก

“คุณโปรด” พยามยามดันตัวขึ้นแต่ปริญก็กอดเธอไว้แน่น

“เอ่อ คุณโปรดปล่อยบุญษาก่อน”

“ไม่” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเพียงประโยคเดียวนั้นบุญรักษาที่คุ้นเคยกับปริญดีรู้สึกว่าเขากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง...แล้วเจ้าตัวก็เมาด้วย เธอก็ยิ่งตื่นกลัว ปริญไม่เคยแกล้งเธอในลักษณะนี้มาก่อน ยิ่งมือหนาลูบไล้ตามแผ่นหลังเธอยิ่งแทบจะกลั้นหายใจ หวาดหวั่นจนตัวสั่นเทา

“เธอโตมากแล้วนะบุญษา รู้ไหม โตพอที่ผู้ชายสักคนมันคิดจะทำอะไรๆ กับเธอได้แบบที่เธอคิดไม่ถึงเลยละ” เขากำลังโกรธ มีบางเรื่องรบกวนจิตใจมาตลอดแต่ไม่อยากยอมรับ...เขาเห็นว่าหลังๆ มานี้ บุญรักษามีเพื่อนผู้ชายคนเดิมๆ มารับมาส่งตลอด

“อยากรู้ไหมว่าผู้ชายอย่างฉันทำอะไรเธอได้บ้าง” เขาพลิกร่างเล็กลงใต้ร่างได้อย่างง่ายดาย มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือไล้ขึ้นมาตามเรียวแขนที่ทำให้บุญรักษาขุนลุกเกรียว สั่นเทาจนเขาสัมผัสได้

ปริญสูดหายใจลึก ข่มอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองที่ปล่อยให้มันไร้เหตุผลโดยใช้เหล้าเป็นตัวช่วย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้บุญรักษากลัวเขาขนาดนี้ ทิ้งตัวลงข้างๆ ดึงเธอมากอดแนบอก ยิ่งรู้สึกชัดว่าอีกฝ่ายกลัวเขาจนตัวสั่น

“คุณโปรด คุณโปรดปล่อยบุญษาดีไหมคะ คุณโปรดดื่มหรือเปล่า” ถามเสียงสั่นทั้งๆ ที่ใจก็กลัวว่าเขาจะยิ่งโกรธ แต่ถ้าปล่อยให้เขานอนกอดเธอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาอาจจะทำอะไรเธออีกก็ได้

ปริญเองยหน้ามองเธอ ใช้มือลูบผมที่ปิดใบหน้าขึ้นให้

“ฉันดื่มนิดหน่อย ไม่ได้เมาขนาดนั้น ไม่ต้องกลัวฉันไม่ทำร้ายเธอ” อย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็ดึงสติตัวเองไว้ได้ บุญรักษาเชื่อถือในคำพูดของเขาเสมอ หากตัวเธอยังสั่น...สั่นออกมาจากความรู้สึกในหัวใจเมื่อเขาบอกว่าจะไม่ทำร้ายแต่มือยังไล้ใบหน้าอ้อยอิ่ง...และหยุดที่ริมฝีปากเธอ

“ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกบุญษา” ย้ำคำเดิมหากสายตาจดจ้องที่ ริมฝีปากด้วยความรู้สึกหวงแหน และเขาไม่อาจปล่อยเธอให้เป็นของคนอื่นได้ ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาหา เหมือนต่างก็ต้องมนตราอะไรสักอย่าง บุญรักษาไม่หลบหลีก เด็กสาวหลับตาพริ้มตอนที่เขาจูบเธอ...

ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบชิดลงมา กดนิ่งอยู่เนิ่นนานในความรู้สึกก่อนที่จะคล่อยๆ คลึงเคล้าและจูบเธอลึกซึ้ง ลิ้นหนาสอดสัมผัสสำรวจในโพรงปากเกี่ยวต้อนเธอให้กระหวัดรัดรึง เป็นจูบที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ หลงลืมทุกสิ่ง มันเต้นรัวอยู่ในอก จนเขาถอนจูบก็เผลอมองตามเลื่อนลอย ก่อนจะรีบหลบสายตาเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้เราจูบกัน

เขาดึงร่างเล็กแนบอก ลูบแผ่นหลังคล้ายต้องการปลอบ...ปริญกำลังคิดว่าบุญรักษาโตพออย่างที่เขาบอกเธอไปเมื่อครู่หรือยัง...ตอนนี้เธอเป็นเด็กมอหกอายุสิบแปด ถ้าเขาทำอะไรไปมากกว่านี้อย่างน้อยๆ ก็คงไม่โดนพรากผู้เยาว์ แต่ในความรู้สึกเขาบุญรักษาเด็กมาก

