Episode 3

1504 คำ

เฟย์ อยู่ในชุดนักศึกษา กระโปรงทรงเอสั้นขึ้นมาเหนือเข่ากับเสื้อนักศึกษาพอดีตัว และรองเท้ามีส้น ผิวของเธอขาวชมพู แต่งหน้าอ่อนๆ พอเหมาะพอดีกับตัวเธอ เฟย์เดินเข้าคณะด้วยรอยยิ้มที่สดใส เธอเดินคุยหยอกล้อเข้ามากับณิชา เพื่อนสนิทที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน ณิชากำลังพูดถึงรุ่นพี่คนหนึ่งของคณะที่มาตามจีบเฟย์ “นี่มึง! จะว่าไปไอ้รุ่นพี่ที่ชื่อแม็กคนนั้นก็สปอร์ตดีเหมือนกันนะ เปย์แทบทุกบาททุกสตางค์ แต่มึงกลับไปรับเลยสักอย่าง” เฟย์ที่ได้ยินเพื่อนพูดถึงคนที่มาจีบก็หุบยิ้มทันที แค่ได้ยินชื่อของคนที่มาจีบก็ไม่พอใจแล้ว คนอะไรน่ารำคาญมากๆ แถมยังตามตอแยเธอไม่เลิกตั้งแต่ปฐมนิเทศ คอยตื๊อเธออยู่ได้ “ก็กูไม่ชอบนี่หว่า โคตรจะรำคาญเลย” “เป็นกูหน่อยไม่ได้ แม่ง! จะเอาให้หมดเลย” “คราวหลัง มึงก็รับไว้เองสิ!” “บ้า! พี่เขาไม่ได้ให้กูสักหน่อย แต่ถ้ามึงจะรับแล้วเอามาให้กู กูก็ไม่ติดนะ” “ถ้ากูรับนะ มีหวังตามกูเป็นเงายันชาติหน้าอ่ะ” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูก็ว่างั้นแหละ” “รีบเดินเถอะ ถ้าเข้าคลาสทีหลังอาจารย์เดี๋ยวได้โดนสายตาอาฆาตอีก” เฟย์บอกออกมาพร้อมกับรีบสาวเท้าอย่างไว “อืมๆ” พอมาถึงห้องเลคเชอร์ในช่วงเช้า ก็เจอเข้ากับนนท์เพื่อนร่วมคลาส ซึ่งตามจีบเฟย์เหมือนกัน เขามาพร้อมกับกาแฟในมือ แล้วยื่นให้กับเฟย์ เธอไม่ใช่คนไม่มีมารยาท ถึงแม้ว่าเธอจะขี้รำคาญก็ตาม เธอบอกกับนนท์อย่างสุภาพว่า “เราขอรับแค่น้ำใจก็พอนะ วันหลังไม่ต้องซื้อมาให้แล้ว มันเปลืองตังค์ อีกอย่างเราไม่ค่อยชอบกินกาแฟเท่าไหร่” แต่อีกฝ่ายก็ยังคงตื๊อไม่เลิก “เฟย์รับไปเถอะนะ เพราะเราตั้งใจจะซื้อมาให้เฟย์จริงๆ” เฟย์จึงพูดออกมาตรงๆ “เราไม่เข้าใจว่าจะซื้อมาให้เราทำไม?” แต่นนท์เองก็บอกมาตรงๆ เหมือนกัน “ก็เราจีบเฟย์อยู่ไง” และคำตอบของเขาทำให้เฟย์แทบจะคิ้วกระตุก ณิชาที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาเบรกสถานการณ์ก่อนที่เพื่อนตัวเองจะเผลอทำร้ายจิตใจใครเข้าอย่างการปฏิเสธตรงๆ “เอ่อ เฟย์ไม่รับ เดี๋ยวเรารับแทนก็ได้” ณิชารับแก้วกาแฟนั้นมาไว้ในมือ พร้อมกับหันไปบอกเฟย์ “ยังไงก็ซื้อมาให้แล้วก็รับสักหน่อยแล้วกัน นนท์คงกินสองแก้วไม่ไหวหรอก” “แล้วแต่เลย” นั่นเลยทำให้เฟย์ยอม แต่ถึงอย่างนั้น เฟย์ก็บอกไปตรงๆ อีกครั้ง “เธอเลิกจีบเราเถอะ เพราะเราไม่สนใจความรัก ขอให้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ” “โอเค เราเข้าใจ งั้นเริ่มจากเพื่อนก่อนก็ได้” เฟย์ได้ยินก็คิ้วกระตุกรอบสอง