“นี่หนังหมู นี่ไข่ นี่คะน้า ของที่แกชอบทั้งนั้นกินเยอะๆ”
ข้าวขาหมูสองจานเหมือนถูกเทกระจาดมาให้เธอได้กินคนเดียว แถมเขายังตักผักกาดดองในจานของเธอไปไว้จานตัวเองอีก เพราะเธอไม่ชอบกินผักกาดดองกับข้าวขาหมู ด้วยความที่มันไม่เข้ากัน
“หญ้าผอมเหรอคะ” ถึงเธอจะตัดใจจากคนตรงหน้ามาได้หนึ่งเดือนเต็มกับอีกสองอาทิตย์เห็นจะได้ แต่การหักใจจากคนที่รักไม่ใช่เรื่องง่ายนักหรอก เธอเองก็ต้องกินน้ำตาต่างข้าวมานับมื้อไม่ถ้วน ใช่ว่าเห็นหน้าเขาแล้วเธอจะไม่ดีใจ แต่ญาติกาต้องคอยเตือนตัวเองไว้ว่าห้ามหลงระเริงกับสิ่งที่ไม่มีวันจับต้องได้
“ไม่ผอมหรอก ฉันแค่อยากให้แกได้กินของชอบเยอะๆ”
เมื่อใจสั่นหวั่นไหวอย่างง่ายดายแบบช่วยไม่ได้ หญิงสาวจึงเลือกที่จะก้มหน้าตักข้าวเข้าปากเงียบๆ แต่กินไปได้เพียงไม่กี่คำก็รู้สึกตื้อๆ จนกินไม่ลงอีกแล้ว เลยเลือกที่จะทำอย่างอื่นแทน...
“ให้กินข้าว ไม่ใช่ให้แชต” ท่าทางระรัวนิ้วแบบนั้น เขาดูออกว