ปริญถอนหายใจ หักห้ามใจที่จะทำอะไรมากไปกว่านี้ทั้งๆ ที่ความรู้สึกหวงแหนเต็มอก ไม่รู้ว่าทำไมถึงหวงได้ขนาดนี้...ก็เขาเห็นเธอมาก่อนใคร เห็นมาตลอด จะให้เธอไปเป็นของคนอื่นมันก็ยอมไม่ได้...อย่างนั้นแหละ ไม่น่ามีอะไรซับซ้อนมากไปกว่านั้น

“นอนเถอะ”

“แต่บุญษา”

“ตีสี่ฉันปลุก เธอค่อยกลับห้อง” ใจเธอคัดค้าน หากร่างกายไม่กล้าจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี้ ยอมเขามาแต่ไหนแต่ไร...แม้เรื่องแบบนี้บุญรักษาไม่ควรต้องยอม แต่หัวใจเธอก็ไม่ได้ขัดขืนเต็มร้อยแบบไม่รู้เหตุผล

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ทำอะไร”

แต่จูบเธอ...ได้แต่เถียงในใจ หรือสำหรับปริญ จูบ...ไม่นับว่าทำ

“แล้วยาแก้ปวด” พอสั่งหัวใจตัวเองให้สงบได้บ้างก็ยังไม่ลืมห่วงเขา

“ไม่กินหรอก ฉันปวดหัวเพราะกินเหล้า นอนหลับสักตื่นน่าจะหาย เธอก็ควรรีบนอน พูดกันไปมาจะให้ฉันปวดหัวไม่หายหรือไง” ก็กลับมาโยนความผิดให้เธอตามงานถนัดของเขา บุญรักษาลอบผ่อนลมหายใจยาวเหยียด ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานอนกอดเธอ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับกอดของเขาพอสมควร แต่มันไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ ขนาดตอนนั้นเขากอดเพราะมีเหตุผลใจเธอยังสั่นไหว แล้วนี่จะให้เธอหลับลงได้อย่างไร

“นอนสิ” ผ่านไปสักสิบนาทีเขาก็สั่งให้เธอนอนอีกรอบ แม้ บุญรักษาจะพยายามนอนนิ่งๆ แล้วแต่คนที่กอดเธออยู่ก็คงรู้ว่าเธอเกร็งแค่ไหน

“ถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นมาปวดหัวเพราะไม่ได้นอนเธอจะโดนนะบุญษา” ขู่เธออีกแล้ว แต่คำขู่นี้ทำให้เธอฟุ้งซ่าน เพราะเดาคำว่า “โดน” ของเขาไปต่างๆ นานา

บุญรักษาพยายามข่มตาให้หลับ และก็เหมือนคืนแรกๆ ที่เขาไปนอนด้วยและกอดเธอแบบนี้ที่สุดท้ายเธอก็ไว้วางใจกับอ้อมกอดของเขา และหลับลงได้ในที่สุด หลับสนิทจนเขามาปลุกเอาตอนตีสี่

“บุญษา ตื่นได้แล้ว ตีสี่แล้ว”

“อื้อ” เธอยังงัวเงีย ปกติจะตื่นประมาณตีห้าถึงตีห้าครึ่ง ตีสี่นี่กำลังหลับสบาย

“จะนอนต่อเหรอ แล้วแต่นะ” เหมือนเขาอารมณ์ดีและกำลังพูดหยอกล้อเธอ บุญรักษาเงยหน้ามองอีกคน ปรับสายตาให้ชินกับความมืดแล้วก็บังคับตัวเองให้ตื่น

ค่อยๆ ดึงตัวออกจากเขา ปริญเปิดไฟหัวเตียงให้

“รู้หรือยังมันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยที่ต้องตื่นตีสี่น่ะ”

บุญรักษาอดค้อนให้ไม่ได้ จะเป็นเขาที่ตื่นตีสี่ออกจากห้องเธอ หรือเธอที่ต้องตื่นตีสี่แล้วลงจากห้องเขา บุญรักษาก็ไม่ได้เป็นคนต้นเรื่องเลยสักครั้ง

“บุญษาลงไปข้างล่างแล้วค่ะ”

“อืม”

เธอไม่พูดอะไรกับเขาอีก เดินออกจากห้องนอนจนไปถึงประตูห้องแล้วตอนที่เปิดประตูก็แอบมองรอบๆ กลัวใครจะมาเห็นเข้า รู้สึกหดหู่ลึกๆ ที่ต้องมาย่องออกจากห้องเขาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้

และบุญรักษาไม่รู้เลยว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...ทั้งที่เธอต้องย่องออกจากห้องเขา และปริญต้องย่องออกจากห้องเธอ