แต่ก็โดนณิชาจับแยกออกมาก่อน “เฟย์ กูว่าเราย้ายไปนั่งข้างหน้าดีกว่าจะได้เห็นกระดานชัดๆ” “อืม ก็ดีเหมือนกัน” พอแยกตัวออกมาได้ เฟย์ก็ถอนหายใจยาวเหยียด ณิชาที่เห็นแบบนั้นก็พยายามปลอบเพื่อนให้ใจเย็นลง “มึงก็ใจเย็นๆ ดิวะ! ยังไงก็อยู่คลาสเดียวกัน ยังต้องเจอหน้ากันทุกวัน มึงก็คุยกับเขาดีๆ หน่อย รักษาน้ำใจเขาบ้าง” “ก็กูรำคาญนี่หว่า โคตรน่าเบื่อเลย ผู้ชายอะไรพูดไม่รู้เรื่อง” เฟย์บ่นออกมายาวเหยียด “เออ กูว่าตอนกลางวันไปกินข้าวกับพวกไอ้วินดีไหม?” “อืม ไปดิ” อารมณ์ของเฟย์ดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “งั้นมึงไลน์ไปบอกพวกมันทีดิ!” “อืม” จากนั้นเฟย์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความเข้าไปในกลุ่มทันที ช่วงพักวินกับเพื่อนไปกินข้าวกันที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย พวกเขาจองโต๊ะไว้โต๊ะหนึ่ง ที่ค่อนข้างติดกำแพงและไม่ค่อยเป็นจุดสนใจ ก่อนวินจะไปต่อแถวซื้อข้าวมันไก่ง่ายๆ ในระหว่างที่ยืนรอต่อแถวอยู่วินก็ได้รับข้อความจากใครบางคน พอเปิดดูก็พบว่าเป็นเฟย์ที่ส่งข้อความมาวินจึงรีบตอบกลับทันที เฟย์ : พักกันหรือยัง เฟย์ : อยู่ไหนกัน วิน : อยู่โรงอาหาร เฟย์ : ฝากซื้อข้าวด้วย กลัวคนเยอะ พึ่งเลิกเรียน วิน : โอเค โชคดีที่เฟย์เป็นคนที่กินอะไรก็ได้ วินเลยซื้อข้าวมันไก่เผื่อทั้งเฟย์กับณิชาด้วย โดยที่ของเฟย์จะเป็นข้าวมันไก่ต้มผสมไก่ทอดแบบที่เจ้าตัวชอบกิน วินจำได้ดี เลยสั่งไปด้วยความเคยชิน เพราะช่วงมัธยมก็เห็นเธอกินวนๆ อยู่แค่ไม่ก๋วยเตี๋ยวก็ข้าวมันไก่ โดยที่ไม่ลืมซื้อเผื่อณิชาด้วยอีกคน วินเดินกลับมาที่โต๊ะ เพื่อนที่เห็นวินถือถาดข้าวมันไก่มาสามจานก็แซวทันที “กินเยอะนะมึงอ่ะ” พอร์ชเอ่ยแซวทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าซื้อให้ใคร “ของสองคนนั้น” วินตอบกลับนิ่งๆ ไม่นานเฟย์กับณิชาก็โผล่มา โดยเฟย์แอบมาทางด้านหลังของวิน กะจะแกล้งวินเพื่อหวังให้เจ้าตัวตกใจเล่น “แฮ่!!” แต่วินไม่ตกใจนั่นเลยทำให้เฟย์เซ็งมากถึงขั้นที่แกล้งงอนที่วินไม่เล่นด้วย “เชอะ! เล่นด้วยก็ไม่เล่นด้วย” วินที่เห็นเฟย์งอนเลยแกล้งทำเป็นตกใจเล็กๆ “อุ๊ย!” แต่ว่าก็โดนเฟย์แขวะกลับทันที “ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นตกใจเลย” เฟย์มาถึงโต๊ะก็นั่งลงข้างวินด้วยความเคยชิน วินเองพอเฟย์นั่งลงก็ดันข้าวให้ พร้อมกับชาเย็นของโปรดของเฟย์ เฟย์ที่เห็นของโปรดก็ยิ้มด้วยความดีใจพร้อมกับเอ่ยขอบคุณแกมแซว “ขอบคุณนะคะที่รัก” พูดจบแล้วเฟย์ก็หัวเราะด้วยความชอบใจ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแทน วินที่เห็นอีกฝ่ายชอบใจก็ปรายตามองแต่ไม่ได้ว่าอะไร ทำเพียงแค่บอกว่า “เล่นอะไรเป็นเด็กๆ” “โห! เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งนะไอ้แว่น” เฟย์ที่ได้ยินวินพูด เธอจึงบอกออกมาด้วยความหมั่นไส้ ขณะที่กินข้าว เฟย์ก็บ่นไม่หยุดถึงคนที่มาจีบตัวเองตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาเหยียบที่มหาวิทยาลัย “กูแม่ง! โคตรจะเบื่อไอ้พวกที่มาจีบมากๆ เลย ไม่ว่าจะเป็นพี่แมกซ์ รุ่นพี่ที่มาจีบแบบชนิดที่เปย์ทุกอย่างจนกูแทบจะไม่ต้องออกตังค์อะไร ไหนจะนนท์ เพื่อนในคลาสที่ซื้อกาแฟมาให้ทุกเช้าทั้งที่กูก็บอกไปแล้วว่าไม่ชอบกินกาแฟ แล้วไหนจะพี่เนม ที่เป็นพี่เทคของกูก็ไม่เว้น แถมยังมาสารภาพอีกว่าที่จับสายเทคน่ะเขาล็อกมงไว้แล้ว” เฟย์เล่าออกมาเหมือนกำลังอัดอั้นตันใจอยากจะระบายออกมา “ก็มึงสวยไหมวะ…มันก็ต้องมีแต่คนมาจีบเป็นธรรมดา” เสียงของคิมเอ่ยออกมา “แล้วแต่ละคนนะ แม่ง! มีแต่คนแปลกๆ ที่มาจีบ” “มึงก็ลองเลือกดูสักคนดิ!” คราวนี้เป็นเสียงของพอร์ชพูดออกมา “ไม่อ่ะ กูไม่สนใจหรอก ไม่มีใครถูกใจสักคน ไม่ว่าใครก็น่ารำคาญไปหมด” ระหว่างที่คุยกัน ก็มีหนุ่มๆ เข้ามาทักทายและพยายามจีบและขอคอนแทกต์เฟย์ ซึ่งเฟย์แสดงสีน่าเบื่อหน่ายออกมาอย่างเห็นได้ชัด เธอเป็นพวกเก็บอารมณ์ แต่ไม่เก็บสีหน้า วินสังเกตเห็นท่าทางของเฟย์แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าพอพวกนั้นรุกหนักเข้าจนเฟย์เริ่มจะไม่โอเค วินก็เปิดปากพูดปกป้องออกมาด้วยคำพูดที่ฟังแล้วดูดี ทั้งๆ ที่ภายในใจเขาอยากจะพูดคำหยาบๆ ออกไปก็ตาม “เพื่อนผมไม่สะดวกให้เท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่รบกวนไม่รบเร้าเพื่อนผมนะครับ ผมไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ” และนั่นทำให้คนที่มาจีบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ยอมไปแต่โดยดี นั่นเลยทำให้เฟย์หันไปมองวินตาเป็นประกาย พร้อมกับเอ่ยออกมา “ขอบใจนะไอ้แว่น” วินก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่ตอบอะไร หลังจากที่กินข้าวเสร็จ พวกเฟย์กับณิชาไม่มีเรียนต่อเลยชวนเพื่อนคนที่เหลือไปคาเฟ่หลังมหาวิทยาลัยด้วยกัน “พวกมึงไปค่าเฟ่หลังมหาลัยกับพวกกูป่าว?” ณิชาเอ่ยถามออกมา “พวกกูมีเรียนต่อตอนบ่ายน่ะสิ” พอร์ชตอบออกมาอย่างเซ็งๆ “อ่อเหรอ…งั้นไม่เป็นไร กูไปกับเฟย์สองคนก็ได้” จากนั้นทั้งหมดก็เลยแยกย้ายกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more