บทที่ 2 คุณเหมันต์ คุณเมาแล้ว

1378 คำ

รูขุมขนทั่วร่างของดารินลุกชันขึ้น เธอวางผ้าเช็ดตัวลงแล้ววิ่งไปที่ประตู เมื่อเห็นว่าเกือบจะออกจากห้องได้แล้ว คนข้างหลังกลับปิดประตูก่อนเธอ ดึงแขนเธอไว้แล้วดันเธอไปที่ประตู กลิ่นเหล้าหนักหน่วงกระแทกเข้ามาทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก มือของดารินถูกบีบแน่นจนเจ็บ เธอต่อต้านอย่างเยือกเย็น "คุณเหมันต์ คุณเมาแล้ว" แต่ชายคนนั้นกลับบีบมือเธอแน่นขึ้น ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นใส่แก้มเธอ ร้อนแรง วุ่นวาย "เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนไหม" ดารินรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความโกรธทันที "คุณเหมันต์ ฉันเป็นคนทำงานที่ซื่อสัตย์และบริสุทธิ์ เงินที่ฉันได้มานั้นมาจากความสามารถและความพยายามของฉันเอง ได้โปรดอย่าดูถูกฉัน" "ในที่แบบนี้ เธอยังพูดถึงความสะอาดและบริสุทธิ์ได้อีกเหรอ?" ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ ดารินรู้ว่าคำอธิบายของเธออ่อนแอ ที่บลูไทเกอร์มีคนทุกประเภทเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่น้อย บางคนใช้โอกาสนี้ให้เศรษฐีอุปถัมภ์ บางคนได้ตั๋วอาหารตลอดชีวิตแต่ก็มีบางคนที่เสียทั้งตัวและเงิน แม้ว่าเธอจะขัดสนเงินอย่างมาก แต่ตำแหน่งที่เธอสมัครไม่จำเป็นต้องให้บริการทางกายแก่ลูกค้า และเงินเดือนก็สูงกว่าตลาด นี่คือเหตุผลที่เธอมาทำงานที่นี่ "คุณเหมันต์ ปล่อยฉันเถอะ..." ดารินพยายามดิ้นรน จนข้อมือของเธอเป็นรอยแดง "หนึ่งคืน เงื่อนไขตามที่เธอกำหนด" ชายคนนั้นมองไปที่ลำคอขาวของดารินและการขึ้นลงของหน้าอก เขาใกล้จะหมดความอดทนแล้ว ใบหน้าของเขาเริ่มแดงและดวงตาก็เต็มไปด้วยความปรารถนา ดารินหยุดชะงัก เงื่อนไขตามที่เธอต้องการ? นั่นหมายความว่าเธอสามารถขอเงินได้ใช่ไหม? ถ้ามีเงินนี้ เธอจะสามารถทำตามความปรารถนาสุดท้ายของแม่ให้สำเร็จได้ ซื้อที่ดินฝังศพ แล้วออกจากที่นี่ไปใช้ชีวิตปกติ คำพูดของเหมันต์เชื่อถือได้ไหม? เมื่อเขาสังเกตเห็นความลังเลของเธอ ชายคนนั้นยิ้มมุมปากก่อนที่เธอจะตอบสนอง เขาก็โน้มตัวลงจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ ตกอยู่ในความปรารถนาอันไร้ขอบเขต คืนนั้นเต็มไปด้วยการดิ้นรนและความบ้าคลั่ง ทำให้ดารินเหนื่อยล้า ในความสับสน เธอได้ยินเขาพึมพำชื่อหนึ่งเบา ๆ ว่า ‘เหมยเหมย’ ………… ดารินมองชายที่นอนอยู่บนเตียง ความอับอายที่แฝงอยู่กระตุ้นประสาทที่อ่อนไหวของเธอให้ตื่นตัว ทำให้เธอลำบากใจ เธอสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อย "คุณเหมันต์ ถ้าฉันจำไม่ผิด เมื่อคืนคุณเป็นฝ่ายเริ่มก่อน และคุณก็พูดว่าเงื่อนไขตามที่ฉันต้องการ" "แล้วคุณคิดว่าตัวเองมีค่าเท่าไร" เหมันต์ยกตาขึ้นเล็กน้อย เขายอมรับแล้วจริง ๆ! ดังนั้นเขาจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้และรู้ว่าไม่ใช่เธอที่เริ่มก่อน ดังนั้นการดูถูกของเขา...ก็เพราะว่าเขาดูถูกสถานะของเธอเท่านั้น ดูถูกที่เธอทำงานที่นี่ ดูถูกคนจนแบบเธอ ดารินรู้สึกสับสนในใจชั่วขณะ เจ้าของที่ดินเสนอราคาหกแสน เงินยังขาดอีกมาก แต่เธอกลัวเกินกว่าจะเรียกร้องมากเกินไป จึงลังเลและเสนอราคาหนึ่ง "สะ...สองแสน" "สองแสน?" รอยยิ้มที่มุมปากของเหมันต์ลึกขึ้น "คุณคิดว่าตัวเองมีค่าเท่านี้ได้ยังไง?" คิดว่าตัวเองเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วจะได้ขึ้นสูง ราคาตัวเองก็จะสูงขึ้นตาม แล้วจะไม่ต้องกังวลเรื่องเงินไปตลอดชีวิต? อายุน้อย ๆ ไม่เรียนรู้สิ่งที่ดี คิดแต่จะลัดทางลัด แต่เมื่อคืนเขาก็มีส่วนผิด...เดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ ไม่รู้ทำไม พอถึงเวลาจริง ๆ กลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ในใจเขาจริง ๆ ก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง "อายุเท่าไรแล้ว" เขาพูดอย่างนุ่มนวล "ยี่สิบสาม"ดารินหน้าซีดก้มหน้าลง ดารินรู้ว่าตัวเองไม่คุ้มสองแสน ได้ยินว่าสองแสนสามารถจ้างดาราหน้าใหม่ที่ไม่ค่อยดังได้ เธอเป็นแค่บัณฑิตใหม่ที่ยากจนจะไปเปรียบเทียบกับดาราหน้าใหม่ได้ยังไง ดังนั้นเธอจึงตอบคำถามของเขาไม่ได้ คำพูดแบบนี้เหมือนเข็มที่ทิ่มแทง และเธอก็หาคำตอบที่จะไม่ทำให้ตัวเองโดนดูถูกไม่ได้ ความจนคือบาปดั้งเดิม "คิวอาร์โค้ด" ชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดารินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดรหัสคิวอาร์โค้ดการชำระเงินในโทรศัพท์ เหมันต์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ขอคิวอาร์โค้ดไลน์ของคุณ" ดารินยังคงอยู่ในอารมณ์นั้น ไม่ได้ตระหนักว่าการกระทำของเธอมีอะไรผิดปกติ เธอเปิดรหัสคิวอาร์โค้ดของไลน์อย่างเฉยเมย แล้วยื่นให้เขา สแกนคิวอาร์โค้ด เพิ่มเป็นเพื่อน เมื่อเห็นชื่อเล่นในไลน์ว่า ‘รินริน’ เขาก็ถามขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจว่า "ชื่ออะไร" "ดา...ดาริน" พนักงานในคลับล้วนมีชื่อเล่น จะไม่บอกชื่อตัวจริงให้ลูกค้ารู้ เหมันต์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยดูเหมือนว่าเธอไม่อยากบอกชื่อจริง หลังจากทำธุรกรรมเสร็จสามแสนบาทก็ถูกโอนเข้าบัญชีของดาริน "ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก ลาออกไปหางานที่ดีทำเถอะ" อายุยี่สิบสาม เพิ่งจบมหาวิทยาลัยไม่นานยังมีอนาคตที่สดใสในการทำงาน ทำไมต้องอยู่ในที่ที่กินคนแบบนี้ ด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอถ้าไม่ระวังตกไปอยู่ในมือคนพวกนั้น ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น ดารินกัดฟัน มองเงินสามแสนที่เข้าบัญชี เธอรับเงินอย่างเงียบ ๆ แล้วโอนคืนให้เขาหนึ่งแสนที่เกินมา "คุณคะ ฉันบอกไปแล้วว่าสองแสน ฉันเอาแค่ที่ฉันควรได้ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ" เธอเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกจากห้อง เธอหยุดและหันไปมองชายคนนั้น แววตาแฝงความดื้อรั้น "อีกอย่าง ฉันคิดว่าการทำงานที่นี่ไม่ได้ทำให้ฉันต่ำต้อยกว่าคนที่มาจ่ายเงินอย่างพวกคุณ ดังนั้นไม่ต้องสอนฉัน ขอบคุณค่ะ" เสียงปิดประตูดังขึ้น "..." เด็กคนนี้ปากเก่งจริง ๆ นะ อารมณ์ก็ค่อนข้างแรง น่ารักแต่ก็มีความดุ เขายิ้มเล็กน้อย แล้วโอนเงินหนึ่งแสนกลับไป คิดจะสู้กับเขา ไม่รู้หรือว่าเขาเป็นแชมป์ในการโต้เถียง ............ ดารินกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงบันได ขึ้นรถเมล์กลับไปที่ห้องเช่า ห้องเช่าเป็นแบบหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น เรียบง่ายจริง ๆ ห้องนั่งเล่นมีแค่เฟอร์นิเชอร์พื้นฐาน หน้าต่างไม่เคยเห็นแสงแดด ห้องนอนเล็ก มีแค่เตียงกับตู้เสื้อผ้า แต่ดีที่ค่าเช่าถูก ดารินอาบน้ำ ในกระจกเห็นตัวเองผอมบาง เต็มไปด้วยรอยแดง เธอถูแรง ๆ จนผิวแดงเจ็บ แต่ก็ลบรอยพวกนั้นไม่ได้ เธอรู้สึกสับสน รู้สึกหดหู่ เธอเอาตัวเองไปแลกเงินมาได้สองแสนเต็ม ๆ เป็นราคาที่ดาราเกรดต่ำถึงจะได้ เธอไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจ ถ้าแม่รู้ว่าเธอเดินตามรอยแม่ ไม่รู้ว่าจะมาหาในฝันแล้วตะโกนด่าจนหัวใจสลายหรือเปล่า ถ้าเผลอท้องขึ้นมาอีกล่ะก็ คงยุ่งแน่ ดารินหัวเราะ หัวเราะอย่างประชดประชัน ใช่แล้ว ท้อง เมื่อคืนไม่ได้ป้องกันอะไรเลย ถ้าเกิดท้องขึ้นมา... ไม่อยากคิดฟุ้งซ่าน สวมเสื้อผ้าอย่างลวก ๆ แล้วไปที่ร้านขายยาชั้นล่าง ร้านขายยาค่อนข้างเก่าและสกปรก เข้ากับบรรยากาศของย่านนี้ พนักงานเป็นพี่สาววัยสามสิบกว่า นอนดูทีวีอยู่ ดารินพูดซ้ำหลายครั้ง เธอถึงจะขยี้หัวแล้วหยิบยาจากตู้ให้ "30 สแกนจ่าย"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more